Τα περισσότερα απ’ όσα ξέρουμε για το εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης των Σύριζα και ΑΝΕΛ, από τον Γιάννη Βαρουφάκη τα μάθαμε. Με απύλωτο στόμα και διάθεση παιγνιώδη, θέλει να τα μοιραστεί όλα μαζί μας.
Γιατί άραγε;
Πρώτα απ’ όλα, διότι πιστεύει βαθιά ότι έχει απόλυτο
δίκιο. Και στην αξιολόγηση της κατάστασης και στη στρατηγική που χάραξε
και στην πρόβλεψη ότι θα κατάφερνε να γονατίσει τους δανειστές, αν…
Αν ο Αλέξης Τσίπρας τον άκουγε μετά το Δημοψήφισμα,
και προχωρούσε στο σύστημα «παράλληλων πληρωμών», το οποίο είχε
σχεδιάσει λεπτομερώς από κοινού με άλλους γίγαντες της οικονομικής
επιστήμης.
Δεύτερον, διότι θέλει να πείσει ότι δεν φέρει καμία
ευθύνη για όσα οδυνηρά ακολούθησαν (τρίτο μνημόνιο, σκληρά μέτρα, νέο
τσεκούρωμα συντάξεων και αφορολόγητου). Όλα αυτά, κατά τη θεωρία του,
είναι το αποτέλεσμα της άνευ όρων παράδοσης του πρωθυπουργού στους
δανειστές. Παράδοση, που -το ακόμη χειρότερο- δεν έφερε τίποτα
ουσιαστικό για το δημόσιο χρέος της χώρας.
Τρίτον, διότι θέλει να βάλει στο «κάδρο» των ευθυνών
για τη στρατηγική της διαπραγμάτευσης το σύνολο της ηγετικής ομάδας του
Σύριζα. Πέραν του Αλέξη Τσίπρα, τον αντιπρόεδρο Γιάννη Δραγασάκη, τον
υπουργό Νίκο Παππά (ουσιαστικά αναπληρωτή πρωθυπουργό, εκείνη την
εποχή), καθώς και τον διάδοχό του Ευκλείδη Τσακαλώτο.
Όλοι αυτοί, όχι απλώς ήξεραν τα πάντα εξ αρχής, αλλά
τον επέλεξαν για υπουργό Οικονομικών ακριβώς για το σχέδιο που τους
παρουσίασε -σχέδιο το οποίο περιελάμβανε, σε πρώτη φάση, την απειλή
αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ (με τη διατύπωσή της, υποτίθεται πως
θα παραδίδονταν αμέσως οι δανειστές) και, σε δεύτερη φάση, την υιοθέτηση
«παράλληλου συστήματος πληρωμών» (εκεί πια θα ζητούσαν έλεος οι
Γερμανοί και το ΔΝΤ).
Στην προσπάθεια διάχυσης των ευθυνών δεν είναι διόλου τυχαία και η αποκάλυψή του ότι είχε παρουσιάσει λεπτομερώς το στρατήγημα
και στο υπουργικό συμβούλιο και στο κορυφαίο κομματικό όργανο του
Σύριζα. Είχε, μάλιστα, αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές από τους
συναδέλφους του, όπως μας διαβεβαιώνει.
Τέταρτον, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Εμφανίζει τον
Αλέξη Τσίπρα ως έτοιμο να αρπάξει τα 16 δισ ευρώ από την Τράπεζα
Ελλάδος και να τα μεταφέρει στα ΑΤΜ, μόλις έκλεισαν οι τράπεζες. Σε
αντιδιαστολή, παρουσιάζει τον εαυτό του να απαντά ότι «αυτό θα ήταν
κλοπή» και τον πρωθυπουργό να σχολιάζει πως «δεν είναι κλοπή να παίρνεις ένα μπουκάλι γάλα, όταν το παιδί σου πεινάει».
Με την τελευταία φράση βάζει και τον υπουργό Επικρατείας Αλέκο
Φλαμπουράρη να συμφωνεί πλήρως. Ο ίδιος, όμως, επισημαίνει ότι δεν είναι
στην κουλτούρα της Αριστεράς η «κλοπή» και αφήνει να πλανάται η βεβαιότητα ότι θα είχε γίνει πράξη η αρπαγή των 16 δισ αν ο ίδιος δεν έθετε, ουσιαστικά, βέτο.
Είναι προφανές ότι ο Βαρουφάκης ζει το μύθο του και,
ταυτόχρονα, οργανώνει την άμυνά του για το ενδεχόμενο να βρεθεί
μελλοντικά ενώπιον κάποιου δικαστηρίου. Ο αυτοθαυμασμός του αγγίζει την
τρέλα του μεγαλείου και του χαρίζει συνεχή δημοσιότητα, καθώς και πολλά
λεφτά (από διαλέξεις και εκδόσεις βιβλίων). Όσο για την πιθανότητα να αντιμετωπίσει ποινικές ευθύνες, απαντά σαν άλλος Θόδωρος Πάγκαλος «όλοι μαζί τα κάναμε».
ΥΓ1 Και μόνο η αποκάλυψή του ότι ηχογραφούσε τις συνομιλίες με τον Αλέξη Τσίπρα,
τα λέει όλα. Ήθελε εξαρχής να τους έχει όλους στο χέρι αν προέκυπτε
κάποια «στραβή». Μπορεί να έδειχνε άκακος σε βαθμό αφέλειας, αλλά είχε
πλήρες σχέδιο.
Αν πετύχαινε θα γινόταν ο «απελευθερωτής» του Έθνους.
Αν αποτύγχανε...
ΥΓ2 Ο πραγματικά αφελής της υπόθεσης ήταν ο Αλέξης Τσίπρας,
που δεν κατάλαβε ότι για να ηχογραφεί τις συνεδριάσεις του Eurogroup ο
Βαρουφάκης, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να κάνει το ίδιο και με τις
δικές τους. Όσο δε για την ουσία, ως άσχετος περί τα οικονομικά αφέθηκε στην παραμυθία της γοητείας Βαρουφάκη
και δεν συνήλθε παρά μόνο όταν ο Γιάννης Δραγασάκης τον προειδοποίησε
ότι θα καταλήξει στη φυλακή ή στο Γουδή (όπως αποκάλυψε ο ίδιος στον
Βαρουφάκη τη νύχτα του Δημοψηφίσματος).
ΥΓ3 Θα πει κανείς «και ο λαός τι χρωστά να πληρώνει για άλλα 40 χρόνια»;
Η απάντηση είναι ότι πάνω από το 50% των Ελλήνων είχε πειστεί ότι
υπάρχει αντιμνημονιακός δρόμος μέσα στο ευρώ και ψήφισε τα
αντιμνημονιακά κόμματα. Από τη στιγμή που πίστεψε στον «από μηχανής θεό»,
ήταν υποχρεωτικό να περάσει η χώρα από αυτό τον δρόμο. Ήταν υποχρεωτικό
να δοκιμαστεί μια άλλη στρατηγική διαπραγμάτευσης -και όπου έβγαινε.
Πόσους δεν είχατε ακούσει να λένε «δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε», μέσα
στο φιλικό ή και οικογενειακό σας περιβάλλον; Ακόμη και ένα σημαντικό
τμήμα της μεσαίας τάξης ψήφισε Σύριζα, με τη θεωρία «και ένα στα δέκα να κάνει απ’ όσα τάζει, κέρδος θα είναι»…
Σε όλα αυτά προσθέστε και τη σιχασιά του κόσμου για το παλιό πολιτικό σύστημα. Την αίσθηση της διαφθοράς, της διαπλοκής, της οικογενειοκρατίας, της ταύτισης με το κράτος…
Δεν έχει νόημα, λοπόν, η αγανάκτηση, ούτε τα δάκρυα. Έτσι συμβαίνει στις δημοκρατίες. Οι πλειοψηφίες αποφασίζουν…
ΥΓ4 Το μεγάλο θέμα δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι
ο Αλέξης Τσίπρας εξαπάτησε τον κόσμο. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο
τελευταίος. Άλλωστε, και ο ίδιος εξαπατήθηκε από τον Βαρουφάκη. Το τεράστιο πρόβλημα είναι ο διχασμός, η διαίρεση των Ελλήνων, ακόμη και μέσα στις οικογένειές τους.
Όποιοι έλεγαν ότι δεν υπάρχει, δυστυχώς, άλλος δρόμος πέραν του
δύσβατου των μνημονίων, εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα, αυτομάτως
έτρωγαν κατά πρόσωπο τη λάσπη του «πουλημένου», του «γερμανοτσολιά», του «μερκελιστή». Έπαψαν να μιλούν αδέλφια μεταξύ τους, φίλοι καρδιακοί έφτασαν να παίζουν ξύλο, σχέσεις δεκαετιών διαλύθηκαν.
Και κάτι ακόμη άθλιο: Ο Σύριζα ανέχθηκε την κουλτούρα της βίας στη δημόσια ζωή. Δικαιολογούσε
τα γιαούρτια στον Πάγκαλο (διότι ήταν «προκλητικός»), κρυφογελούσε όταν
έδερναν βουλευτές στις παρελάσεις (διότι ήταν «διεφθαρμένοι»), δεν
έδινε δεκάρα για τις χυδαίες ύβρεις εναντίον του προέδρου της
Δημοκρατίας (διότι είχε δεχθεί τα μνημόνια και δεν είχε αναπέμψει πίσω
στη Βουλή τους νόμους). Από τα χείλη κορυφαίων στελεχών του
ακουγόταν η φράση «καταδικάζω τη βία, αλλά αντιλαμβάνομαι την αγανάκτηση
του κόσμου για τη βία των μνημονίων»…
Τώρα έφτασε η στιγμή που «λούζονται» τα επίχειρα των πράξεών τους.
Ο Νίκος Φίλης και ο Νίκος Ξυδάκης «δροσίστηκαν» με καφέδες και νερά,
επειδή πήγαν να διαδηλώσουν υπέρ της Αριάννας. Τους τραμπούκισαν κάποιοι
που, ίσως παλιότερα, διαμαρτύρονταν μαζί τους στους δρόμους. Έτσι είναι, δυστυχώς, η βία. Δεν υπάρχει καλή και κακή. Ούτε μαύρη και κόκκινη. Είναι μία και πρέπει να καταδικάζεται από όλους, χωρίς ενδοιασμούς.
Το «καταδικάζω, αλλά…» το πληρώνουν σήμερα εκείνοι που το
πρωτοδιατύπωσαν για να βάλουν φερετζέ στην ουσιαστική ανοχή τους
απέναντι στη βία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου