Ολοι καταφεύγουμε στα απλά. Απλοποιούμε τα
πάντα για να τα κατανοήσουμε επειδή είναι εύκολο· συχνά γιατί είναι
βολικό. Σιγά σιγά, γινόμαστε θύματα της υπεραπλούστευσης. Περιοριζόμαστε
σ’ έναν κόσμο με εύκολες απαντήσεις, τον κόσμο που μας αρέσει, αλλά δεν
υπάρχει. Είναι ο πλανήτης του λαϊκισμού. Κάθε απόχρωσης…
Θύματα της υπεραπλούστευσης, οι κυβερνήσεις που θέλουν διακαώς «να βγούμε στις αγορές». Για να απαλλαγούν από τις δεσμεύσεις με τις οποίες συμφώνησαν και να κάνουν ό,τι γίνονταν παλαιότερα. Να διορίζουν με δανεικά, να προσφέρουν μισθούς και επιδόματα, να κάνουν δημόσια έργα και μεγάλες κρατικές προμήθειες. Τα καλά της εξουσίας. Ολα όσα θεωρούν πολιτική…
Η ελληνική οικονομία βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να μην μπορεί να δανείζεται και οι πιστωτές της δέχθηκαν να τη δανείσουν με χαμηλό επιτόκιο αλλά με αντάλλαγμα συγκεκριμένο πρόγραμμα λιτότητας.
Εξοδο στις αγορές είχε επιχειρήσει και η κυβέρνηση Σαμαρά το 2014. Πίστευε ότι με την πρώτη «συμβολική» έξοδο στις αγορές θα αλλάξει την ατμόσφαιρα και θα έχει εκλογικά οφέλη στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Η αντίδραση της τότε αντιπολίτευσης ήταν σφοδρή. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλ. Τσίπρας χαρακτήριζε την έξοδο στις αγορές «κοροϊδία και στημένη θεατρική έξοδο, με προσυμφωνημένη αγοραπωλησία». Η απειλή που αισθανόταν η αντιπολίτευση ήταν να πετύχει η κυβέρνηση έξοδο στις αγορές, να κερδίσει τις εντυπώσεις, να απαλύνει τα σκληρά μέτρα και να παραμείνει στην εξουσία.
Αυτό που τότε καταδικάστηκε ως προεκλογικό τρικ, συμπαιγνία με ξένους, επιχειρούν σήμερα οι επικριτές του. Θέλουν… αριστερή «έξοδο στις αγορές»!
Μια κυβέρνηση, που επιβάλλει βαριά και άδικη φορολογία για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις, επιθυμεί να δανειστεί από τις αγορές με 4%, ενώ σήμερα πληρώνει 1,5% στα κράτη.
Γιατί;
Για να ισχυριστούν ότι...
σε λίγο, θα κάνουμε τη δική μας πολιτική. Θα δανειζόμαστε από τις αγορές, χωρίς υποχρέωση υλοποίησης δυσάρεστων μέτρων. Θα έχουμε πλήρη ελευθερία να εφαρμόζουμε την πολιτική μας κι ας πληρώνουμε περισσότερα.
Ανεξέλεγκτες συλλογικότητες, υποταγμένοι δικαστές, ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, ασυλία στις καταλήψεις, ο δικός μας παράδεισος.
Στον πραγματικό κόσμο, η όποια κυβέρνηση θα σκεπτόταν διαφορετικά.
Θα ήταν ευτυχής επειδή, σε μια δύσκολη στιγμή, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δανείζουν με χαμηλό επιτόκιο.
Θα εφάρμοζε με πιστότητα αυτά για τα οποία δεσμεύτηκε ώστε να λήξει ταχύτερα η περίοδος αυτή. Και παράλληλα θα λάμβανε όσα μέτρα είναι απαραίτητα για να αυξηθούν οι εξαγωγές, να διευκολυνθούν οι ξένες επενδύσεις, να δημιουργηθεί μια φάση γρήγορης ανάπτυξης.
Θα επεδίωκε θεαματική άνοδο εξαγωγών.
Θα περιόριζε την εξουσία του δασάρχη και της αρχαιολόγου στο Ελληνικό κι αλλού.
Θα επιχειρούσε να προσελκύσει τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου για να φέρουν στην Ελλάδα μονάδες παραγωγής, διοικητικά κέντρα, καταθέσεις, την έδρα θυγατρικών τους με περιουσιακά στοιχεία, μεγάλες επενδύσεις σε ακίνητα και εταιρείες. Αν κατάφερναν όλα αυτά, θα πανηγύριζαν.
Θα ζούσαν όμως σ’ έναν κόσμο πολύπλοκο, με σύνθετα προβλήματα, κι όχι στον απλό και βολικό που συνήθισαν. Δεν θα ήταν αυτοί που ξέρουμε.
Θύματα της υπεραπλούστευσης, οι κυβερνήσεις που θέλουν διακαώς «να βγούμε στις αγορές». Για να απαλλαγούν από τις δεσμεύσεις με τις οποίες συμφώνησαν και να κάνουν ό,τι γίνονταν παλαιότερα. Να διορίζουν με δανεικά, να προσφέρουν μισθούς και επιδόματα, να κάνουν δημόσια έργα και μεγάλες κρατικές προμήθειες. Τα καλά της εξουσίας. Ολα όσα θεωρούν πολιτική…
Η ελληνική οικονομία βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να μην μπορεί να δανείζεται και οι πιστωτές της δέχθηκαν να τη δανείσουν με χαμηλό επιτόκιο αλλά με αντάλλαγμα συγκεκριμένο πρόγραμμα λιτότητας.
Εξοδο στις αγορές είχε επιχειρήσει και η κυβέρνηση Σαμαρά το 2014. Πίστευε ότι με την πρώτη «συμβολική» έξοδο στις αγορές θα αλλάξει την ατμόσφαιρα και θα έχει εκλογικά οφέλη στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Η αντίδραση της τότε αντιπολίτευσης ήταν σφοδρή. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλ. Τσίπρας χαρακτήριζε την έξοδο στις αγορές «κοροϊδία και στημένη θεατρική έξοδο, με προσυμφωνημένη αγοραπωλησία». Η απειλή που αισθανόταν η αντιπολίτευση ήταν να πετύχει η κυβέρνηση έξοδο στις αγορές, να κερδίσει τις εντυπώσεις, να απαλύνει τα σκληρά μέτρα και να παραμείνει στην εξουσία.
Αυτό που τότε καταδικάστηκε ως προεκλογικό τρικ, συμπαιγνία με ξένους, επιχειρούν σήμερα οι επικριτές του. Θέλουν… αριστερή «έξοδο στις αγορές»!
Μια κυβέρνηση, που επιβάλλει βαριά και άδικη φορολογία για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις, επιθυμεί να δανειστεί από τις αγορές με 4%, ενώ σήμερα πληρώνει 1,5% στα κράτη.
Γιατί;
Για να ισχυριστούν ότι...
σε λίγο, θα κάνουμε τη δική μας πολιτική. Θα δανειζόμαστε από τις αγορές, χωρίς υποχρέωση υλοποίησης δυσάρεστων μέτρων. Θα έχουμε πλήρη ελευθερία να εφαρμόζουμε την πολιτική μας κι ας πληρώνουμε περισσότερα.
Ανεξέλεγκτες συλλογικότητες, υποταγμένοι δικαστές, ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, ασυλία στις καταλήψεις, ο δικός μας παράδεισος.
Στον πραγματικό κόσμο, η όποια κυβέρνηση θα σκεπτόταν διαφορετικά.
Θα ήταν ευτυχής επειδή, σε μια δύσκολη στιγμή, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δανείζουν με χαμηλό επιτόκιο.
Θα εφάρμοζε με πιστότητα αυτά για τα οποία δεσμεύτηκε ώστε να λήξει ταχύτερα η περίοδος αυτή. Και παράλληλα θα λάμβανε όσα μέτρα είναι απαραίτητα για να αυξηθούν οι εξαγωγές, να διευκολυνθούν οι ξένες επενδύσεις, να δημιουργηθεί μια φάση γρήγορης ανάπτυξης.
Θα επεδίωκε θεαματική άνοδο εξαγωγών.
Θα περιόριζε την εξουσία του δασάρχη και της αρχαιολόγου στο Ελληνικό κι αλλού.
Θα επιχειρούσε να προσελκύσει τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου για να φέρουν στην Ελλάδα μονάδες παραγωγής, διοικητικά κέντρα, καταθέσεις, την έδρα θυγατρικών τους με περιουσιακά στοιχεία, μεγάλες επενδύσεις σε ακίνητα και εταιρείες. Αν κατάφερναν όλα αυτά, θα πανηγύριζαν.
Θα ζούσαν όμως σ’ έναν κόσμο πολύπλοκο, με σύνθετα προβλήματα, κι όχι στον απλό και βολικό που συνήθισαν. Δεν θα ήταν αυτοί που ξέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου