ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΙΣΛΑΜΟΜΑΧΜΟΥΤΙΣΤΑΝ: Mαντίλα, χαρμολύπη και συλλογικότητα

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η λέξη «συλλογικότητα» δεν καταγράφεται στο λεξικό Δημητράκου, το επίτομο. Δεν καταγράφεται ούτε στο λεξικό Μπαμπινιώτη. Καταγράφεται όμως στο λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, με τη σημασία του «συλλογικού» – «η συλλογικότητα της ευθύνης». 


Η λέξη, συνήθως στον πληθυντικό, καταγράφεται σε πανό και προκηρύξεις ομάδων που δρουν στην επικράτεια των Εξαρχείων και των πέριξ δρόμων. «Συλλογικότητες» καλούνται οι παρέες οι οποίες, διαφέροντας από τις τσογλανοπαρέες του Σαββόπουλου που κάνουν κριτική, καίνε κάδους, σπάνε ό,τι εύθραυστο και πετούν μολότοφ στην αστυνομία. 

Η λέξη «συλλογικότητα» κατεγράφη επίσης και στο μήνυμα για την 25η Μαρτίου του κ. Νίκου Φίλη – Nikos Aristotle’s Filis κατά το βιογραφικό του στα αγγλικά. Είπε χαρακτηριστικά: «Η παιδεία έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο στη γέννηση και στη δημιουργία της εθνικής μας συλλογικότητας».

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί πως η «εθνική συλλογικότητα» είναι το Eθνος. Oμως η λέξη αποπνέει Παπαρρηγοπούλεια αντίληψη των πραγμάτων, κοινώς δεν συμβαδίζει με την προοδευτική αντίληψη της Ιστορίας. Μην ξεχνάμε ότι για την Αριστερά μας δεν υπάρχει η Ευρώπη των εθνών. Υπάρχει η Ευρώπη των λαών, ενδεχομένως δε, σε μια πιο ριζοσπαστική εκδοχή «η Ευρώπη των συλλογικοτήτων». Η πολυπολιτισμική κοινωνία είναι μια κοινωνία «συλλογικοτήτων».

Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει πως η «εθνική συλλογικότητα» είναι συνώνυμη της «εθνικής συνείδησης». Ομως, για φαντασθείτε τον υπουργό μιας κυβέρνησης της ριζοσπαστικής αριστεράς η οποία θέλει να αλλάξει τον κόσμο να έλεγε πως «η παιδεία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη δημιουργία εθνικής συνείδησης». Θα ήταν σαν να παραδεχόταν την ύπαρξη εθνικής συνείδησης ως κύριου μοχλού της Ιστορίας του ’21, τη στιγμή που στα ΤΕΙ κομμουνισμού διδάσκονται πως επρόκειτο για ταξικό αγώνα.


Ως εκπρόσωπο μιας άλλης «συλλογικότητας», η οποία όμως συνεργάζεται αρμονικά με την «εθνική μας συλλογικότητα», θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ταλαίπωρη κοπέλα που υποχρεώθηκε να παρελάσει φορώντας τη μουσουλμανική μαντίλα.  


Υποχρεώθηκε από τους γονείς της, από το Κοράνι της, από δεν ξέρω τι. Πώς αισθάνθηκε δίπλα στις καλλίπυγους και καλλίγραμμες συμμαθήτριές της και ποιος σοφός αποφάσισε πως κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τη βοηθήσουμε να αισθανθεί παιδί της ημετέρας παιδείας; 

Για να θυμίσω ότι η παρέλαση γίνεται πίσω από το σύμβολο της «εθνικής συλλογικότητας», που είναι η σημαία, και ότι όποιος το ακολουθεί οφείλει να σέβεται τον συμβολισμό του. Και ότι την 25η Μαρτίου εορτάζομεν την ανεξαρτησία μας από τους Οθωμανούς και τις μαντίλες τους.  


Κι εγώ όταν πήγαινα σχολείο ήθελα να παρελάσω με πανοπλία σταυροφόρου, αλλά το καταπιεστικό σύστημα δεν μου το επέτρεψε.


Ολα αυτά θα είχαν κάποια σημασία εάν τα σύμβολα, ακόμη και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε ως «εθνική συλλογικότητα», διατηρούσαν κάποια από τη σημασία τους. Επειδή όμως δεν διατηρούν ούτε ίχνος της, και προκειμένου να δίνεται κάθε χρόνο η ευκαιρία στον οποιονδήποτε Nikos Aristotle’s Filis να αραδιάζει τα περί «συλλογικότητας», μήπως είναι καλύτερο να καταργηθούν οι παρελάσεις; 

Εκτός των άλλων προκαλούν «χαρμολύπη» στον Πελεγρίνη, διότι «χαρμολύπη» δήλωσε πως αισθάνθηκε μετά το πέρας της τελετής.