Οταν βγήκαμε από τις σπηλιές, σταματήσαμε να περιπλανιόμαστε στους
απέραντους λειμώνες πίσω από τα κοπάδια των θηραμάτων, καλλιεργήσαμε τη
γη που μας επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση και φτιάξαμε το κράτος.
Σε αυτό εκχωρήσαμε το μονοπώλιο της βίας, για να μην τρώμε ο ένας τον
άλλον αυτοδικώντας, την επίλυση των ιδιωτικών διαφορών και την τιμωρία
των εγκλημάτων στα δικαστήρια, που συγκροτήσαμε με τις -στο μέτρο του
ανθρωπίνως δυνατού- εγγυήσεις αδέκαστης και ανεπηρέαστης κρίσης.
Οι δικαστές, φυσικά, δεν είναι κομμένοι από κάποιο ειδικό μέταλλο.
Είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουμε πρωτόδικη
διαδικασία, κατ’ έφεσιν και μετά αναιρετικό έλεγχο. Και, σε ορισμένες
διαδικασίες, αν η αίτησή σου απορριφθεί, τότε έχεις δικαίωμα να
επανέλθεις με νέα, την οποία κρίνει άλλη σύνθεση. Αν οι δικαστές ήταν
υπεράνθρωποι και αλάνθαστοι, δεν θα υπήρχαν δικηγόροι, και σε έναν,
πρώτο και τελευταίο, βαθμό δικαιοδοσίας θα αποφαίνονταν καίγοντας κάνα
φασκόμηλο ή άλλο χόρτο, σαν την Πυθία.
Για τους δικαστές, επίσης, ισχύει ό,τι για κάθε κατηγορία λειτουργών:
Η συντριπτική πλειονότητα θέλει να κάνει -και κάνει- ευσυνείδητα τη
δουλειά της και να έχει την ηθική ικανοποίηση κάθε ανθρώπου που κάνει
σωστά το καθήκον του. Πόσο μάλλον όταν η «δουλειά» είναι μια διαδικασία
από την οποία εξαρτώνται η ζωή, η τιμή και η περιουσία των πολιτών και
το πολυτιμότερο άυλο αγαθό τους, η ελευθερία.
Οταν ο πολίτης θεωρεί ότι έσφαλαν, τότε έχει δικονομικά δικαιώματα,
ένδικα μέσα, δυνατότητα νέας προσφυγής κ.λπ. Αυτό που δεν έχουν οι
πολίτες, οι δημοσιολογούντες και πολύ περισσότερο οι ταγοί του κράτους
είναι «δικαίωμα» απειλών, δημόσιου λιντσαρίσματος, ύβρεων και
συκοφαντιών κατά δικαστών, παρέμβασης με εκφοβισμό.
Οι δίκες που αφορούν υποθέσεις τρομοκρατίας και τον χώρο των
κατεξοχήν ολοκληρωτικών εξουσιαστών, που αυτοαποκαλούνται
«αντιεξουσιαστές», γίνονται υπό τις πλέον άθλιες συνθήκες για την
απονομή δικαιοσύνης, με την ασφυκτική φυσική παρουσία «αλληλέγγυων»,
συνήθως μαυροντυμένων και απειλητικών εντός και εκτός αιθούσης.
Παράλληλα, από τη στιγμή της σύλληψης ξεκινά ένα μπαράζ «συμπαράστασης»,
το οποίο περιλαμβάνει απειλές κατά δικαστών, μαρτύρων, συνήθως των
συλλαβόντων αστυνομικών, είτε διά ζώσης είτε με συνθήματα σε τοίχους,
δημοσιεύματα στο διαδίκτυο, προκηρύξεις, πορείες, συγκεντρώσεις,
επεισόδια και βανδαλισμούς.
Επαφίεται στο σθένος κάθε δικαστή να γράψει στα παλιά του τα
παπούτσια όλα αυτά και να δικάσει νηφάλια, χωρίς να αδικήσει από οργή ή
να ωφελήσει από φόβο τον κατηγορούμενο.
Οταν οι αποφάσεις είναι αθωωτικές και τα αιτήματα γίνονται δεκτά,
«νίκησε η Δικαιοσύνη», «μπράβο στους δικαστές».Οταν το δικαστήριο τους
καταδικάζει ή απορρίπτει αιτήματα, τότε αρχίζει η κλιμάκωση της
αισχρολογίας, συχνά με ουρανομήκεις ανοησίες.
Οι δικαστές που σε αθώωσαν, αγαπητέ Κώστα Βαξεβάνη, ήταν κρεμ ντε λα
κρεμ, ενώ, όταν καταδικάζουν άλλους, είναι «καραγκιοζάκοι»;
Υπάρχει άλλη
διαδικασία;
Να μας πείτε σε ποιο προφίλ του facebook να αναρτώνται οι
υποθέσεις για να τις δικάζει ο όχλος ή, μήπως, να πηγαίνουν οι
κατηγορούμενοι στο κοντέινερ της πλατείας;
Ο εισαγγελέας, λένε, που εισηγήθηκε αρνητικά για την αναστολή είχε
εισηγηθεί και την άρση της προσωρινής κράτησης των χρυσαυγιτών και την
αντικατάστασή της με περιοριστικούς όρους. «Χρυσαυγίτης», λοιπόν, ο
εισαγγελέας. Η «λεπτομέρεια» ότι έληγε το 18μηνο και πως, ακόμη κι αν ο
εισαγγελέας ήταν ο Σκουρλέτης ή ο Καρανίκας, ήταν μονόδρομος η πρόταση
άρσης της κράτησης, αφού απαγορεύεται η παράτασή της πέραν των 18 μηνών,
χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό της βλακώδους προπαγάνδας.
Μερικοί, σχεδόν
ευθέως, είπαν ότι έπρεπε να τους είχε ασκήσει νέα δίωξη μαϊμού, για να
τους επιβάλει νέα προφυλάκιση, πριν λήξει το 18μηνο της πρώτης! Τρέχει η
δημοκρατία από το αριστερό μπατζάκι τους.
Τα δικαστήρια, και μόνο αυτά, πρέπει να κρίνουν κάθε υπόθεση, χωρίς
παρουσία μπράβων και συμμοριών, χωρίς απειλές, ύβρεις και
τραμπουκισμούς. Ενδιαφέρουσα, δε, η εντυπωσιακά υπερσυντονισμένη
προσπάθεια...
διαφύλαξης του επιθέτου μιας καταδικασθείσης σε πρώτο βαθμό
από αυτούς που διασύρουν με ονόματα και φωτογραφίες ανθρώπους πριν καν
δικαστούν. Μάλλον δεν έχουν μπάρμπα στην προοδευτικιά Κορώνη για να τους
αναφέρουν ως «Γιάννη Β. Ζ.» ή ως «Ελένη Φ. Κ.».
Οι δηλώσεις του Κοντονή και άλλων κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών
για την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών της Αθήνας, όπως και
τα επεισόδια, οι ύβρεις και οι βανδαλισμοί, είναι απλά νταηλίκι για
πειθαναγκασμό των δικαστών.
Αυτά συμβαίνουν βορείως της Ουγκάντας, όπου η
κυβερνητική «συλλογικότητα» θέλει απροκάλυπτα να προστατεύσει τις άλλες
μεσοτοιχία «συλλογικότητες». Απλά, η παραγγελιά της διάλυσης της ΔΕΛΤΑ
εκτελέστηκε με ταξίμι και με πολλές πενιές, μερικές άλλες παραγγελιές
όμως σκαλώνουν σε απείθαρχες συνειδήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου