Σύμφωνα με την έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών - Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, εκκρεμούν 4.351 υποθέσεις πειθαρχικά ελεγχόμενων δημοσίων υπαλλήλων. Κατά το ρεπορτάζ της «Κ» (20/7), τα αρμόδια πειθαρχικά συμβούλια «σε πολλούς φορείς δεν έχουν καν συγκροτηθεί ενώ όπου υφίστανται πραγματοποιούν ελάχιστες συνεδριάσεις». Εξαιτίας αυτής της αρρυθμίας (κομψή έκφραση), υπάλληλοι «πειθαρχικώς ελεγχόμενοι» εξακολουθούν να εργάζονται στο Δημόσιο. Επί υπουργίας Κατρούγκαλου η διαδικασία αυτή μπήκε στην κάψουλα του χρόνου, επαναφέροντας, μεταξύ άλλων, και τους συνδικαλιστές στη σύνθεση των συμβουλίων.
Παρωνυχίδα, ενδεχομένως, το θέμα, στην πλημμυρίδα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Σε 4.351 δημοσίους υπαλλήλους θα κολλήσουμε;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένας από τους κόμπους της καθήλωσης της χώρας και της άρνησης της κυβέρνησης να συμβάλει στη μεταρρυθμιστική προοπτική της. Είναι βέβαιο ότι διερευνώντας το ζήτημα ο καθένας θα έχει μιαν απάντηση – ερμηνεία, περισσότερο, λιγότερο ή καθόλου πειστική. Εκείνο που μετράει όμως στον απολογισμό είναι η άρνηση και όχι η κατάφαση, η απροθυμία να προχωρήσει το αυτονόητο και όχι η εξεύρεση λύσης ώστε να μη διαχέεται στην κοινωνία το μήνυμα της ατιμωρησίας, να πολλαπλασιάζεται και να βρίσκει εκατοντάδες μιμητές.
Χρειάζεται, πραγματικά, μεγάλη γενναιότητα και ωριμότητα για να μην αντλεί κανείς διαρκώς από αρνητικά παραδείγματα, προσαρμόζοντας και τη δική του ζωή αναλόγως. Να πληρώνει φόρους και να μη φοροδιαφεύγει, να κάνει τη δουλειά του, στο Δημόσιο, με επαγγελματική ευσυνειδησία και όχι ανάλογα με τα κέφια του, να μην παραβιάζει τον νόμο θεωρώντας ότι η συγκάλυψη της ανομίας είναι μέρος της κυβερνητικής «γλώσσας» και πρακτικής.
Η ασυλία που παρέχεται στους επίορκους υπαλλήλους, από πρόθεση ή από αδιαφορία, δεν αποτελεί κατ’ εξαίρεσιν γεγονός.
Είναι...
κρίκος στη γενικευμένη ασυλία που απολαμβάνουν όσοι στήριξαν την εκλογή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή όσοι βρήκαν στα ιδεολογήματα της συγκυβέρνησης φιλόξενη στέγη.
Εστω κι ένας από τους κρίκους αυτούς αν σπάσει (αν προχωρήσει, για παράδειγμα, ο έλεγχος των 4.351 υποθέσεων), υφίσταται ο κίνδυνος να εξελιχθεί σε ντόμινο νομιμότητας.
Κινδυνεύει, δηλαδή, να αρχίσει να λειτουργεί η αξιολόγηση, ο διαχωρισμός ικανών και ανικάνων, ο συγκριτικός βαθμός «καλύτερος» και «άριστος», να αρχίσει να εμφανίζει ρωγμές το, διακομματικά (οφείλουμε να το επισημάνουμε), εδραιωμένο σύστημα προνομίων και ατιμωρησίας.
Η δημοσιοϋπαλληλική ασυλία παραμένει στη χώρα τού Ποτέ μία από τις, προχωρημένης σήψης, αξίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου