Προέδρου της Δράσης
Ο νέος σύμβουλος του κ. Τσίπρα, που
πιστεύει ότι η «καριέρα είναι χολέρα», συνοψίζει και συμβολίζει την
κοσμοθεωρία ενός μέρους της αριστεράς που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία.
Αν σκεφθείτε τι χρειάζεται η καριέρα θα καταλάβετε γιατί το είδος αυτό
των αριστερών τη θεωρεί «χολέρα».
Η «καριέρα» χρειάζεται στόχους,
συνέπεια και προπαντός δουλειά, πολλή δουλειά. Οι σημερινοί κυβερνώντες
όμως, ενώ διαδηλώνουν με κάθε τρόπο την φροντίδα τους για τους
εργαζόμενους, στην πράξη αντιπαθούν θανασίμως τη δουλειά…
Όλες οι πολιτικές τους στρέφονται
εναντίον όσων εργάζονται σκληρότερα παντός άλλου. Σκεφθείτε.
Ασφαλιστικό. Αντί να υπάρχει η ανταποδοτικότητα στις εισφορές, με τα
ποσοστά αναπλήρωσης του κ. Κατρούγκαλου δημιουργείται ένας μηχανισμός
αναδιανομής εις βάρος όσων εργάζονται περισσότερα χρόνια και με
μεγαλύτερους μισθούς (δηλαδή σκληρότερα και κατά τεκμήριον πιο
αποτελεσματικά). ΟΙ εισφορές λειτουργούν ως έμμεση φορολογία την οποία
υφίστανται μόνο όσοι δουλεύουν. Δεν την πληρώνουν ούτε οι εισοδηματίες
(οι «ραντιέρηδες» του Ανδρέα Παπανδρέου), ούτε το κεφάλαιο. Μόνο η
εργασία. Η κυβέρνηση «ντροπή του Μαρξ», μπορεί να επικαλεστεί στα πολλά
κατορθώματά της ότι φορολογεί την εργασία περισσότερο -πολύ περισσότερο-
από το κεφάλαιο!
Πέραν όμως του ασφαλιστικού υπάρχει και η
«κανονική» φορολογία. Φόρος επιχειρήσεων ο μεγαλύτερος στην περιοχή,
φόρος εισοδήματος ασφυκτικός και από πάνω μόνιμη «έκτακτη εισφορά» και
προκαταβολές φόρων εξοντωτικές. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ τα κίνητρα για
εργασία και δημιουργία είναι τέτοια ώστε αντί να δουλεύεις και να
δηλώνεις τα εισοδήματά σου, οικονομικά σε συμφέρει να φυτοζωείς, να
φοροδιαφεύγεις και να κυνηγάς κανένα κρατικό επίδομα (ή αν
περιλαμβάνεσαι στα ρουσφέτια των περασμένων δεκαετιών), να τα κάνεις όλα
αυτά αφού έχεις πάρει και μια πρόωρη συνταξούλα από τα 50.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Είναι
κοσμοθεωρία. Η αριστερά αυτή θεωρεί ότι η δημιουργία πλούτου είναι
ντροπή και αυτοί που κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» πρέπει να τιμωρούνται.
Και δεν μένει στη θεωρία, το κάνει πράξη. Μισεί την αξιολόγηση,
αντιπαθεί όσους έχουν ακαδημαϊκά και εργασιακά προσόντα, απεχθάνεται την
αριστεία και τους αρίστους. Βάλε μπροστά της έναν από το LSE και έναν
καλό πρεφαδόρο και θα διαλέξει τον πρεφαδόρο χωρίς δισταγμό. Φτάνει να
είναι των «κινημάτων», των «αγανακτισμένων και του «δεν πληρώνω».
Δεν είναι βέβαια όλη η αριστερά της
ίδιας νοοτροπίας. Στα νιάτα μου θυμάμαι το σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα
πρώτοι στον αγώνα»... Και δεν θα ξεχάσω τον πατέρα ενός αγαπημένου μου
φίλου, παλιό στέλεχος της αριστεράς, που μου εξηγούσε γιατί γύρισε στο
ΚΚΕ στα τέλη της δεκαετίας του 70. «Εγώ Θόδωρέ μου είχα συνηθίσει να
είμαι από τις έξι το πρωί στους δρόμους για να πουλήσω ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Δεν
μπορώ να συνηθίσω κομματική δουλειά που να ξεκινά με φραπέ στις μια»...
Την εποχή εκείνη οφείλω να ομολογήσω ότι...
προτιμούσα πάρα ταύτα το άλλο είδος της αριστεράς που ήταν πιο χαλαρό
και λιγότερο εργατικό. Δεν μου φαινόταν τόσο απειλητικό από πλευράς
ολοκληρωτικής νοοτροπίας.
Τώρα που το είδος αυτό της αριστεράς κυβερνά
δεν είμαι βέβαιος πια για τίποτε. Γιατί κι ετούτοι εδώ καθημερινώς
αποδεικνύουν ότι από ολοκληρωτική διάθεση και νοοτροπία δεν πάνε πίσω.
Μόνη παρηγοριά είναι ότι επειδή αντί για τον Σταχάνωφ έχουν ίνδαλμα τον
«τεμπελχάνωφ», δεν είναι ικανοί ούτε έναν «ολοκληρωτισμό της προκοπής»
να κάνουν… Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου