Του Γιάννη Σιδέρη
Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό επί
ζωής δυστυχών ανθρώπων: Η Βουλγαρία που μας έστειλε μετανάστες μετά την
πτώση του κομμουνισμού, κλείνει τα σύνορα για τους πρόσφυγες.
Αναπτύσσει κατά μήκος των συνόρων με την Ελλάδα στρατιωτικές δυνάμεις
και συνοριοφυλακή που κάνουν ασκήσεις για να αποκρούσουν τον εχθρό του,
τους δυστυχισμένους με τη φρικώδη ζωή.
Ακόμη πιο τραγική η συμπεριφορά της
Αλβανίας - αυτή κι αν έστειλε παντού μετανάστες. Κλείνει και αυτή τα
σύνορα, με τη βοήθεια ιταλών καραμπινιέρων, για να προστατευθεί από τους
παρείσακτους, που ζητάνε ένα χώρο στην Ευρώπη να απαγκιάσουν τη
δυστυχία τους. Και επειδή των προσφύγων τα «φουσάτα» είναι τόσο …επίφοβα
και επιθετικά, δέχεται την συνδρομή ιταλών καραμπινιέρων, του «φίλου»
Ρέντσι, μπας και ξεφύγουν οι πρόσφυγες και ακολουθήσουν το υδάτινο
μονοπάτι των αλβανών παράτυπων μεταναστών στα χρόνια του 90, την
Αδριατική.
Η συμμαχία του Νότου που
ονειρευόταν ο πρωθυπουργός κονιορτοποιείται από τους σιδερένιους νόμους
των κρατών, που κινούνται από την αδήριτη ανάγκη να προστατέψου αυτό που
θεωρούν ως κυριαρχία τους.
Και μένει μόνη η Ελλάδα σε ένα παράλογο
μετερίζι, να φυλάττει τις ευρωπαϊκές Θερμοπύλες , σε ένα κόσμο που δεν
τον κατανοεί και δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει.
Ο Αλέξης … της «Γένοβα»
Ο πρωθυπουργός, στην συνάντηση στελεχών
της Ευρωπαϊκής Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας, με θέμα «Η
Ευρώπη πρέπει να αλλάξει», μίλησε ως ακτιβιστής της «Γένοβα», με
επιχειρηματολογία που καταδεικνύει ότι είναι μακράν της εμπειρίας που θα
έπρεπε να έχει αποκομίσει από το φιάσκο του Ιουλίου.
Είπε μεταξύ άλλων: « λένε (για το
προσφυγικό) ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να επιβάλει η Ευρώπη των «28» τι
θα κάνει κάθε κράτος – μέλος με τα σύνορά του, διότι είναι ζήτημα
εθνικής κυριαρχίας, αλλά όταν πρόκειται για την οικονομία το θέμα της
κυριαρχίας και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας, πάει περίπατο».
Και το αιτιολόγησε: «Πριν από λίγους
μήνες, τον Ιούλιο, γίναμε όλοι μάρτυρες μιας προσπάθειας, η Ευρώπη των
"28" να επιβάλει τους δικούς της κανόνες, τον μονόδρομο της σκληρής
λιτότητας, σε μία χώρα που αποφάσισε δημοκρατικά να εκλέξει μία
κυβέρνηση με διαφορετικό πρόγραμμα».
Σαν να μην πέρασε μια μέρα… σαν η δυσχερής πορεία της χώρας να μην μας εμπλούτισε με την σοφία των παθόντων!
Φυσικά δεν συνέβη αυτό που ισχυρίζεται ο
πρωθυπουργός: Ήταν απειρία, και η εξ αυτής πολιτική φαντασιοπληξία του
ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παραδόξως εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το ίδιο
επιχείρημα. Θυμόμαστε να λέει ότι «έχω πρόσφατη λαϊκή εντολή» (λες και
οι άλλοι ηγέτες δεν είχαν από τους λαούς τους), και γιαυτό θα έπρεπε να
του δώσουν χρήματα για να υλοποιήσει το πρόγραμμά του !
Ουδείς επέβαλε σε όποια χώρα να
ακολουθήσει διαφορετικό πρόγραμμα εφόσον θα μπορούσε να το
χρηματοδοτήσει. Το πρόβλημα είναι ότι η νέα τότε ελληνική κυβέρνηση
ήθελε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα με λεφτά που δεν είχε και τα περίμενε
από άλλους. Και επειδή δεν της τα έδιναν καταλογίζει έλλειψη δημοκρατίας
στην Ευρώπη.
Σαφώς υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας στην Ευρώπη, αλλά όχι για τους λόγους που ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός.
Το δημοκρατικό έλλειμμα στην Ευρώπη
είναι δεδομένο και συν τω χρόνω μεγενθύνεται. Αλλά αυτό σχετίζεται με
την περιορισμένη εξουσία του ευρωκοινοβουλίου, την υπερεξουσία της
Κομισιόν, τη γραφειοκρατία και την πολύπλοκη λειτουργία των κοινοτικών
οργάνων, την ασφυκτική πίεση των μονοπωλίων του «ολοκληρωτικού
καπιταλισμού» επί της οικονομίας, την γερμανική επικυριαρχία που καθιστά
την Ευρώπη αποικία της, την απώλεια εθνικής κυριαρχίας έναντι των
αποφάσεων των κεντρικών αποφάσεων, και λοιπά που δεν είναι του παρόντος.
Μικρός «εμφύλιος» στον ΣΥΡΙΖΑ:
Τονίζουν δε: «Η κίνηση υπενθυμίζει ότι
σύμφωνα με την πρόσφατη ομόφωνη απόφαση της Κ.Ε. σταθερή θέση του ΣΥΡΙΖΑ
είναι ότι θα πρέπει να οργανωθεί συγκροτημένα η διαδικασία της ευρείας
επανεγκατάστασης των προσφύγων από Τουρκία, Λίβανο και Ιορδανία στην
Ευρώπη, και της μετεγκατάστασης από Ελλάδα και Ιταλία στις υπόλοιπες
Ευρωπαϊκές χώρες».
Ωραία όλα αυτά, ανθρωπιστικά σαφώς, τα
συνυπογράφει ο καθείς, αλλά επειδή είναι κυβερνητικό κόμμα, έχουν
υποχρέωση να πουν και πως θα υλοποιηθούν. Δεν το λένε φυσικά γιατί δεν
έχουν λύση, και βρίσκουν την εύκολη καταφυγή, που γνωρίζουν από τα
χρόνια της αντιπολίτευσης: «Επομένως, και σε κάθε περίπτωση εάν η
προβλεπόμενη συμφωνία εφαρμοστεί, τα μέλη και οι οργανώσεις του κόμματος
μαζί με τους αλληλέγγυους ανθρώπους, τα κινήματα και τις συλλογικότητες
θα πρέπει να αντιταχθούν και να προστατέψουν τα δικαιώματα των ανθρώπων
για ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή, για προστασία και σεβασμό της
προσωπικότητάς τους».
Οντως αυτά είναι στόχοι δράσης για τα
«κινήματα» και τις «συλλογικότητες». Τα κυβερνητικά κόμματα όμως
κατέχουν την εξουσία και πρέπει να βρίσκουν λύσεις. Και λύση δεν είναι
να λες ότι πρέπει να μετεγκατασταθούν οι πρόσφυγες από Τουρκία, Λίβανο
και Ιορδανία στην Ευρώπη, και από Ελλάδα και Ιταλία στις υπόλοιπες
Ευρωπαϊκές χώρες. Λύση είναι αν όλοι αυτοί πουν όχι - που λένε - να
προτείνεις υπέρ των προσφύγων αυτά που εσύ ως εξουσία μπορείς να
υλοποιήσεις. Μπορούν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου