Το είχα κι άλλοτε σηµειώσει: θεολόγος καθηγητής πανεπιστηµίου επισκέπτης σε µοναστήρι στη Φθιώτιδα ξεναγείται από τον ηγούµενο στους χώρους της εγκαταβίωσης και της µοναστικής ζωής.
Oταν φτάνουν στην τράπεζα όπου οι καλόγεροι τρώνε, ενώ ο καλλίφωνος ψάλλει συνήθως περί θανάτου κείµενα, ο ηγούµενος κοιτώντας κατάµατα τον καθηγητή τού λέει:
«Κύριε καθηγητά, από τότε που µας πληµµύρισαν οι θεολογικές σπουδές και πήξαµε στις δογµατικές και άλλες αναλύσεις, οι τοίχοι των µοναστηριών ορφάνεψαν από αγίους»!
Τα ξανασκέφτηκα αυτά τα σκληρά λόγια, όταν αυτές τις ηµέρες των Αγίων Παθών, παρακολουθώντας από την τηλεόραση ή σε ναό τις ακολουθίες αισθάνθηκα να απαξιώνοµαι και τους διπλανούς µου να άχθονται όταν µεσούσης της ακολουθίας µε τα υπέροχα ποιητικά κείµενα και τη µουσική που µετουσιώνει, κάποιος ιεροκήρυκας διέκοπτε τη µυσταγωγία για να «αναλύσει» τα ευαγγελικά κείµενα. Με τη γνωστή νυσταλέα ρητορική τυπολογία, µια παφλάζουσα και επηρµένη φλυαρία άδειασαν στα κεφάλια των πιστών κοινοτοπίες, φοβικές απειλές, αηδέστατες αναλογίες µε αφελείς ερµηνείες των συµβόλων κ.τ.λ.
Θα τολµούσα να θέσω προς συζήτηση την εξής πρόταση.
Αν θεωρείται απαραίτητο το κήρυγµα, δηλαδή η εκλαΐκευση και η διδακτική (και δασκαλίστικη) ανάλυση των ευαγγελίων και των δογµάτων, γιατί δεν αφήνεται στην επιλογή των επιζητούντων. Ετσι όταν τελειώνει η λειτουργία ή η ακολουθία ή ο εσπερινός µετά το «δι’ ευχών» όσοι θέλουν από τους πιστούς ας παραµένουν και ο ιεροκήρυκας ας εκπληρώσει το καθήκον για το οποίο πληρώνεται.
Να δούµε πόσοι θα µείνουν!!
∆ιότι φοβάµαι πως...
το κήρυγµα εν µέσω της τελούµενης λατρείας υπακούει στη γνωστή συνταγή: «Ρίχτα τώρα που είναι µαντρωµένοι»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου