- Από τον Βασίλη Μπόνιο
- κατσαπλιάς < (πιθανώς) πλιάτσικο < αλβανική plaçkë
Βιώνουμε την Ανάσταση των Κατσιαπλιάδων. Επρεπε να συμβεί για να
κατανοήσουμε το μεγαλείο τους. Το Μεγαλείο του Ελληνάρα που για
δεκαετίες την ώρα που έπαιζε πρέφα στα καφενεία διαμαρτύρονταν και
φώναζε για τους εκάστοτες κυβερνώντες “ας με κάνανε εμένα για μια μέρα πρωθυπουργό και θα δείτε τι τους έκανα”.
Πράγματι συνέβη κι αυτό. Οι Κατσιαπλιάδες κατέκτησαν την εξουσία
διαδεχόμενοι τους γκάγκστερς που κυβερνούσαν για δεκαετίες.
Με το που
έκαναν ρεσάλτο στην εξουσία χρησιμοποίησαν ακριβώς τις ίδιες μεθόδους
διακυβέρνησης αλλά στην πιο χυδαία εκδοχή τους-όπως την αντιλαμβάνονταν η
αισθητική του Κατσιαπλιά.
Το πρώτο που άλωσαν οι Κατσιαπλιάδες (μιμούμενοι τους γκάγκστερς
προκατόχους) ήταν η Δικαιοσύνη.
Στην συνέχεια εξαπλώθηκαν στον υπόλοιπο
κρατικό κορμό που ήταν έτσι κι αλλιώς σάπιος και καταφύγιο πάσης φύσεως
σκουληκιών. Απλά στα παλιά σκουλήκια της εξουσίας προστέθηκαν και οι
νέοι Κατσιαπλιάδες.
Αμόρφωτοι, άξεστοι, αγενείς, κάθε άλλο παρά
πρότυπα πολιτικού ανδρός και γυναικός, ξεκίνησαν μια επικοινωνιακή
επίθεση κατά της διαπλοκής και των νταβατζήδων. Οπως ακριβώς ο Κώστας
Καραμανλής εκείνο το βράδι στου Μπαιρακτάρη. Το πρωί με
δηλώσεις τους πολεμάνε την διαφθορά και την διαπλοκή και το βράδι της
ίδιας μέρας μέσα από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων που υποτίθεται ότι πολεμάνε
παρουσιάζουν τους Ηράκλειους Αθλους τους.
Οι Κατσιαπλιάδες της
Εξουσίας όσο ακραίες συμπεριφορές κι αν επιδεικνύουν θα βρίσκουν πάντα
χειροκροτητές ανάμεσα στους καφενόβιους θαμώνες της Επικράτειας καθώς
είναι σαρξ εκ της σαρκός τους.
Τα Καφενεία, οι πρεφαδόροι, οι αούα κυβερνάνε την Ελλάδα.
Μολύνουν τα πάντα στο περασμά τους, στην πραγματικότητα καίνε τα
σπαρτά. Ολοι όσοι άσκησαν εξουσία στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης
μισούσαν τον Ιδιωτικό Τομέα, το Επιχειρείν. Από τον Εθνάρχη
Καραμανλή που κρατικοποιούσε την Ολυμπιακή ως τον Ανδρέα Παπανδρέου που
διόριζε στους Οργανισμούς του Δημοσίου τους Πρασινοφρουρούς οι οποίοι
είχαν καβαλήσει την εξουσία. οι δεκαετίες περνούσαν και ο κρατικός
μηχανισμός επιδείκνυε μια θαυμαστή αντοχή και ικανότητα μετάλλαξης.
Οι γραφειοκράτες δημόσιοι υπάλληλοι άλλαζαν με θαυμαστή ευκολία τις
ιδεολογίες σαν τα πουκάμισα και κατέληγαν να είναι πάντα με το μέρος του
νικητή των εκλογών, εγκαταλείποντας με γρηγοράδα την όχθη των ηττημένων
και με το σύνθημα “του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ…”.
Με την ίδια ευκολία άλλαζαν δέρμα και οι “συνιστώσες” της εξουσίας του Κράτους:
Σώματα Ασφαλείας, λειτουργοί της Δικαιοσύνης, επαγγελματικοί και
επιχειρηματικοί φορείς, ενώσεις και σωματεία.
Με την ίδια ευκολία
άλλαζαν δέρμα και οι δημοσιογράφοι, κυρίως εκείνοι που τάπιαναν από το
Κράτος (ΕΡΤ, Γραμματεία Τύπου, ΑΠΕ ΜΠΕ και πάει λέγοντας…).
Πάντα με το
γκουβέρνο που τους τάιζε με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Με τον ίδιο τρόπο άλλαζαν χρώμα και πολλοί από τους Ακαδημαϊκούς
Ταγούς μας η εγχώρια ελίτ του Πνεύματος, η οποία όταν αισθανθεί την
απειλή του διαφορετικού και του ανυπότακτου γίνεται θανάσιμα
επικίνδυνη-σαν τον τελευταίο παρακατιανό μαφιόζο. Είναι η
απουσία ελεύθερων φωτεινών μυαλών εκείνη που επέτρεψε στους
προηγούμενους γκάγκστερς και στους σημερινούς Κατσιαπλιάδες να κάνουν
ρεσάλτο στην εξουσία.
Ανέκαθεν στην μεταπολιτευτική Ελλάδα κυβέρνηση
έβγαζαν τα καφενεία και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Με το που
έβγαινε η νέα κυβέρνηση όλες οι υπόλοιπες “συνιστώσες” του κρατικού
μηχανισμού επιβολής φρόντιζαν να τρουπώσουν στις τάξεις των νέων
εξουσιαστών. Πρόθυμα γιουσουφάκια στις αυλές της εκάστοτε εξουσίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου