ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τι θα είχε συμβεί στις 6 Ιουλίου 2015, αν…

Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Ενα ακραίο πολιτικό παιχνίδι θα μπορούσε να είχε αλλάξει για πάντα την Ιστορία της Ελλάδας.  

Το βράδυ της 5^ης Ιουλίου 2015 το «όχι» είχε θριαμβεύσει στο δημοψήφισμα με ποσοστό 61,31%. Η πόλωση ανάμεσα στα κόμματα και ο διχασμός στην κοινωνία είχαν χτυπήσει κόκκινο. Στο παρασκήνιο συνέβησαν ζυμώσεις και διεργασίες που ίσως μάθουμε μετά από πολλά χρόνια, ίσως και ποτέ. Aυτό που γνωρίζουμε από τις εξομολογήσεις του Γιάνη Βαρουφάκη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι πως, ενώ στο Σύνταγμα χιλιάδες πολίτες χόρευαν πανηγυρίζοντας, μέσα στο Μαξίμου το κλίμα θύμιζε… κηδεία.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ είναι βέβαιο πως από την άνοιξη του 2015 βρισκόταν σε βέρτιγκο. Δεν γνώριζε πώς πρέπει να χειριστεί τις καταστάσεις, δεν τολμούσε να πάρει τις ευθύνες. Η χώρα είχε μπει σε τροχιά εξόδου από την ευρωζώνη. Ο ίδιος είχε εγκρίνει το σχέδιο Βαρουφάκη – Κιμ για δημιουργία παράλληλου νομίσματος, τα περιβόητα IOUs.

Ο ΑΛΕΞΗΣ Τσίπρας αμφιταλαντευόταν για εβδομάδες μέχρι να πάρει την απόφαση να υπογράψει το Μνημόνιο που του πρότειναν οι δανειστές. Προκήρυξε το δημοψήφισμα με μοναδικό σκοπό να αποκτήσει το απαραίτητο άλλοθι, για να κάνει την κωλοτούμπα που θα διέγραφε μονομιάς όσες αυταπάτες είχε δημιουργήσει στην κοινωνία. Μπορεί να ήλπιζε σε επικράτηση του «ναι», μπορεί σε οριακή επικράτηση του «όχι». Ηλπιζε σε ένα αποτέλεσμα που θα τον βόλευε να μετακυλήσει τις ευθύνες. 

Η εξαπάτηση των πολιτών έφερε τη συντριπτική επικράτηση του «όχι». 

Ο πρωθυπουργός, τρομοκρατημένος, το επόμενο πρωί, ζήτησε τη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών. Αναζήτησε και βρήκε την απαραίτητη συναίνεση – σανίδα σωτηρίας για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Η συνέχεια είναι γνωστή…

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα ως λύτρωση από όλα τα προβλήματα, όμως, παραμένει. Στις δημοσκοπήσεις καταγράφει ένα ποσοστό ανάμεσα στο 20% και το 30%.  

Τι θα είχε συμβεί, όμως, αν στις 6 Ιουλίου 2015 ο Αλέξης Τσίπρας εφάρμοζε στην πραγματικότητα το «όχι» του δημοψηφίσματος και ενεργοποιούσε το plan Β;

Η ΕΛΛΑΔΑ θα χρεοκοπούσε ουσιαστικά και όχι τυπικά όπως το 2010: 

Η Σύνοδος Κορυφής θα αποφάσιζε την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Οι τράπεζες θα παρέμεναν κλειστές για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, τα ΑΤΜs θα σταματούσαν τη λειτουργία τους έως την κυκλοφορία της «νεοδραχμής». Μισθοί και συντάξεις δεν θα ήταν δυνατόν να καταβληθούν για αρκετούς μήνες, εκτός από πληρωμές μικροποσών με κουπόνια IOUs τα οποία θα είχαν ως σκοπό την εξόφληση υποχρεώσεων προς το Δημόσιο. Θα επιβαλλόταν δελτίο τόσο για τρόφιμα όσο και για καύσιμα. Θα ήταν αδύνατον να γίνουν εισαγωγές προϊόντων και όσα εισάγονταν θα πωλούνταν σε πολύ υψηλές τιμές, ενώ η μαύρη αγορά θα εκτινασσόταν. Ο πληθωρισμός θα έτρεχε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ενώ θα γίνονταν απανωτές υποτιμήσεις που θα εξαΰλωναν κινητές και ακίνητες περιουσίες.

ΕΙΝΑΙ σχεδόν βέβαιο πως θα ξεσπούσαν ταραχές, καθώς το 90% των πολιτών δεν θα είχε τα προς το ζην. Και τότε θα έμπαινε το δίλημμα στην κυβέρνηση: 

Θα κατέβαζε τα τανκς στους δρόμους υιοθετώντας μοντέλο Βενεζουέλας ή θα παραιτείτο και θα έφευγε με ελικόπτερα με μοντέλο Αργεντινής; 

Η εθνική καταστροφή θα ήταν ανεπανάληπτη. 

Τα παραπάνω δεν είναι τρομολαγνικά σενάρια, αλλά μια ζοφερή πραγματικότητα την οποία γλιτώσαμε στο παρά ένα. Και η ευθύνη ανήκει ολοκληρωτικά στον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του που διαχειρίζεται το μέλλον της χώρας από τον Ιανουάριο του 2015.