ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το διαρκές ψέμα της κομμουνιστικής Αριστεράς

Του ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Το τέλος της δεκαετίας του 1970, πέντε έξι χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, το lifestyle των διάφορων πολιτικών χώρων είχε ήδη εμπεδωθεί και, με μικρές παραλλαγές, συνόδευε τους στρατευμένους στην πολιτική Έλληνες έως τουλάχιστον τη χρεοκοπία.  

Οι δεξιοί σε μεγάλο βαθμό ήταν συντηρητικοί, εθνικιστές, αλλά και φοβισμένοι και ήθελαν έξοδο στο Δημόσιο. 

Οι πασόκοι ήταν εσωστρεφείς, απέπνεαν επαρχιωτισμό, ήταν επίσης εθνικιστές αλλά όχι δειλά, και σύντομα μετατράπηκαν σε νεόπλουτους, κερδίζοντας μάλιστα προνομιακή πρόσβαση στο Δημόσιο και στο δημόσιο χρήμα.

Η πιο ενδιαφέρουσα διάκριση ήταν στους κόλπους των δύο βασικών κομμάτων της Αριστεράς.  

Οι κουκουέδες ήταν ένα σύνολο συντηρητικών ανθρώπων, ασφαλώς προλετάριων, που ζούσαν όπως τα μέλη μιας σέχτας με αναφορά σε έναν διεθνισμό, ο οποίος τους οδηγούσε να επιθυμούν τις ταυτίσεις με τα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης – επίσης έκαναν συνεχώς κομματική δουλειά, στις δουλειές μιλούσαν συχνά για την αλλοτρίωση για να μπορούν να διεκδικούν τις συλλογικές συμβάσεις και στις συγκεντρώσεις παρατάσσονταν όπως θα παρατάσσονταν σε τακτικό στρατό. 

Οι εσωτερικάκηδες, αντίθετα, ήταν χαλαροί, κοσμοπολίτες, αρκετοί είχαν κάνει σπουδές στο εξωτερικό, ιδίως στη Γαλλία, ήσαν απελευθερωμένοι, ευζωιστές, με αρκετές προσβάσεις σε περιζήτητες κρατικές θέσεις.

Στην πορεία έγιναν, προφανώς, πολλές ανακατατάξεις. Ωστόσο, ο βασικός πυρήνας του lifestyle δεν άλλαζε. Απλώς, μετά το 1989 και την πτώση των κομμουνιστικών κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, βοηθούντος και του Συνασπισμού αλλά και της ευρωπαϊκής εξωστρέφειας της χώρας (που απολάμβαναν και πολλά συνδικαλιστικά στελέχη, τα οποία ανήκαν στην Αριστερά), πολλοί της πρώτης κατηγορίας προσχώρησαν στη δεύτερη.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν, ανέκαθεν, στις παρυφές της πολιτικής. Εκπροσωπούσαν τη διαμαρτυρία, στελέχωναν συνδικάτα, καμιά φορά στελέχωναν και κρατικές δομές σε δουλειές, που θεωρούνταν προνομιακές γι αυτούς – πανεπιστήμια, Τύπος, τηλεόραση. Στις συντροφιές ήσαν περιζήτητοι – ήταν καλά πληροφορημένοι για την εξέλιξη των ιδεών, για τέχνες, για αισθητικές. Ταξίδευαν, τα στελέχη τους είχαν ωραία σπίτια, πήγαιναν διακοπές στα νησιά και στο εξωτερικό, τα παιδιά τους πήγαιναν σε καλά σχολεία και είχαν δυνατότητες να κάνουν μεταπτυχιακά στο εξωτερικό.

Προοδευτικοί άνθρωποι, τα λαϊκά θέματα (το μεροκάματο, η ανεργία, το ΙΚΑ και το ΤΕΒΕ, η ταβέρνα, τα λαϊκά σίριαλ, οι μεγάλοι σκυλάδες κ.τ.τ.) δεν τους έλεγαν και τίποτα, έστω κι αν συχνά μιλούσαν στο όνομα του λαού. Βρίσκονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην πολιτική, κι αυτό ήταν μια προσοδοφόρος υπόθεση.

Κι ύστερα, ήρθε η χρεοκοπία. 

Η αδυναμία του Γιώργου Παπανδρέου να υλοποιήσει μνημόνιο και η καιροσκοπική αντιπολίτευση των Ζαππείων από τον Αντώνη Σαμαρά δεν ήταν τίποτα μπροστά στην οργανωμένη εκδήλωση της δήθεν αγανάκτησης στην ουσία μιας δράκας ιδεολόγων της Αριστεράς που ευαγγελίστηκε να διαλύσει το παλαιό πολιτικό σύστημα. Ο κόσμος τους πίστεψε, πίστεψε ότι, όσοι διαχειρίζονταν μνημόνιο ήσαν εχθροί και, στον διπολισμό που έφτιαξε η καλλιέργεια της εχθροπάθειας, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα ήρθε στην εξουσία.

Και τι έκανε στην εξουσία;  

Ό,τι μπορούσε στον αντίποδα του δήθεν χειραφετητικού πολιτικού λόγου που διακινούσε:  

Μιλούσε για ανάπτυξη και οδήγησε σε βαθύτατη ύφεση. 

Μιλούσε για την Ευρώπη των λαών απεργαζόμενη τον ευρωσκεπτικισμό. 

Υποσχόταν ότι θα έσκιζε τα μνημόνια και μας φόρεσε καπέλο, έπειτα από μια αποτυχημένη πρώτη διακυβέρνηση, ένα τρίτο. 

Μιλούσε για ελευθερία και για δικαιώματα, και στην ουσία επιχειρεί να φαλκιδεύσει και ελευθερίες και δικαιώματα – είτε αποπειρώμενη να ελέγξει τον Τύπο, είτε καταργώντας τις ανεξάρτητες αρχές. 

Μιλούσε για την ισότητα και εννοούσε εξισωτισμό – ισότητα προς τα κάτω, στη φτώχεια. Ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριζε ότι, είναι φορέας κάθε άρθρου του συντάγματος και προσπαθούν να κυβερνήσουν με πολύ παρασκήνιο φαλκιδεύοντας ακόμα και τη διάκριση των εξουσιών. 

Υποσχέθηκε ότι, θα πολεμήσει τη διαπλοκή, επιδιώκοντας να διαπλακεί κρυφά με τους εκδότες τους οποίους φανερά απαξίωνε. 

Μιλούσε για αλληλεγγύη στους ξένους και έφτασε στο σημείο να τους χρησιμοποιήσει ως εργαλείο για να παραμείνει στην εξουσία. 

Πουλούσε αντεθνικισμό και έφτασε να πολιτεύεται κάνοντας εχθρούς τους πάντες στη γειτονιά μας, ενώ τον τόνο δίνουν ο Κοτζιάς, ο εταίρος Καμμένος και ο ίδιος ο Τσίπρας. Και τόσα άλλα…

Τα χρόνια του διπολισμού, ως το 1989, πολλοί αριστεροί της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς όταν μιλούσαν για τις κομμουνιστικές χώρες (που αποδεδειγμένα φαλκίδευαν τις ελευθερίες και οδηγούσαν τους λαούς τους στη δυστυχία, ενώ τα αυταρχικά καθεστώτα τους είχαν διαπράξει σωρεία ανείπωτων εγκλημάτων) τις αποκαλούσαν «χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού». Που σήμαινε ότι, ο σοσιαλισμός του κομμουνισμού, τον οποίον οραματίζονταν, ήταν πάντα σπουδαίος, οδηγεί στην πρόοδο και στην κοινωνική δικαιοσύνη, απλώς οι χώρες που τον εφήρμοσαν τον εφήρμοσαν λάθος – αλλά ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» δεν θα έχει καμία σχέση με τον καλό, τον ένα και μοναδικό που θα ισχύει στον κομμουνιστικό παράδεισο.

Οι τελεολογίες είναι πολύ χρήσιμες στις θρησκείες. Αλλά, όπως αποδεικνύεται, ο νέος σοσιαλισμός που ευαγγελίστηκαν και εν πολλοίς υλοποιούν πολλοί από εκείνους τους παλαιούς «της κομμουνιστικής ανανέωσης», μαζί με πολλούς «ριζοσπάστες αριστερούς», δεν απέχει από τις μεθόδους του υπαρκτού σοσιαλισμού. Κομματικό κράτος, νομενκλατούρα, προσπάθεια ελέγχου του Τύπου και γενικότερης χειραγώγησης, έμφαση στην επικοινωνία και στην προπαγάνδα, δημιουργία εχθρών και πόλωση εναντίον τους… Μέχρι και κομισάριους στα μεγάλα ΜΜΕ είχαν σκοπό να εγκαταστήσουν.

Όλα αυτά τι αποδεικνύουν;  

Δυστυχώς, ότι...

 

ασχέτως προθέσεων ή διακηρύξεων, οι παλαιοί ανανεωτικοί της Αριστεράς (το πιο παλιό, καθότι είναι το μόνο που ακόμα δεν το σάρωσαν οι εξελίξεις) στην πραγματικότητα ήταν ό,τι συλλήβδην η Αριστερά. 

Ευζωιστές της ελάσσονος προσπάθειας κυνικοί της εξουσίας, την οποία επιδιώκουν να κατακτήσουν στο όνομα του λαού αλλά και σε βάρος του, με έναν μηχανισμό δικών τους, μια κομματική γραφειοκρατία που θα μετατραπεί γρήγορα σε κρατική νομενκλατούρα, ένα εσωστρεφές καθεστώς με αυταρχισμό, προπαγάνδα, οργουελική γλώσσα και ψέματα.
 

Αριστερά, το ίδιο πάντα ψέμα.

ΥΓ. Στη λεγόμενη Αριστερά της ανανέωσης είχα εργαστεί κι εγώ, για πολλά χρόνια, θεωρώντας ότι εργάζομαι για μια κοινωνία των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Την πάτησα. Άθελά μου, βοήθησα για το αντίθετο. Δεν είμαι το μόνο κορόιδο – αλλά αυτό δεν με παρηγορεί.