Με απαξιωτική απορία διάβασα τη χθεσινή συνέντευξη του Στέργιου Πιτσιόρλα στα «Νέα» στην οποία φαίνεται ενοχλημένος και ζητά εξηγήσεις για την παρακολούθησή του την περίοδο της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, τότε που ο σύντροφος Αλέκσης τον είχε διορίσει επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ και μετά υφυπουργό Οικονομικών και Ανάπτυξης. Θέλω να πω ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους αριστερός είναι εκείνος που μοιάζει να αγνοεί την κομμουνιστική/σοβιετική παράδοση σύμφωνα με την οποία αυτούς τους οποίους φοβάται ένας αριστερός ηγέτης περισσότερο (και άρα ελέγχει πιο στενά) είναι οι δικοί του άνθρωποι. Οι σύντροφοί του. Αυτοί είναι άλλωστε οι μόνοι που μπορούν να τον ρίξουν από την κομματική καρέκλα και όλοι ξέρουμε ότι οι αριστεροί ηγέτες αγαπούν τις καρέκλες τους όσο και οι ιεράρχες. Στις δημοκρατίες, δυστυχώς, δεν μπορούν να ονειρεύονται ισόβια πρωθυπουργία, αλλά στο Κόμμα μπορούν και πρέπει να ηγούνται σαν πραγματικοί αριστεροί. Για πάντα.
Κι εδώ που τα λέμε, στην πραγματικότητα οι παρακολουθήσεις από μια αριστερή/προοδευτική ηγεσία δεν είναι καν παρακολουθήσεις. Οι πολιτικοί της αστικής δημοκρατίας είναι αυτοί που παρακολουθούν. Οι αριστεροί φροντίζουν. Προστατεύουν. Ό,τι κάνουν είναι για το καλό του Λαού και του Ανθρώπου και ό,τι είναι για το καλό του Λαού και του Ανθρώπου δεν μπορεί παρά να έχει θετικό πρόσημο και άρα ούτε να αμφισβητείται ούτε, πολύ περισσότερο, να κατακρίνεται.
Συνεπώς η απορία και η ενόχληση του συντρόφου (;) Πιτσιόρλα είναι εντελώς ακατανόητη.
Μπορεί να φταίει η πολιτική του καταγωγή από την ανανεωτική αριστερά (της οποίας την παράδοση σέβεται απολύτως όπως φαίνεται από την επιχειρηματική του δραστηριότητα), αλλά και πάλι πώς είναι δυνατόν να μην ήξερε ότι ο αρχηγός του είναι ένας πραγματικός αριστερός ο οποίος την ώρα που έπεφτε το τοίχος και δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχαναν τον σοβιετικό παράδεισο και σκλαβώνονταν στον καπιταλιστικό ζυγό, εκείνος είχε τη γενναιότητα να γίνει μέλος της ΚΝΕ.
Και στο κάτω-κάτω, όπως λένε οι υπόλοιποι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, των οποίων την ειλικρίνεια κανείς δεν αμφισβητεί, η παρακολούθηση των συντρόφων Πιτσιόρλα και Σαγιά ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Σαμαρά.
Όλα ξεκίνησαν όταν στη Νέα τη Δημοκρατία ανακάλυψαν το ταξίδι στον χρόνο. Τότε, ένας πράκτορας της ΕΥΠ μπήκε στο μηχάνημα χρονικού ταξιδιού και πήγε στο καλοκαίρι του 2015. Εκεί είδε ότι ο σύντροφος Πιτσιόρλας είχε διοριστεί επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ και ο σύντροφος Σαγιάς γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου. Με το που επέστρεψε στο 2014 ενημέρωσε τον τότε πρωθυπουργό ο οποίος ζήτησε να ξεκινήσει η παρακολούθηση των δύο αυτών προσώπων που με την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα αναλάμβαναν υψηλά πολιτικά πόστα. Όταν ήρθε η ώρα της Πρώτης Φοράς Αριστεράς η παρακολούθηση μετατράπηκε σε συντροφική φροντίδα προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι σύντροφοι Σαγιάς και Πιτσιόρλας εργάζονται μόνο για το καλό του Λαού και του Ανθρώπου.
Αλλά τα αναμφισβήτητα γεγονότα δεν έχουν τόση σημασία όσο έχει...
η έλλειψη συντροφικής εμπιστοσύνης που δείχνει για τον Ηγέτη του ο σύντροφος Πιτσιόρλας. Μια στάση ξένη στις παραδόσεις της Αριστεράς και η οποία δικαιολογεί απολύτως την σοφή απόφαση να φροντίζει η ΕΥΠ τον Στέργιο τον Πιτσιόρλα κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων που του είχαν ανατεθεί από τον Λαό μέσω του συντρόφου Τσίπρα. Και μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου