Εάν
στη θέση των 450 ανέργων της Ηλεκτρονικής Αθηνών βρίσκονταν 450
απολυμένοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Εάν στην αντιπολίτευση ήταν όχι
τα ευρωπαϊκά κόμματα αλλά ο Σύριζα.
Αμφιβάλλετε
ότι η πλατεία Συντάγματος θα παρέμενε για πέμπτο εικοσιτετράωρο
κλειστή, κατειλημμένη από διαδηλωτές;
Ότι κάτω από πύρινα ψηφίσματα
διαμαρτυρίας θα είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές;
Ότι
θα είχαν ήδη διοργανωθεί συναυλίες συμπαράστασης με τη συμμετοχή των
κατ’ επάγγελμα ευαίσθητων καλλιτεχνών;
Ότι η
είδηση θα είχε λάβει διεθνείς διαστάσεις χάρη στους ξένους
δημοσιογράφους που θα τροφοδοτούνταν αδιαλείπτως με σπαρταριστό υλικό;
"Οι αστοί δεν κατεβαίνουν εύκολα στον
δρόμο... Ούτε συχνάζουν σε στρατευμένες συναυλίες..." μου είπε ένας
φίλος, θέλοντας να υπογραμμίσει μια ποιοτική υπεροχή.
"Κατ’ αρχάς" του απάντησα "αν ο όρος
"αστοί” αντιστοιχεί στο μπουρζουάδες, οι άνεργοι της Ηλεκτρονικής μόνο
τέτοιοι δεν είναι. Για βιοπαλαιστές μιλάμε. Για τεχνικούς, για πωλητές,
για λογιστές, για αποθηκάριους και για μεταφορείς. Για υπαλλήλους που
-είτε οι συνθήκες της δουλειάς τους τους ήθελαν γραβατωμένους είτε με
φόρμα εργασίας- ζούσαν από τον ιδρώτα τους. Που η τιμιότητα και η
απόδοσή τους ελέγχονταν από τον εργοδότη καθημερινά. Διότι δεν είχαν,
κατά πάσα πιθανότητα, στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας τους, οι άνθρωποι
εκείνοι κάποιο "δόντι”, για να τους χώσει στο Δημόσιο. Να τους
εξασφαλίσει μονιμότητα και ασφάλεια.
Κατά δεύτερον" τον ρώτησα "γιατί οι
"αστοί” δυσκολεύονται τόσο να διαδηλώσουν; Επειδή μήπως νιώθουν
βολεμένοι; Ουδέν ψευδέστερον! Ο ιδιωτικός τομέας –διότι για αυτόν μιλάμε– έχει πληρώσει την κρίση ακριβότερα από οποιοδήποτε άλλο τμήμα της κοινωνίας μας. Η ύφεση –που με εξοργιστική ανεμελιά διαιωνίζει και βαθαίνει η παρούσα κυβέρνηση–
έχει οδηγήσει πότε σε αργό και βασανιστικό και πότε σε αιφνίδιο θάνατο
δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις. Ουκ έστιν ο αριθμός των επιτηδευματιών
και των εμπόρων που στραγγαλίζονται από ένα κράτος-μπαταχτσή, το οποίο
αρνείται να τους επιστρέψει τον ΦΠΑ. Για να μην μιλήσουμε για τους
ελεύθερους επαγγελματίες, που –έτσι κι εφαρμοστεί το εξυφαινόμενο
ασφαλιστικό– κάλλιο
να κάψουν τα μπλοκάκια τους και να το πάρουν απόφαση ότι θα τρέφονται
εφεξής με ακρίδες και άγριο μέλι σαν τον Άι-Γιάννη τον Πρόδρομο...".
"Διαδήλωσαν!" με διέκοψε ο φίλος μας.
"Διαδήλωσαν" παραδέχτηκα. "Διαδήλωσαν
πολιτισμένα και σεμνά και με πολύ στυλ ομολογουμένως. Και έπειτα, αφού
κρέμασαν τις γραβάτες τους στα δέντρα, επέστρεψαν στις "κανονικές” τους
ζωές. Έκτοτε εκτονώνονται νυχθημερόν μέσω των social media. Δεν αρκεί."
"Δεν βρίσκεις το πεζοδρόμιο και το οδόστρωμα κάπως παρωχημένα, έτσι κι αλλιώς, πεδία διαμαρτυρίας;"
"Κάθε άλλο. Ο πολίτης που βγαίνει από τη
ρουτίνα του και ενώνει τη φωνή και την ανάσα του με τις φωνές και τις
ανάσες των συντρόφων του –όσων μοιράζονται την ίδια αγωνία και την ίδια
ελπίδα–
επιτυγχάνει ένα αποτέλεσμα ασύγκριτα πιο εντυπωσιακό από εκείνον που
δρα σε ένα ψηφιακό περιβάλλον. Σκέψου μονάχα τι θα κλόνιζε περισσότερο
τον οποιονδήποτε πρωθυπουργό: Εκατό χιλιάδες συμμετοχές σε ένα γκρουπ
στο facebook που απαιτεί την παραίτησή του ή εκατό χιλιάδες στόματα που
θα κραύγαζαν ρυθμικά "φύγε!”;"
"Εμείς δεν έχουμε την κινηματική παράδοση των άλλων. Δεν ξέρουμε από πλακάτ κι από ντουντούκες..."
"Διαδηλώσαμε ωστόσο. Για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα."
"Τότε μάλιστα! Το "Μένουμε Ευρώπη”
μπορεί να μην ανέτρεψε τη φορά των πραγμάτων, απέκτησε όμως, μέσα σε
ελάχιστες εβδομάδες, μια εντυπωσιακή δυναμική. Στις εκλογές του
Σεπτεμβρίου, τα ευρωπαϊκά κόμματα –δυστυχώς– αντί
να υποστείλουν τις ταμπέλες τους και να κατέβουν ως ενιαίο μέτωπο,
έπαιξαν το καθένα το δικό του παιχνίδι. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης
βαυκαλιζόταν ίσως ότι θα γίνει πρωθυπουργός. Ο Σταύρος Θεοδωράκης
ένοιωθε μιαν ανάσα από το 10%. Όσο για την Φώφη Γεννηματά ήλπιζε ότι θα
επαναπατρίσει τα απολωλότα πρόβατα που είχαν πάει από το Πασόκ στον
Σύριζα... Αυτά ανήκουν, έτσι κι αλλιώς, στην Ιστορία. Το ζήτημα είναι
τώρα τι κάνουμε;"
"Τι κάνουμε;"
"Ακόμα και αν οι δημοσκοπήσεις φέρουν
τον Σύριζα να υπολείπεται δέκα μονάδες από την Νέα Δημοκρατία, ο Αλέξης
Τσίπρας και το σύστημα του δεν πρόκειται να το βάλει κάτω. Θα γραπωθεί,
ίσα-ίσα, με νύχια και με δόντια από την εξουσία. Θα τη ρουφήξει μέχρι το
μεδούλι. Φαντάζεσαι να κυβερνούν μέχρι το 2019; Φαντάζεσαι να ενδώσουν
στον πειρασμό της εξόδου από το ευρώ και της εγκαθίδρυσης ενός τύπου
λαϊκής δημοκρατίας;"
"Το τελευταίο αποτελεί εφιάλτη θερινής νυκτός."
"Ο Παύλος Παπαδόπουλος που διατύπωσε το
σενάριο μόνο άσχετος δεν είναι. Και μπορεί ο ευφυέστατος Απόστολος
Δοξιάδης να ανέλυσε τις πιθανότητες πολιτειακής εκτροπής και να τους
έδωσε μόλις ένα 3%, μα..."
"Μα;"
"Μα φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα
μισά. Παραμονές της 21ης Απριλίου 1967, η νεότατη τότε μαμά μου είχε
βρεθεί σε ένα "κοκτέiλ πάρτυ”, όπως τα αποκαλούσαν. Κάποιος αξιωματούχος
της αμερικάνικης πρεσβείας την πλησίασε και –φλερτάροντάς την μάλλον,
για να την εντυπωσιάσει– της ανακοίνωσε ότι θα γίνει πραξικόπημα. Επιστρέφοντας –περασμένα μεσάνυχτα–
στο σπίτι, η μάνα μου τηλεφώνησε στον πατέρα της, βουλευτή της ΕΔΑ, και
του μετέδωσε την πληροφορία. "Αυτά δεν γίνονται!” αποφάνθηκε ο παππούς
μου. "Ο λαός θα υπερασπιστεί τη δημοκρατία!” Τρεις μέρες αργότερα,
βγήκαν τα τανκς στους δρόμους και ρουθούνι σχεδόν δεν άνοιξε..."
"Άρα;"
"Άρα μονάχα αν αυτοοργανωθούμε, εάν
τελούμε σε διαρκή επαγρύπνηση, εάν με τη συλλογική, δυναμική μας δράση
πάρουμε το πάνω χέρι στις εξελίξεις, μπορεί να αποτρέψουμε το κακό. Και
το χειρότερο. Η στωικότητα, η απάθεια, ο εφησυχασμός των ευνοϊκών
δημοσκοπήσεων είναι ο χειρότερος σύμβουλός μας. Με τα όσα ευτράπελα και
εγκληματικά συμβαίνουν κάθε μέρα, η Ελλάδα, οι πλατείες και οι δρόμοι,
θα έπρεπε να σείωνται. Καιρός λοιπόν να σειστούν!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου