ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Το τελευταίο ταγκό με τις αγορές

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Τ​​ι έχουμε να δούμε ακόμη… Ο πολιτικός που απειλούσε τις αγορές ότι θα χορεύουν πεντοζάλη μοιάζει με άνθρωπο που πήγε από παιδί σε κάποια σχολή χορού και έμαθε να χορεύει ο ίδιος αριστοτεχνικά στον δικό τους σκοπό. Ζει και αναπνέει αγορές ο κ. Τσίπρας αυτή την περίοδο, δεν αποκλείω να έχει κάποιο τερματικό του Bloomberg στο γραφείο του και να παρακολουθεί τις τιμές των ομολόγων. Εχει ξανασυμβεί, αρκετές φορές, στο ίδιο γραφείο παλαιότερα.


Την ίδια στιγμή, η χώρα έχει την πρώτη αριστερή της κυβέρνηση η οποία εφαρμόζει στην πραγματική οικονομία, για πρώτη επίσης φορά στην Ελλάδα, ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα.  


Η ευέλικτη εργασία είναι το κυρίαρχο μοντέλο, που οδηγεί μάλιστα στη μείωση της ανεργίας. Οι μισθοί έχουν συρρικνωθεί σε σημείο που απλοί υπάλληλοι προτιμούν να πάνε στην Κύπρο, όπου ο βασικός μισθός είναι υψηλότερος. Στη λιανική έχουμε μια τεκτονική αλλαγή, καθώς εξαφανίζονται μικρά και μεσαία καταστήματα προς όφελος των αλυσίδων και των πολυεθνικών. Οι συντάξεις μειώθηκαν και μειώνονται βίαια, τα Ταμεία συγχωνεύονται. Στα εργασιακά, αν αλλάξει και ο συνδικαλιστικός νόμος, θα είναι ελάχιστα τα πράγματα που μπορούν να γίνουν. Τα μεγάλα περιφερειακά αεροδρόμια έχουν περάσει σε ιδιωτικά χέρια. Με άλλα λόγια, το ιδεατό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, εκτός ασφαλώς από τους εξοντωτικούς φόρους, εφαρμόζεται επιτυχώς από την πρώτη μας αριστερή κυβέρνηση.  


Παρανοϊκό, παράδοξο; 


Μπορεί. Συμβαίνει όμως χωρίς να ανοίξει μύτη. Απεργίες δεν γίνονται, η Αθήνα καίγεται επιλεκτικά, και όλα καλά.


Η κυβέρνηση επιχειρεί να εξιλεωθεί ιδεολογικά και πολιτικά εφαρμόζοντας την κακή πλευρά του σοσιαλισμού, την πλήρη ισοπέδωση δηλαδή και το χαμήλωμα του κοινού παρονομαστή όπου μπορεί. Στην Παιδεία, στο Δημόσιο, όπου την παίρνει. Δεν αντιλαμβάνεται πόσο απωθούν τους επενδυτές όλα αυτά.



Ελλοχεύει εν τω μεταξύ ένας μεγάλος κίνδυνος: 

Να βρεθεί ο κ. Τσίπρας στο κρεβάτι του Προκρούστη, με το κόμμα να τραβάει από τη μια και οι αγορές από την άλλη. 


Σε ένα χρόνο υπάρχει πράγματι η προοπτική να βγούμε από τα μνημόνια και τον ζουρλομανδύα της επιτήρησης. Το έχουμε ανάγκη, ως χώρα και ως δημοκρατία, για λόγους αυτοεκτίμησης και εθνικής αυτοπεποίθησης. Καθώς όμως θα οδεύουμε προς τον εκλογικό κύκλο, η πίεση για διορισμούς και παροχές θα είναι τεράστια. Ο κ. Τσίπρας έδειξε πέρυσι τον Δεκέμβριο ότι είναι εξαιρετικά ευάλωτος σε αυτές τις πιέσεις. Εάν ενδώσει, και παράλληλα σημειωθούν αστοχίες στα έσοδα ή κάποια άλλη απρόσμενη εξέλιξη, ξέρει πολύ καλά πως παραμονεύουν οι ιέρακες για να του φορέσουν άλλο ένα μνημόνιο με τη μορφή προληπτικής γραμμής. Πάει το αφήγημα, τζάμπα και ο κόπος του ελληνικού λαού. Η πίεση θα είναι όμως αφόρητη.


Ο πρωθυπουργός θα καταλάβει και κάτι ακόμη σε κανένα χρόνο. Σήμερα χορεύει με τις αγορές και το απολαμβάνει. Εκείνες νιώθουν την προστασία του μνημονίου και χορεύουν με έναν δημοσιονομικά άσωτο και θεσμικά αδύναμο παρτενέρ, χωρίς ρίσκο. Μόλις φύγει η επιτροπεία, θα τον περάσουν από πολλά τεστ πριν ξαναβγούν στην πίστα μαζί του. Κάηκαν τη δεκαετία του 2000 και δεν το ξεχνούν. Η δική τους επιτροπεία, η δική τους αξιολόγηση, θα είναι πολύ πιο αυστηρή από αυτήν του ΔΝΤ. 


Ισως λοιπόν το φετινό καλοκαιρινό ταγκό του κ. Τσίπρα να είναι και το τελευταίο ανέμελο ταγκό με τις αγορές.