Η κυριαρχία της φαιδρότητας στο 4ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενη.
Η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής πρότασης που να είναι σε επαφή με την πραγματικότητα, τα ποσοστά που είναι σε ελεύθερη πτώση, το επίπεδο των στελεχών, η κατά λάθος σατιρική καρικατούρα πολιτικού που βρίσκεται στην προεδρία και ο αδέξιος πρώην πρόεδρος που παρεμβαίνει μόνο για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα απ’ όσο ήδη είναι, προετοίμαζαν ακριβώς γι’ αυτό που απολαύσαμε: ένα τετραήμερο τόσο σπαρταριστό που κανονικά το επόμενο συνέδριο του κόμματος πρέπει να γίνει στο Δελφινάριο.
Το μόνο που δεν κολλούσε και δεν κολλάει με το κλίμα του συνεδρίου (και του ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα) είναι οι περισσότερες πολιτικές αναλύσεις που θυμίζουν κριτικούς του σινεμά οι οποίοι, βγαίνοντας από μια προβολή του «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα νο 2», γράφουν και μιλούν λες και παρακολούθησαν την «Έβδομη Σφραγίδα».
Ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω πώς κανείς μπορεί να παίρνει στα σοβαρά τους πρωταγωνιστές αυτής της φαρσοκωμωδίας και πολύ περισσότερο να τους αποδίδει ικανότητες που αποδεδειγμένα δεν διαθέτουν.
Ο Αλέκσης, για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι αδυνατεί να συλλάβει και να εκτελέσει οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο της προκοπής. Η άνοδός του στην εξουσία ήταν τόσο συγκυριακή που, παρότι ήταν νέος και άφθαρτος, όχι μόνο δεν κατάφερε να κερδίσει μια δεύτερη τετραετία, όχι μόνο έχασε εύκολα τις εκλογές του 2019, αλλά κατάφερε και να μειώσει στο μισό τα ποσοστά του κόμματός του μετά από τέσσερα χρόνια στη θέση της αντιπολίτευσης.
Πώς είναι δυνατόν αυτός ο φανερά ανεπαρκής πολιτικός να παρουσιάζεται ως πολιτική ευφυΐα;
Πώς είναι δυνατόν να γίνονται εμβριθείς αναλύσεις για τις «επόμενες κινήσεις» του Στέφανου με τα στενά ρούχα, δηλαδή για έναν πολιτικό ο οποίος το μόνο με το οποίο μπορεί να συγκριθεί είναι μια σατιρική φάρσα τύπου Μπόρατ;
Και πώς είναι δυνατόν να παίρνει κανείς στα σοβαρά ένα κόμμα του οποίο όλα τα υπόλοιπα στελέχη είναι ακόμα πιο ανεπαρκή και σίγουρα με μικρότερη πολιτική επιρροή στον πραγματικό κόσμο από τον Αλέκση και τον Στέφανο με τα στενά ρούχα;
Καταλαβαίνω την ανάγκη πολλών συμπολιτών να εμφανίσουν ως σοβαρό το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται αλλά φοβάμαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν είναι κάτι σοβαρό αλλά είναι αδύνατον να παρουσιαστεί και ως τέτοιο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει κανείς να ασχολείται μαζί του. Στο κάτω-κάτω, οι σύντροφοι όχι μόνο είναι διασκεδαστικοί αλλά προς το παρόν είναι και η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Αλλά πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αυτό που είναι:
ένα σύνολο ανθρώπων με ελάχιστες ικανότητες, οι οποίοι βρέθηκαν κάποια στιγμή στο τιμόνι της χώρας χάρη σε συγκυρίες και τώρα επιστρέφουν (με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο) εκεί που πραγματικά ανήκουν: στο περιθώριο της πολιτικής. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου