Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης
Σε άλλες εποχές θα ήταν σοβαρό πολιτικό ατόπημα. Τώρα καταγράφεται σαν μία απλή, φυσιολογική κίνηση.
Σε
άλλες εποχές, όχι μακρινές, και μόνο η επίσκεψη του αρχηγού της
Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και εν δυνάμει νικητή των εκλογών στο
Βερολίνο, θα προκαλούσε πολιτική θύελλα.
Παλαιότερα,
στα ομαλά χρόνια διακυβέρνησης, το πολιτικό σύστημα θα μπορούσε να
αντέξει, έστω και μετά βίας, μια συνάντηση Κ. Μητσοτάκη με την
καγκελάριο Αγκ. Μέρκελ, αλλά θα ήταν αδύνατο να χωνέψει μια επίσκεψη
στον πιο μισητό άνθρωπο στην Ελλάδα, τον Β. Σόιμπλε.
Κι όμως, με
εξαίρεση μία δήλωση της Φ. Γεννηματά, ούτε καν κριτική δεν διατυπώθηκε
από κανέναν, ούτε κι απ’ αυτή ακόμη την κυβέρνηση.
Πολλοί
αποδίδουν την έλλειψη κριτικής και τη σιωπή, στο γεγονός ότι και ο νυν
πρωθυπουργός έκανε το ίδιο το 2013 ως αρχηγός τότε της Αξιωματικής
Αντιπολίτευσης.
Αλλά αυτό εν μέρει εξηγεί το γεγονός. Η αλήθεια είναι ακόμη πιο πικρή.
Αποδεικνύει
ότι οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, κυβέρνηση και
αντιπολίτευση, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, με τα λάθη και τις
παραλείψεις έχουν αναγορεύσει τον Σόιμπλε ως τον μεγάλο «παίκτη» της
οικονομίας της Ευρώπης και φυσικά της Ελλάδας.
Όλα τα κόμματα
εξουσίας αφού περιπλανήθηκαν στους αντιμνημονιακούς αστερισμούς και αφού
ως κυβερνήσεις δοκίμασαν τις αντιστασιακές αντοχές, υπέκυψαν
αναδεικνύοντας τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών ως κεντρικό σημείο
αναφοράς και μέρος μιας ποθητής λύσης του ελληνικού προβλήματος.
Μάλιστα,
η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με το τρίτο πρόγραμμα σταθεροποίησης της
οικονομίας που έφερε και εφαρμόζει κατήργησε ουσιαστικά τις
διαχωριστικές γραμμές μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, με τις
υπερβολικές καθυστερήσεις στην αξιολόγηση ενίσχυσε τον ρόλο της
Γερμανίας γενικά και του Σόιμπλε ειδικά, όσο κι αν διατείνεται για το
αντίθετο.
Με τον καιρό επικράτησε έτσι το παράδοξο. Όλοι να
μέμφονται τη Γερμανία για την εμμονή της στα μέτρα λιτότητας, να
κατηγορούν την καγκελάριο γιατί αρνείται να δώσει πολιτική λύση και να
υβρίζουν τον Σόιμπλε, αλλά όλοι να περιμένουν από το Βερολίνο την
έγκριση.
Το κακό είναι ότι...
Γι’ αυτό
και το διαπιστευτήρια των πολιτικών δεν είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά.
Περνούν απαρατήρητα από τα κόμματα και σχεδόν τα έχει συνηθίσει ο
κόσμος.
Οι επισκέψεις αυτές δεν ενοχλούν πια. Βέβαια, εάν ζούσε ο
αείμνηστος Κ. Καραμανλής σίγουρα θα εξέφραζε με τον γνωστό του τρόπο το
παράπονό του για τη σφοδρή κριτική που του ασκήθηκε και συνεχίζει να του
ασκείται για εκείνη τη δήλωσή του ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Αλλά οι καιροί άλλαξαν. O tempora, o mores, όπως θα έλεγε και ο Κικέρων. Ολοι πια προσβλέπουν στον Σόιμπλε για λύση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου