ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Επιβίωση

 

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Γιατί να αφήνεις για μετά τις ευρωεκλογές αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα;

 Γιατί να μην εμποδίσεις μια προδιαγεγραμμένη διάλυση, περιμένοντας από τους ψηφοφόρους να αποστρατεύσουν εκείνοι τον αυτουργό;

Μέχρι προχθές στον ΣΥΡΙΖΑ ίσχυε ένα σιωπηρό συμβόλαιο ανοχής απέναντι στον Κασσελάκη, που προέβλεπε μικρή περίοδο αναμονής. Τα στελέχη που μένουν πιστά στον Τσίπρα, με πρώτη ανάμεσά τους την Ολγα Γεροβασίλη, κινούνταν με βάση την παραδοχή ότι ο νέος πρόεδρος είχε εκλεγεί από τη βάση και έπρεπε να του δοθεί η ευκαιρία να κριθεί από τη λαϊκή ψήφο.

Μπορεί όλοι να έβλεπαν πια την κραυγαλέα ακαταλληλότητά του για τον ρόλο· μπορεί όλοι να διάβαζαν και στις δημοσκοπήσεις τις προϊούσες παρενέργειες της φανταχτερής του ασυναρτησίας, αλλά όλα αυτά δεν ήταν αρκετά να τον απονομιμοποιήσουν.

Η «διόρθωση» του αμεσοδημοκρατικού ατυχήματος του Σεπτεμβρίου όφειλε να συντελεστεί πάλι σε κάλπη.

Αυτός ήταν και ο ψόγος κατά των διασπαστών της Νέας Αριστεράς: εκείνοι δεν είχαν την υπομονή –και τη δημοκρατική αυτοσυγκράτηση– να περιμένουν να δοκιμαστεί ο νεοεκλεγείς. Προεξόφλησαν αυτό που και οι υπόλοιποι στον ΣΥΡΙΖΑ έβλεπαν, αλλά ήταν διατεθειμένοι να υποστούν στο όνομα της ενότητας του κόμματος.

Τώρα, η ίδια η ύπαρξη του κόμματος είναι αμφίβολη, πριν καν η αποψίλωσή του επιβεβαιωθεί στην ευρωκάλπη. Το διάβημα της Γεροβασίλη και της πολύχρωμης συμμαχίας των στελεχών, που ζητούν από τον Κασσελάκη να λογοδοτήσει, δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει πια τον πρόεδρό του ως άμεσο κίνδυνο, που δεν σηκώνει αναβολή.

Αν έχουν δίκιο οι ανησυχούντες και το κόμμα για να επιζήσει πρέπει κακήν κακώς να εκπαραθυρώσει έναν αρχηγό που μόλις εξέλεξε, αυτό μάλλον δεν είναι πρόβλημα μόνο του αρχηγού. Ο αλλοπρόσαλλος πρόεδρος δεν είναι ο μόνος πρόξενος, αλλά το σύμπτωμα μιας πολιτικής χρεοκοπίας. Η ενστικτώδης αντίληψη αυτής της χρεοκοπίας έσπρωξε και την κομματική βάση να «αποδράσει» προς τη «μεταπολιτική» – που αποδείχθηκε ευφημισμός για τη μη πολιτική. Η σαστισμένη από το εκλογικό σοκ «σοφία του πλήθους» δεν βρήκε σε κανένα από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ελπίδα επιβίωσης. Κι αποφάσισε έτσι να παίξει την επιβίωση στον τζόγο.

Το ερώτημα τώρα είναι…

 

 αν είναι εφικτή η επιστροφή από τη μη πολιτική.

Ποιος μπορεί να περιγράψει και να υλοποιήσει ένα σχέδιο διάσωσης του κόμματος, που στο βάρος της εκλογικής του συντριβής σώρευσε και τη φθορά του ιλαροτραγικού ευτελισμού του;

Ποια πρόσωπα, με ποια προγραμματικά εφόδια και ποιο κοινωνικό έρεισμα θα επιχειρήσουν να ξαναστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τα ερείπιά του;

Ο Φλαμπουράρης και η Γεροβασίλη; Ο Πολάκης; Ή μήπως αυτός που οδήγησε αρχικώς το κόμμα στην ήττα;

Η απαλλαγή από τον Κασσελάκη θα είναι το εύκολο.