Του Γιάννη Σιδέρη
Εγεύθημεν του αγίου δισκοπότηρου των
αγορών χθες. Η κυβέρνηση παιανίζει περί επιτυχίας, ο μαρξιστής
Τσακαλώτος, πάλαι ποτέ ανυποχώρητος αντίπαλος των δυναστικών αγορών που
πίνουν το αίμα των λαών, προσπαθεί να πείσει ότι υπερέβημεν εαυτόν ως
οικονομία και ως χώρα, αλλά οι επαΐοντες οικονομολόγοι, μεταξύ των
οποίων οι κ. Τσακλόγλου και Μασουράκης, χθες στο liberal, τοποθετούν τα
αποτελέσματα της εξόδου στις αγορές στη σωστή τους βάση.
Η έξοδος, το κόστος της οποίας
υπολογίζεται βάσει της διαφοράς του γερμανικού επιτοκίου, ήταν
ακριβότερη από εκείνη των Σαμαροβενιζέλων. Άρα ούτε καν στο 2014 δεν
επιστρέψαμε. Ασθμαίνουμε για να το ζυγώσουμε, όσο και αν η έξοδος -
όντως – εμπεριέχει τα σπέρματα μιας αμυδράς επιστροφής στην
κανονικότητα.
Επιστροφής που είναι υπό αίρεση, την
οποία διατύπωσε πέραν του κακού Schaeuble, και των γκρίζων κουστουμιών
της Capital Economics («Η Ελλάδα οδεύει σε τέταρτο μνημόνιο»), ο
Draghi («η εμπιστοσύνη των αγορών εξαρτάται από την ολοκλήρωση του
προγράμματος») αλλά και ο πάντα φιλικός μας, λαϊκιστής Moscovici, ο
οποίος μεταξύ των προϋποθέσεων που έθεσε για απαλλαγή από τα μνημόνια,
ήταν, «να συνεχιστεί ο δρόμος του προγράμματος και να υπάρχουν
αποτελέσματα στο τέλος του».
Τρία χρόνια χαμένα, όταν ο Ιανουάριος
του '15 ανέκοψε τη δειλή πορεία ανασύνταξης της Οικονομίας, με τις
ατέρμονες καθυστερήσεις των αξιολογήσεων (όπου κάθε πέρυσι - αν τις
κλείναμε - ήταν και καλύτερα), με ανώριμους τσαμπουκάδες και καταγγελίες
των άκαρδων δανειστών που δεν τηρούν τον λόγο τους.
Καθυστερήσεις οι
οποίες παρέτειναν την κρίση και καθυστερούσαν την ανάκαμψη. Όλα αυτά
είχαν επιπτώσεις στις ζωές των πολιτών, στην οικονομική τους απίσχνανση,
δημιουργώντας όπως δείχνουν οι έρευνες, απογοήτευση, κατήφεια, και φόβο
ενός ζοφερότερου μέλλοντος.
Τρία χρόνια χαμένα, για να ενηλικιωθεί
το εφηβικό καραβάνι του Μαξίμου, που κάθε προειδοποίηση των πεπειραμένων
και σοφότερων - απ' ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να είναι οι ίδιοι - τη
θεωρούσαν ως αλύχτισμα σκυλιών που γαυγίζουν, ενώ αυτοί οδηγούσαν την
ερημωμένη Οικονομία στην Όαση της σταθερότητας και της Ανάπτυξης.
Βέβαια, επειδή από το διαδίκτυο τίποτα
δεν χάνεται, ο νυν πρωθυπουργός, το Δεκέμβρη του '14 (δηλαδή όχι το
'11, το '12, το '13, που ήταν φλογερός κήρυκας της αντιμνημονιακότητας,
αλλά δυο μήνες πριν γίνει πρωθυπουργός), έλεγε στην Αλεξανδρούπολη,
«κηρύσσουμε σήμερα έναν απλό κανόνα: Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη, τα
τοκοχρεολύσια, τα spreads και τις αγορές». Ενώ στο συνέδριο της
Ευρωπαϊκής Αριστεράς στις Βρυξέλλες, έλεγε πως με την έξοδο στις Αγορές
πυροβολούμε τα πόδια μας, και αυτό αν μη τι άλλο, είναι «πολιτικό
έγκλημα»!
Τώρα υπερηφανεύεται που βγήκε στις αγορές, αν και το ακριβότερο των Σαμαροβενιζέλων επιτόκιο, χαμήλωσε τις ιαχές.
Πότε θα ζητήσουν συγγνώμη για όλα αυτά;
Ήδη κυκλοφορεί η άποψη, την οποία προωθούν φιλοκυβερνητικές γραφίδες και
την αποδέχονται καλοπροαίρετοι ανεξάρτητοι αναλυτές, ότι ο κ. Τσίπρας
ζήτησε συγγνώμη με τις πράξεις του: Με το να παραδέχεται στη Βουλή ότι
είχε ψευδαισθήσεις, να εκμυστηρεύεται στον Guardian ότι έκανε λάθη στην
επιλογή συνεργατών, ή - το σοβαρότερο - ότι δεν είχε αίσθηση πόσο
μεγάλες θα ήταν οι δυσκολίες στη θέση του πρωθυπουργού, με την έξοδο
στις αγορές.
Όχι, αυτό δεν είναι συγγνώμη. Το είχαμε
αυταπάτες στη Βουλή το είχε πει με την συνήθη εριστικότητά του, σα να
ζητούσε και το λόγο - ωραία τι θέλετε τώρα - ενώ οι παραδοχές στον
Guardian αποτελούν προσπάθεια να σμιλέψει τη νέα εικόνα του,
συνυφασμένη… με το αγγλικό δίκαιο στο οποίο υπάγεται και το δικό του
ομόλογο - αλλά κάποτε σε αγγλικό δίκαιο υπέγραφαν μόνο οι προδότες.
Η συγγνώμη σε όσους κανιβάλησε ο ίδιος
ως «λιγότερο έλληνες», «Πινοσέτ» κ.α., και τα στελέχη του κόμματός του,
ειδικά στο διαδίκτυο, δεν θα αποκαθαρθούν με αυτά.
Η λέξη συγγνώμη δεν ακούστηκε από το
στόμα του.
Ώσπου να ακουστεί, κοιτώντας το λαό στα μάτια (που έλεγε και
ένα παλιό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ), θα υπάρχει μια
ανεξόφλητη υποχρέωση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου