Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Είναι ίδιον της Αριστεράς, όποτε βρίσκεται σε
τέλεια αμηχανία με την πραγματικότητα και δεν ξέρει τι να κάνει, να
αντιδρά γράφοντας ένα κείμενο.
Χαρακτηριστική της συγκεκριμένης στάσης είναι η περίπτωση του υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος, μπροστά στην πλήρη απροθυμία και αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την κατάσταση της Ειδομένης, έστειλε ανοικτή επιστολή προς τον κόσμο των γραμμάτων και των τεχνών παγκοσμίως, προκειμένου να εξηγήσει την εικόνα της κρατικής παραλυσίας που παρουσιάζει η χώρα στο μεταναστευτικό.
Υπό τον τίτλο «Καλώς τους» (που μάλλον αφορά τους πρόσφυγες) και σε ύφος λυρικό, που μετά βίας δεν γίνεται δακρύβρεκτο, ο υπουργός υπερασπίζεται και επιχειρεί να εξιδανικεύσει το περίεργο μείγμα διοικητικής αβελτηρίας και ιδεολογικής προκατάληψης, που παρακολουθεί όλος ο κόσμος στην περίπτωση της Ελλάδας, με ένα συλλογισμό βασισμένο σε τέσσερις προτάσεις.
1) Στην Ελλάδα, η αξία της φιλοξενίας θριαμβεύει, διότι τα θύματα της λιτότητας συνδράμουν τα θύματα του πολέμου. (Δηλαδή, όπως μεταξύ απατεώνων, ούτως και μεταξύ θυμάτων του καπιταλισμού, υπάρχει κατανόηση...)
2) Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι του κόσμου γνωρίζουν ότι ψυχή της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός της.
3) Η Ελλάδα σώζει την τιμή του κόσμου, διότι επωμίζεται ένα βάρος το οποίο ανήκει σε όλους και για το οποίο, πάντως, η Ελλάδα δεν έχει καμία ευθύνη.
4) Επειδή όμως η χώρα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει μόνη της, ο υπουργός απευθύνεται στους καλλιτέχνες («σ’ εσάς που γνωρίζετε καλά ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με άρτο») και τους καλεί να μεταδώσουν παντού «αυτή τη γνώση». Ποια γνώση εννοεί ακριβώς, μένει κάπως ασαφές. Μάλλον τη γνώση ότι η Ελλάδα σώζει την τιμή του κόσμου, αλλά φρονίμως αποφεύγει να το διατυπώσει ευθέως, διότι και το θράσος έχει τα όριά του – άλλωστε, σκοπός του κειμένου υποτίθεται ότι είναι να πείσει, όχι να εξοργίσει.
Το δεύτερο, όμως, είναι εκείνο που πετυχαίνει, για όποιον τουλάχιστον διαβάσει προσεκτικά την επιστολή Μπαλτά, αφήνοντας κατά μέρος τις περικοκλάδες του αριστερού λυρισμού. Η παρέμβαση Μπαλτά εξωραΐζει την ανικανότητα της κυβέρνησης, την ανάγει σε ηθική ανωτερότητα και από πάνω την τρίβει κιόλας στο πρόσωπο των άλλων: η Ελλάδα σώζει την τιμή του κόσμου.
Πώς;
Αρνούμενη να υπερασπιστεί τα σύνορά της και αποδεχόμενη την υποχώρηση των συνόρων της Ευρώπης στην ΠΓΔΜ.
Το μόνο αξιοθαύμαστο στην επιστολή είναι το μέγεθος του θράσους που προϋποθέτει η συγγραφή της...
Την ίδια ώρα που ο διεθνής καλλιτεχνικός κόσμος μελετά εμβριθώς την παρέμβαση Μπαλτά (όσοι, εν πάση περιπτώσει, την αντελήφθησαν), εμφανίζεται ο καημένος ο υφυπουργός Δ. Μάρδας με τη φαεινή ιδέα του να αναζητηθούν «επενδυτές» μεταξύ των εγκλωβισμένων Σύρων (τους οποίους όλοι επιμένουν να τους λένε «Σύριους»).
Υποστηρίζει ότι κάποιοι μπορεί να έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό και αυτούς θα έπρεπε να τους προσελκύσουμε να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Μα και να έχουν κάποιοι τις καταθέσεις που φαντάζεται ο Δ. Μάρδας, θα επιλέξουν να τις αξιοποιήσουν στην Ελλάδα, όταν πια γνωρίζουν οι ίδιοι καλύτερα από τον καθένα τι είδους χώρα είναι η Ελλάδα;
Δεν είναι λογικό να βασίζεται σε αυτά τα χρήματα (αν υπάρχουν) η ελπίδα τους για εγκατάσταση σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα; Γιατί να προτιμήσουν να τα ξοδέψουν σε μια χώρα που δεν σέβεται ούτε αυτούς ούτε τον εαυτό της;
Επιπροσθέτως, η «τεχνοκρατικού» χαρακτήρα πρόταση Μάρδα συγκρούεται ευθέως με τη λυρική προσέγγιση Μπαλτά στο ζήτημα – και αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Για τους τρίτους, όμως, η αντιπαράθεση των δύο παρεμβάσεων δίνει το μέτρο της σοβαρότητας με την οποία η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας αντιμετωπίζει την πλημμυρίδα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης:
Αγάπες και λουλούδια ή περισπούδαστες ηλιθιότητες και, ενδιαμέσως, μοιρολατρία, διοικητική ανικανότητα και η μόνιμη θλίψη στο πρόσωπο του Γ. Μουζάλα.
Υπό το πρίσμα αυτό, δεν έχει νόημα να απορούν ορισμένοι φίλοι για την ανοχή των Ευρωπαίων απέναντι στα οικονομικά μέτρα με τα οποία η κυβέρνηση φέρεται διατεθειμένη να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την οικονομία. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει καμία δυνατότητα να σώσει οιοδήποτε μέλος της από τον εαυτό του. Κάποτε λεγόταν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι μόνο αν αναλάμβαναν οι ξένοι να διοικήσουν αυτήν τη χώρα θα μπορούσε να σωθεί από τον εαυτό της. Καλώς ή κακώς, αυτό δεν μπορεί να γίνει· και, επιπλέον, επί του παρόντος αυτό που προέχει για την Ευρώπη είναι η διατήρηση της στοιχειώδους πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα, προς χάριν της ευστάθειας του συνόλου.
Γιατί να τους νοιάζει η νοσηρή προσκόλληση της ελληνικής κοινωνίας σε μια φαντασιακή Αριστερά και η σταθερή πορεία της στον δρόμο προς μια Βενεζουέλα των Βαλκανίων;
Δικό μας θέμα είναι αυτό, δεν είναι δικό τους.
Brexit
Εδώ ο κόσμος χάνεται, θα πείτε, παρ’ όλα αυτά αναρωτιέμαι τι θέση παίρνει η Νάντια Βαλαβάνη για το ενδεχόμενο εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ιδίως όσον αφορά την τιμή της λίρας. Η γνώμη της επ’ αυτού έχει ξεχωριστή σημασία, διότι –αν θυμάμαι καλά– τις καταθέσεις της στο εξωτερικό τις είχε (και μπορεί ακόμη να τις έχει) στη Βρετανία σε στερλίνες...
Χαρακτηριστική της συγκεκριμένης στάσης είναι η περίπτωση του υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος, μπροστά στην πλήρη απροθυμία και αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την κατάσταση της Ειδομένης, έστειλε ανοικτή επιστολή προς τον κόσμο των γραμμάτων και των τεχνών παγκοσμίως, προκειμένου να εξηγήσει την εικόνα της κρατικής παραλυσίας που παρουσιάζει η χώρα στο μεταναστευτικό.
Υπό τον τίτλο «Καλώς τους» (που μάλλον αφορά τους πρόσφυγες) και σε ύφος λυρικό, που μετά βίας δεν γίνεται δακρύβρεκτο, ο υπουργός υπερασπίζεται και επιχειρεί να εξιδανικεύσει το περίεργο μείγμα διοικητικής αβελτηρίας και ιδεολογικής προκατάληψης, που παρακολουθεί όλος ο κόσμος στην περίπτωση της Ελλάδας, με ένα συλλογισμό βασισμένο σε τέσσερις προτάσεις.
1) Στην Ελλάδα, η αξία της φιλοξενίας θριαμβεύει, διότι τα θύματα της λιτότητας συνδράμουν τα θύματα του πολέμου. (Δηλαδή, όπως μεταξύ απατεώνων, ούτως και μεταξύ θυμάτων του καπιταλισμού, υπάρχει κατανόηση...)
2) Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι του κόσμου γνωρίζουν ότι ψυχή της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός της.
3) Η Ελλάδα σώζει την τιμή του κόσμου, διότι επωμίζεται ένα βάρος το οποίο ανήκει σε όλους και για το οποίο, πάντως, η Ελλάδα δεν έχει καμία ευθύνη.
4) Επειδή όμως η χώρα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει μόνη της, ο υπουργός απευθύνεται στους καλλιτέχνες («σ’ εσάς που γνωρίζετε καλά ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με άρτο») και τους καλεί να μεταδώσουν παντού «αυτή τη γνώση». Ποια γνώση εννοεί ακριβώς, μένει κάπως ασαφές. Μάλλον τη γνώση ότι η Ελλάδα σώζει την τιμή του κόσμου, αλλά φρονίμως αποφεύγει να το διατυπώσει ευθέως, διότι και το θράσος έχει τα όριά του – άλλωστε, σκοπός του κειμένου υποτίθεται ότι είναι να πείσει, όχι να εξοργίσει.
Το δεύτερο, όμως, είναι εκείνο που πετυχαίνει, για όποιον τουλάχιστον διαβάσει προσεκτικά την επιστολή Μπαλτά, αφήνοντας κατά μέρος τις περικοκλάδες του αριστερού λυρισμού. Η παρέμβαση Μπαλτά εξωραΐζει την ανικανότητα της κυβέρνησης, την ανάγει σε ηθική ανωτερότητα και από πάνω την τρίβει κιόλας στο πρόσωπο των άλλων: η Ελλάδα σώζει την τιμή του κόσμου.
Πώς;
Αρνούμενη να υπερασπιστεί τα σύνορά της και αποδεχόμενη την υποχώρηση των συνόρων της Ευρώπης στην ΠΓΔΜ.
Το μόνο αξιοθαύμαστο στην επιστολή είναι το μέγεθος του θράσους που προϋποθέτει η συγγραφή της...
Την ίδια ώρα που ο διεθνής καλλιτεχνικός κόσμος μελετά εμβριθώς την παρέμβαση Μπαλτά (όσοι, εν πάση περιπτώσει, την αντελήφθησαν), εμφανίζεται ο καημένος ο υφυπουργός Δ. Μάρδας με τη φαεινή ιδέα του να αναζητηθούν «επενδυτές» μεταξύ των εγκλωβισμένων Σύρων (τους οποίους όλοι επιμένουν να τους λένε «Σύριους»).
Υποστηρίζει ότι κάποιοι μπορεί να έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό και αυτούς θα έπρεπε να τους προσελκύσουμε να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Μα και να έχουν κάποιοι τις καταθέσεις που φαντάζεται ο Δ. Μάρδας, θα επιλέξουν να τις αξιοποιήσουν στην Ελλάδα, όταν πια γνωρίζουν οι ίδιοι καλύτερα από τον καθένα τι είδους χώρα είναι η Ελλάδα;
Δεν είναι λογικό να βασίζεται σε αυτά τα χρήματα (αν υπάρχουν) η ελπίδα τους για εγκατάσταση σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα; Γιατί να προτιμήσουν να τα ξοδέψουν σε μια χώρα που δεν σέβεται ούτε αυτούς ούτε τον εαυτό της;
Επιπροσθέτως, η «τεχνοκρατικού» χαρακτήρα πρόταση Μάρδα συγκρούεται ευθέως με τη λυρική προσέγγιση Μπαλτά στο ζήτημα – και αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Για τους τρίτους, όμως, η αντιπαράθεση των δύο παρεμβάσεων δίνει το μέτρο της σοβαρότητας με την οποία η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας αντιμετωπίζει την πλημμυρίδα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης:
Αγάπες και λουλούδια ή περισπούδαστες ηλιθιότητες και, ενδιαμέσως, μοιρολατρία, διοικητική ανικανότητα και η μόνιμη θλίψη στο πρόσωπο του Γ. Μουζάλα.
Υπό το πρίσμα αυτό, δεν έχει νόημα να απορούν ορισμένοι φίλοι για την ανοχή των Ευρωπαίων απέναντι στα οικονομικά μέτρα με τα οποία η κυβέρνηση φέρεται διατεθειμένη να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την οικονομία. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει καμία δυνατότητα να σώσει οιοδήποτε μέλος της από τον εαυτό του. Κάποτε λεγόταν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι μόνο αν αναλάμβαναν οι ξένοι να διοικήσουν αυτήν τη χώρα θα μπορούσε να σωθεί από τον εαυτό της. Καλώς ή κακώς, αυτό δεν μπορεί να γίνει· και, επιπλέον, επί του παρόντος αυτό που προέχει για την Ευρώπη είναι η διατήρηση της στοιχειώδους πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα, προς χάριν της ευστάθειας του συνόλου.
Γιατί να τους νοιάζει η νοσηρή προσκόλληση της ελληνικής κοινωνίας σε μια φαντασιακή Αριστερά και η σταθερή πορεία της στον δρόμο προς μια Βενεζουέλα των Βαλκανίων;
Δικό μας θέμα είναι αυτό, δεν είναι δικό τους.
Brexit
Εδώ ο κόσμος χάνεται, θα πείτε, παρ’ όλα αυτά αναρωτιέμαι τι θέση παίρνει η Νάντια Βαλαβάνη για το ενδεχόμενο εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ιδίως όσον αφορά την τιμή της λίρας. Η γνώμη της επ’ αυτού έχει ξεχωριστή σημασία, διότι –αν θυμάμαι καλά– τις καταθέσεις της στο εξωτερικό τις είχε (και μπορεί ακόμη να τις έχει) στη Βρετανία σε στερλίνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου