Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Τα
παλιά χρόνια, καλά μου παιδιά, κυκλοφορούσε για τα μέλη της ΚΝΕ
(Κομουνιστική Νεολαία Ελλάδος), ένα άτυπο εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς.
Λογικό για τις δεκαετίες του 1970 και 1980, όπου οι νεολαίοι
επισκέπτονταν ηλικιωμένα άτομα με εξορίες, εικονικές εκτελέσεις, που
υπέγραψαν την ελευθέρια, αλλά που ανήκαν σε μια άλλη εποχή αντιλήψεων.
Μέσα σ αυτό το εγχειρίδιο, λοιπόν, έλεγαν στα κορίτσια να μη φοράνε
παντελόνια αλλά φούστες, να μην βάφονται, να μην κυκλοφορούν προκλητικά
με τους «συντρόφους» σε δημοσιές περιπτύξεις και άλλα τέτοια, που
μοιάζουν σήμερα γραφικά.
Οι Κνίτες στα Λύκεια και στα Πανεπιστήμιά της χώρας, ακούγανε
κυρίως αντάρτικα, ρεμπέτικα αλλά όχι από τα χασικλίδικα, ποτέ τους ροκ,
ποπ, ντισκο, μπλουζ, γκόσπελ και άλλα τέτοια αμερικάνικα, καθώς επίσης
και συνθέτες του εντέχνους που ήταν κομματικά μέλη. Διασκέδαζαν όλοι
μαζί, αποκλείοντας άλλες τάσεις πολίτικες ως αντιδραστικές, σε φεστιβάλ
στη Καισαριανή, όπου φορούσαν όλοι κόκκινα μαντήλια και έκλαιγαν
τραγουδώντας «μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα, τα ανέμιζε ο αγέρας
στα ζερβά». Πούλαγαν -με φούστες πάντα τα κορίτσια- τον «Οδηγητή –
όργανο της Κομουνιστικής Νεολαίας Ελλάδος – Για να φύγουν οι Βάσεις του
Θανάτου – Έξω οι βάσεις του θανάτου» στην Ομόνοια κάτω από το έδαφος, με
αποστασιοποιημένο βλέμμα σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που ατενίζει το
μέλλον των εργατών πάνω απ τα κεφάλια των μαύρο εργαζόμενων που έτρεχαν
να μπουν στον ηλεκτρικό, αλλά θύμιζαν ύφος Ιαχωβάδων όταν προωθούν τη
«Σκοπιά» και το «Ξύπνα».
Αυτά πέρασαν. Οι διευθυντές και οι
δημοσιογράφοι του Οδηγητή γίνανε σούπερ σταρ των ειδήσεων, οι Κνίτες
στελέχη σε επιχειρήσεις και οι Κνίτισες φορέσαν οι μαύρες και κάνα τζιν
παντελόνι, ξυρίζοντας και τις γάμπες, μιας και η αποτρίχωση αποτελούσε
ταμπού ως αστικό συνήθειο.
Όλα
αυτά, καλά μου παιδιά, τα απολιθωμένα σας τα διηγούμαι, η ηλικιωμένη,
γιατί δημοσιεύτηκε πρόσφατα ένα «άρθρο» ενός κυρίου Καρανίκα, που δεν
είναι αρθρογράφος, δημοσιογράφος, λογοτέχνης, άλλα κομματικά ισχυρός και
μας διηγήθηκε διάφορες βιβλικές ιστορίες, σχεδόν ευαγγελικές που
αρχίζουν με τον «καιρό εκείνον…»… Έτσι διαβάσαμε: «…Δίχως να το
γνωρίζουμε, μέσα από τις κουβέντες και τα διαβάσματα για τη
φαινομενικότητα μπαίναμε στον κόσμο του Καντ. Και σιγά-σιγά
καταλαβαίναμε την διαφορά μας από τον κόσμο της Δεξιάς. Εμείς διαβάζαμε
Τολστόι, Βάρναλη, Ρίτσο, Λένιν, Μαρξ, Μπακούνιν. Αγαπούσαμε τον
Ντοστογιέφσκι, προτιμούσαμε να ανιχνεύσουμε τον Διαφωτισμό από τον
Ρουσσώ ή τον υλιστή και άθεο Ντιντερό. Δυσκολευόμασταν με την ευρωπαϊκή
διανόηση και τα φιλοσοφικά ρεύματα, αλλά επιμέναμε. Κουβεντιάζαμε τα
αναγνώσματά μας, μιλάγαμε για φιλοσόφους και τις απόψεις τους, πηγαίναμε
να δούμε Ταρκόφσκι, Βισκόντι και Αγγελόπουλο, ενώ μετά βγαίναμε να
αναλύσουμε τι είδαμε και, καθώς μιλάγαμε για τον ιταλικό νεορεαλισμό,
μαλώναμε για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό και κοροϊδεύαμε το Χόλιγουντ
(σ.σ: απαρηγόρητο το Χολιγουντ θρηνει για τον χαμένο θεατή Καρανίκα!).
Κάναμε κουβέντες τα διαβάσματά μας και βγάζαμε συμπεράσματα από τον
Πασκάλ και τον Μπρικνέρ (σ.σ: πρόκειται για το ίδιο και το αυτό πρόσωπο,
άλλα ο γνώστης Καρανίκας, από διηγήσεις το γνωρίζει φαίνεται), γιατί
δεν πρέπει να είμαστε ρατσιστές και φασίστες. Ήμασταν μαζί με τα
κορίτσια φεμινιστές, γιατί μας άρεσε το κομμάτι της ιστορίας για τις
σουφραζέτες αλλά και την Σιμόν ντε Μποβουάρ. Καταλαβαίναμε και
αγαπούσαμε τα κορίτσια διαφορετικά από τους φαλλοκράτες. Όλες αυτές οι
κουβέντες ήταν που μας έκαναν να διαφέρουμε από τους δεξιούς, τους
δαπίτες και τις δαπίτισσες. Εκείνοι διαβάζανε “4 τροχούς”, “Moto” και “Marie Claire”, όταν εμείς διαβάζαμε φιλοσοφία. Τους
κοροϊδεύαμε ως αντιδραστικούς και αυτοί με τη σειρά τους μας κορόιδευαν
ως γραφικούς και κουλτουριάρηδες. Αυτές οι κουβέντες ήταν για εμάς
γεμάτες ιδέες, αυτές μας άλλαζαν τα μυαλά, την οπτική, τον τρόπο που θα
συμπεριφερόμασταν στους πιο αδύναμους. Αυτές οι κουβέντες, αυτά τα
διαβάσματα, μας έμαθαν να αγωνιζόμαστε για το κοινό καλό, μας έμαθαν να
ζούμε με αξιοπρέπεια, να φροντίζουμε να δημιουργούμε περιβάλλοντα που
δεν καταστέλλουν τις δυνατότητες των άλλων· μάθαμε τι είναι η ισότητα, η
ισοτιμία και η αλληλεγγύη. Κοροϊδεύαμε τον δεξιό τρόπο ζωής. Είχαμε μια
εικόνα δυο διαφορετικών κόσμων, με αξίες και ιδανικά διαφορετικά…»…
Την
ίδια εποχή, που λέτε αθώα μου παιδάκια, μια άλλη αριστερή νεολαία, η
ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, που ο χώρος της είναι τυπικά, αλλά όχι ουσιαστικά,
αυτός του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά, άλλα που δεν ανήκαν σ αυτόν ούτε
ο πρωθυπουργός, ούτε ο κυρ Καρανίκας, που ήταν Κνίτες, αλλά μόνο ο
Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Πιτσιόρλας και κάνα δυο άλλοι, άκουγε ροκ, έβλεπε
σινεμά αμερικάνικο και γενικά από κινηματογραφιστές που δεν τελείωναν
όλων τα ονόματα σε -όφσκι και – άλκοφ, οι κοπέλες φορούσαν και κάνα
καυτό μίνι και κάνανε χαλάουα.
Αυτοί συναντιόντουσαν με τη νεολαία
ΠΑΣΟΚ, που ήταν μαρξιστές τότε -ναι, μάλιστα!- και κάποιοι τους
Τροτσκιστές, στα ίδια σινεμά να δουν Μελ Μπρουκς, Μοντι Πάιθονς, Λουί
Ντεφινές. Γουστάραν και Βοσκόπουλο και Χριστοδουλόπουλο και τράβαγαν και
κάνα βράδυ στα κλαρίνα απενοχοποιημένα, ενώ ήξεραν πως ζούσε ένας Μάικλ
Τζάκσον και μια Μαντόνα κάπου στον κόσμο και χόρευαν στα πάρτι “beat it”
και “la isla bonita” . Είναι εκείνοι της αριστεράς -κάποτε, λεμέ- που
κοίταξαν την τέχνη της φωτογραφίας, μέσα από όλες τις εκφράσεις, την
γραφή, την ποίηση, όχι μόνο μέσα από το σοσιαλιστικό ρεαλισμό,
επάνδρωσαν τα περιοδικά που στην πρόσφατη «αρθρογραφία» του ο
πρωθουργικός σύμβουλος κύριος Καρανίκας, ο επονομαζόμενος και
«σύντροφος», σνόμπαρε ως είδος αμορφωσιάς. Ο ίδιος άλλωστε διάβαζε «και
Πασκαλ και Μπρικνερ» όπως έγραψε και βάλαμε καινούργιο συκώτι από τα
γέλια, όπως με την παρουσιάστρια κάποτε της ΕΡΤ που έλεγε περισπούδαστα
πως «ακολουθεί συμφωνικό έργο των Ριμσκι και Κόρσακοφ». Αυτοί λοιπόν
όλοι και τον αντιδραστικό για τους κάλους αριστερούς, Ταρκόφσκι έβλεπαν
αλλά και ελληνικές ταινίες με τη Βασιλειάδου και τον Αυλωτή και την
Βλαχοπούλου. Και δεν αγαπούσαν τις ταμπέλες άλλα τις ήθελαν σπασμένες
στο έδαφος. Μισούσαν τα «απαγορεύεται» και τα «επιβάλλεται» και δεν
θεωρούσαν πως διανόηση είναι όποιος φοράει στρογγυλά γυαλιά και έχει
ύφος δυσκοιλιότητας εξορίζοντας τη χαρά, την ελαφρότητα κάποτε, την ίδια
τη ζωντάνια για να τον πουν κουλτουριάρη!
Κυρ
Καρανίκα μου, επειδή η ημιμάθεια είναι χειρότερη απ την ομολογούμενή
αγνοία, μάθετε πως όταν η Αυγή ήταν πάνω από τα τσοντάδικα στην Ομόνοια,
με διευθυντή τον μοναδικό Σοφιανό Χρυσοστομίδη, το άρθρο σας, ούτε στις
σελίδες αναγνωστών δεν θα πέρναγε, ως αστήριχτο, ανιστόρητο,
συντηρητικό και όλο στερεότυπα.
Μάθετε πως το «4 τροχοί» για παράδειγμα
δεν είχε άποψη μόνο για τσιμούχες και καρμπιρατέρ, άλλα κειμενάρες
γραμμένες από πραγματικούς λογοτέχνες και μιλούσε για ελευθερία. Για
αυτήν την ελευθέρια, που συχνά καιροφυλακτεί στις εθνικές οδούς και στα
χιλιόμετρα της ασφάλτου, στις λέξεις του ιδεολογικά αντίθετου, στην
ομορφιά της ειλικρίνειας, στη κοροϊδία του τσιτάτου και όχι στην
υιοθέτηση του, στην ωραιότητα της εξερεύνησης ενός δρόμου, κάποιου
προορισμού, μια ιδεολογίας, μια άγνωστης μας θεωρίας.
Και είναι αυτή μια
ελευθερία που δε σας είναι γνωστή γιατί είστε δέσμιος στερεοτύπων που
ανήκουν, ακριβώς πίσω στο 1980 και που αν τότε είχαν λόγο ύπαρξης, τώρα
είναι γραφικές αστειότητες ανθρώπων που κυβερνούν ενώ δεν κατανοούν,
ούτε την εποχή, ούτε και το τι πραγματικά συμβαίνει. Κοινώς «δε ξέρουν
που πατούν και που πήγαινουν», σύντροφε της κυβέρνησης και αν είναι ποτέ
δυνατόν, κάτι τέτοιο!
Όσο για το Marie Claire, κυρ
σύντροφε, δύσκολα θα το καταλάβετε. Γέννημα της δεκάαετίας του 30 στο
Παρίσι, με όνομα από ηρωικά δημοφιλές μυθιστορήματος του 1910 της
Μαργκερίτ Οντού, μίλησε για αισθητική, χειραφέτηση, ανθρωπινά δικαιώματα
και μόδα, που αγγίξαν εκατομμύρια γυναίκες σε 33 χώρες του πλανήτη.
Γιατί βλέπετε εκτός από συντρόφισσές είμαστε και γυναίκες, παρά την
μισογυνική σας προσέγγιση. Όχι ότι μας στεναχωρείτε, αφού γνωρίζουμε πως
μόνο κλισέ καταγράφετε σε κάνα κειμενάκι και αυτο γιατί έχετε τα μέσα,
όταν εμάς μας έχουν χυθεί τα νυχάκια για να αποκτήσουμε το μέγιστο και
υπεύθυνο προνόμιο του δημόσιου λόγου!
Φυσικά
και δεν ξέρετε, πως κάποιοι «δεξιοί» όπως ο Χατζιδάκις, ή ο Ελύτης και
ο Σεφέρης προσφέραν στην ισότητα, στην ισοτιμία και στην αλληλεγγύη όσα
εσείς δε φανταστήκατε κάνοντας δίδυμους τον Πασκαλ Μπρικνερ, ή
πιστεύοντας ως νέο χριστιανός πως μόνο εσείς κατέχεται την σωτήρια του
κόσμου!
Αριστερός
κυρ Καρανίκα μου, στις μέρες μας είναι...
όποιος δε κοιμάται τα βράδια γιατί κάποιος αδικείται, γιατί σέβεται τις γυναίκες και όταν δε διαβάζουν Μπουβουάρ και το «Δεύτερο φύλο» αλλά κάνουν 10ωρο στα ταμεία στα σούπερ μαρκετ με μισθό υποαπασχόλησης. Οποίος δε βολεύεται σε κρατικές θέσεις, άλλα παλεύει να χωρέσει σε έναν κόσμο τη διαφορά και την επιλογή της. Και όποιος κατανοεί πως δεν είναι αλάθητος. Αναμεσά σ άλλα δηλαδή, άλλα τι να λέμε, θα τα ξέρετε και από τον Καρλ και από τον Μαρξ…
Σ.σ:
αν εσείς κυρ Καρανίκα μου έχετε διαβάσει Κάντ, εμείς πάμε να πιάσουμε
έδρα στο Χάρβαρντ των Αμερικάνων που τι να μετρήσουν μπροστά σας, πάνω
στη θεωρία των Χορδών και αυτή των Πάντων. Μπορεί να αρθρογραφήσουμε και
για την κοσμογονική Μαύρη Ύλη, αν βέβαια χρησιμοποιούμε κομπιούτερ
γιατί κι αυτά κάτι δεξιοί στα αμερικάνικα πανεπιστήμια τα βρήκαν, που
μπορεί να ξεφύλλιζαν και κάνα «Εσκουάιρ» – μακριά από μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου