Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τους
τελευταίους 14 μήνες, είναι άνευ προηγουμένου. "Δεν υπάρχει", που λένε
στα Νεότερα Ελληνικά.
Ο φυσιολογικός παρατηρητής-κάτοικος έχει την
αίσθηση ότι απλά ονειρεύεται. Ότι βλέπει όνειρο, μία σκηνή θεάτρου του
παραλόγου. Κάτι από Ιονέσκο, από Πίντερ, από Μπέκετ. Και ότι κάποια
στιγμή θα ξυπνήσει και θα βρεθεί, ξανά, σε μία φυσιολογική χώρα, σε ένα
κανονικό κράτος.
Πρόκειται για μάταια προσμονή και φρούδα
ελπίδα. Η διαλυμένη οικονομία, οι περισσότεροι από 50.000 πρόσφυγες και
μετανάστες, οι Τούρκοι παρατηρητές και τόσα άλλα, δεν μπορούν να
αγνοηθούν. Είναι η πραγματικότητα, είναι εδώ και είναι ανελέητη.
Φροντίζει δε να μας το υπενθυμίζει συνεχώς. Κάθε λίγες ώρες...
Το πιο πρόσφατο από τα "μηνύματά" της
(τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γραφόταν το κείμενο), η πρόταση του
αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών (με αρμοδιότητα τις ξένες επενδύσεις
βεβαίως, βεβαίως) καθηγητή Δ. Μάρδα. Πρόταση που θέλει να αναζητηθούν
επενδυτές ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Για επενδύσεις
μεγαλύτερες των €250.000! Με αντάλλαγμα παροχή φιλοξενίας σε νοικιασμένα
σπίτια, χορήγηση άδειας παραμονής κ.λπ.
Η πρώτη αντίδραση κάθε φυσιολογικού ανθρώπου είναι να βάλει τα κλάματα. Κυριολεκτικά. Από τα γέλια...
Δεν το χωράει ανθρώπου νους, πραγματικά.
Υπάρχει άνθρωπος (και μάλιστα οικονομολόγος) που θεωρεί, έστω πιθανό,
άνθρωποι που διαθέτουν €250 χιλιάδες, να περπατήσουν όλη την Ασιατική
Τουρκία, να κινδυνέψουν να πνιγούν στο χιλιοανεμοδαρμένο, χειμωνιάτικο
Αιγαίο, για να έρθουν στην Ελλάδα. Όταν είναι γνωστό ότι η συντριπτική
πλειοψηφία των προσφύγων επιθυμεί να καταλήξει στις χώρες της κεντρικής
και βόρειας Ευρώπης...
Το επαναλαμβάνω για να γίνει το
σκεπτικό, ξεκάθαρο. Ο κύριος καθηγητής θεωρεί ότι άνθρωποι (τουλάχιστον)
ευκατάστατοι, με τελικό προορισμό π.χ. την Γερμανία, προτίμησαν να
περάσουν απίστευτες κακουχίες και κινδύνους, για να
έρθουν στην Ελλάδα. Αντί π.χ. να διανύσουν οδικώς κάποιες εκατοντάδες
χιλιόμετρα, να φτάσουν π.χ. στην Γερμανική πρεσβεία στην Άγκυρα, να
δείξουν τα "διαπιστευτήρια" τους και να λάβουν νόμιμη βίζα ή ακόμη και
άσυλο...
Η επόμενη αντίδραση του παραπάνω
παρατηρητή είναι, ξανά, να κλάψει. Κανονικά, αυτήν την φορά. Μόλις
αντιληφθεί την σοβαρή πλευρά του θέματος.
Καταρχήν, διότι ο κύριος καθηγητής με
τις λαμπρές ιδέες (μην ξεχνάμε το θερινό Νταβός του Ευβοϊκού) είχε, επί
πολλά χρόνια, την ευθύνη διδασκαλίας νέων ανθρώπων. Νέων ανθρώπων που,
ένας σημαντικός αριθμός τους, σήμερα έχουν ξενιτευτεί προσπαθώντας να
βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Και που στις χώρες που έχουν μεταναστεύσει,
δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν θεωρούνται επενδυτές...
Κατόπιν, διότι δεν μπορεί κανείς να
αποφύγει την σκέψη ότι ένας υπουργός, αγνοώντας επιδεικτικά διεθνές και
ευρωπαϊκό δίκαιο, αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες σαν "πορτοφόλια". Έχεις;
Μένεις σε σπίτι, παίρνεις άδεια παραμονής και ότι τραβά η ψυχούλα σου,
καλέ μου πρόσφυγα. Δεν έχεις; Ατύχησες! Στα "προαναχωρησιακά κέντρα
παράτυπων μεταναστών", που λέει και ο Δόκτωρ. Και γρήγορα! Ανθρωπισμός a
la carte και με βάση το ύψος των καταθέσεων. Όχι που λέγαμε ότι δεν θ’
αλλάξει ο Αλέξης την Ελλάδα...
Την μεγάλη θλίψη όμως την αισθάνεται
κανείς, μόλις συνειδητοποιήσει ότι...
ο κύριος Μάρδας είναι μέλος της
κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που θεωρητικά, εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες.
Επομένως και τον ίδιο. Που είναι δηλαδή, αντιπρόσωπός του.
Εκεί
σταματούν τα σκέτα κλάματα. Και αρχίζει ο βαθύς θρήνος, η ατελείωτη
οδύνη και ο πραγματικός πόνος…
Πόνος για την κατάντια της χώρας. Πόνος
για τους δεκάδες χιλιάδες απελπισμένους που η κυρία Τασία κάλεσε να
έρθουν για να λιάζονται. Και ή θα γίνουν επενδυτές του κυρίου Μάρδα ή θα
βρεθούν σε σκηνές και σε containers. Πόνος, ανάμεσα στ’ άλλα, για τις
2-3 δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που έμειναν άνεργοι με το κλείσιμο 9.812
επιχειρήσεων, στις πρώτες 82 μέρες του 2016. Άνεργοι που, μάταια, θα
περιμένουν από τον κύριο καθηγητή, τον Δόκτορα και όλη την κυβέρνηση να
βελτιώσουν την οικονομία, για να ξαναβρούν μια δουλειά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου