Για μία ακόμη φορά μπορούμε να διαπιστώσουμε τα
προφανή.
Για μία ακόμη φορά διαπιστώνουμε πως το χτύπημα είχε βαριά συμβολική σημασία, χτύπημα στην «καρδιά της Ευρώπης», για μία ακόμη φορά διακηρύσσουμε πως ο φόβος δεν θα περάσει και για μία ακόμη φορά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υπόσχονται πως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας θα είναι αμείλικτος. Και ας μην είναι αμείλικτος, ας είναι τουλάχιστον αποτελεσματικός.
Για μία ακόμη φορά, η επίσημη Ελλάδα φρόντισε να αρθρώσει τον εσωτερικό μονόλογό της. Ενώ όλοι μιλούσαν για τρομοκρατία, ο κ. Τσίπρας υπενθύμισε πως «ο φόβος, το θρησκευτικό μίσος και ο ρατσισμός δεν θα νικήσουν την Ευρώπη». Και δεν εννοούσε βέβαια το θρησκευτικό μίσος που οπλίζει την τζιχάντ, ούτε τον ρατσισμό με τον οποίον αντιμετωπίζει το ριζοσπαστικό Ισλάμ τον δυτικό κόσμο.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και όλοι φοβόμαστε πως θα το ξαναδούμε. Ο νέος που ζώνεται με εκρηκτικά και φορτωμένος με σούρες του Κορανίου, την τυφλή πίστη στον Θεό του και ένα σωρό ναρκωτικές ουσίες, δεν αφοπλίζεται ούτε απ’ τις καλές προθέσεις ούτε απ’ τον ανθρωπισμό μας. Αυτά θα ίσχυαν ενδεχομένως αν διεκδικούσε για τον εαυτό του συνθήκες για καλύτερη ζωή. Θέλει όμως να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Είναι από μόνος του ένα απελευθερωμένο ένστικτο θανάτου.
Υπάρχουν πολιτικές παράμετροι, οι οποίες θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο;
Υπάρχουν, αλλά δεν φτάνουν. Το Ισλαμικό Κράτος θέλει να μεταφέρει τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, αξιοποιεί τους μουσουλμάνους που ζουν εκεί και εκμεταλλεύεται τις συνθήκες ελευθερίας που απολαμβάνουν τα κράτη της Ενωσης. Η «πολιτική» διάσταση του πολέμου αφορά περισσότερο τις τεχνικές του και λιγότερο την ουσία του.
Το
Ισλαμικό Κράτος και οι τζιχαντιστές δεν θέλουν να επεκτείνουν την
επικράτειά τους, να κατακτήσουν εδάφη. Θέλουν να καταστρέψουν τον δυτικό
πολιτισμό.
Ο πόλεμος αυτός δεν είναι κατακτητικός. Είναι πόλεμος μέχρις εσχάτων με στόχο τον ολοκληρωτικό αφανισμό του αντιπάλου.
Ο εχθρός
είναι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, ο δικός μας, από τα ρούχα που φοράμε
ώς το ποτήρι το κρασί που πίνουμε.
Αυτό δεν κατάλαβαν οι δυτικές δυνάμεις όταν άρχισαν τις άτσαλες παρεμβάσεις τους στον ισλαμικό κόσμο, έχοντας κατά νου γεωπολιτικούς συσχετισμούς ή οικονομικά κριτήρια. Θέλοντας, εν τη αφελεία τους, να διορθώσουν τον ισλαμικό κόσμο επί το δημοκρατικότερον.
Αυτό όμως θα πρέπει να καταλάβει η Ευρώπη αν δεν θέλει να καταστραφεί. Η τρομοκρατία τρέφεται από τα κύτταρα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, του στρεβλού οικοδομήματος που στηρίχθηκε στον πολιτισμικό σχετικισμό:
Ο Σαλά Αμπντεσλάμ γεννήθηκε και έζησε στο Βέλγιο.
Εκεί μυήθηκε στην τζιχάντ, εκεί αγόρασε τα εκρηκτικά του, εκεί τα αλεξίσφαιρα γιλέκα του, εκεί τα ναρκωτικά του κι εκεί κρυβόταν επί τέσσερις μήνες προστατευμένος στη Σιτέ.
Κάποτε θα έπρεπε να αφήσουμε τις προσευχές μας στον Ορθό Λόγο και να τον χρησιμοποιήσουμε για να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που απελευθερώνει το ένστικτο του θανάτου στο πλαίσιο ενός ολόκληρου πολιτισμού που είναι το Ισλάμ. Αφού πετάξουμε στα σκουπίδια τις θεωρίες περί κοινωνικής ανισότητας, πετρελαίων και αποικιοκρατίας.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως ΜΚΟ. Εχει ευθύνη απέναντι στον πολιτισμό της.
Για μία ακόμη φορά διαπιστώνουμε πως το χτύπημα είχε βαριά συμβολική σημασία, χτύπημα στην «καρδιά της Ευρώπης», για μία ακόμη φορά διακηρύσσουμε πως ο φόβος δεν θα περάσει και για μία ακόμη φορά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υπόσχονται πως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας θα είναι αμείλικτος. Και ας μην είναι αμείλικτος, ας είναι τουλάχιστον αποτελεσματικός.
Για μία ακόμη φορά, η επίσημη Ελλάδα φρόντισε να αρθρώσει τον εσωτερικό μονόλογό της. Ενώ όλοι μιλούσαν για τρομοκρατία, ο κ. Τσίπρας υπενθύμισε πως «ο φόβος, το θρησκευτικό μίσος και ο ρατσισμός δεν θα νικήσουν την Ευρώπη». Και δεν εννοούσε βέβαια το θρησκευτικό μίσος που οπλίζει την τζιχάντ, ούτε τον ρατσισμό με τον οποίον αντιμετωπίζει το ριζοσπαστικό Ισλάμ τον δυτικό κόσμο.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και όλοι φοβόμαστε πως θα το ξαναδούμε. Ο νέος που ζώνεται με εκρηκτικά και φορτωμένος με σούρες του Κορανίου, την τυφλή πίστη στον Θεό του και ένα σωρό ναρκωτικές ουσίες, δεν αφοπλίζεται ούτε απ’ τις καλές προθέσεις ούτε απ’ τον ανθρωπισμό μας. Αυτά θα ίσχυαν ενδεχομένως αν διεκδικούσε για τον εαυτό του συνθήκες για καλύτερη ζωή. Θέλει όμως να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Είναι από μόνος του ένα απελευθερωμένο ένστικτο θανάτου.
Υπάρχουν πολιτικές παράμετροι, οι οποίες θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο;
Υπάρχουν, αλλά δεν φτάνουν. Το Ισλαμικό Κράτος θέλει να μεταφέρει τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, αξιοποιεί τους μουσουλμάνους που ζουν εκεί και εκμεταλλεύεται τις συνθήκες ελευθερίας που απολαμβάνουν τα κράτη της Ενωσης. Η «πολιτική» διάσταση του πολέμου αφορά περισσότερο τις τεχνικές του και λιγότερο την ουσία του.
Ο πόλεμος αυτός δεν είναι κατακτητικός. Είναι πόλεμος μέχρις εσχάτων με στόχο τον ολοκληρωτικό αφανισμό του αντιπάλου.
Αυτό δεν κατάλαβαν οι δυτικές δυνάμεις όταν άρχισαν τις άτσαλες παρεμβάσεις τους στον ισλαμικό κόσμο, έχοντας κατά νου γεωπολιτικούς συσχετισμούς ή οικονομικά κριτήρια. Θέλοντας, εν τη αφελεία τους, να διορθώσουν τον ισλαμικό κόσμο επί το δημοκρατικότερον.
Αυτό όμως θα πρέπει να καταλάβει η Ευρώπη αν δεν θέλει να καταστραφεί. Η τρομοκρατία τρέφεται από τα κύτταρα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, του στρεβλού οικοδομήματος που στηρίχθηκε στον πολιτισμικό σχετικισμό:
Ο Σαλά Αμπντεσλάμ γεννήθηκε και έζησε στο Βέλγιο.
Εκεί μυήθηκε στην τζιχάντ, εκεί αγόρασε τα εκρηκτικά του, εκεί τα αλεξίσφαιρα γιλέκα του, εκεί τα ναρκωτικά του κι εκεί κρυβόταν επί τέσσερις μήνες προστατευμένος στη Σιτέ.
Κάποτε θα έπρεπε να αφήσουμε τις προσευχές μας στον Ορθό Λόγο και να τον χρησιμοποιήσουμε για να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που απελευθερώνει το ένστικτο του θανάτου στο πλαίσιο ενός ολόκληρου πολιτισμού που είναι το Ισλάμ. Αφού πετάξουμε στα σκουπίδια τις θεωρίες περί κοινωνικής ανισότητας, πετρελαίων και αποικιοκρατίας.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως ΜΚΟ. Εχει ευθύνη απέναντι στον πολιτισμό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου