«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει», δήλωσε ο πρόεδρος του Στέφανος Κασσελάκης, προσερχόμενος στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος, χθες το απόγευμα, αφού είχε κάνει ένα «πέρασμα» από την πλατεία Συντάγματος για τις καθιερωμένες φωτογραφίες πάνω στα φρεσκοπλυμένα τρακτέρ των διαμαρτυρόμενων αγροτών.
Ενδιαφέρον το «δάνειο» από τη γνωστή ταινία δράσης με τον Μπρους Γουίλις, ωστόσο, όπως δείχνουν τα πράγματα, αυτή τη στιγμή στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας του ΣΥΡΙΖΑ διαδραματίζεται μία γκροτέσκο ιστορία, η οποία έχει όλα τα στοιχεία μιας ιλαροτραγωδίας.
Ξεκινώντας από τις απόπειρες πατροκτονίας του ιδρυτή και πρώην ηγέτη και φτάνοντας μέχρι τον αλληλοσπαραγμό των επιγόνων ή τις δηλώσεις μετανοίας ορισμένων που στήριξαν μεν τον νεόκοπο ηγέτη, βλέπουν δε τη διάθεσή του να τους θυσιάσει ως άλλες Ιφιγένειες.
Αντί να ψάχνουμε, όμως, ανάλογα στα αριστουργήματα της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας ή έστω στις ταινίες δράσης του Χόλυγουντ, πιο εύκολο και ακριβές είναι να καταφύγουμε στην αθάνατη, ελληνική θυμοσοφία, η οποία με μία φράση περιγράφει με ακρίβεια τα τεκταινόμενα στο πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς: διαολομαζέματα, ανενοσκορπίσματα.
Αυτά που βλέπουμε σήμερα και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε στο μέλλον, δεν είναι ούτε τυχαία ούτε αποτέλεσμα κάποιας συνομωσίας. Είναι απότοκος μίας ολόκληρης ψυχολογίας, βαθιά εδραιωμένης στους κόλπους της αριστεράς, η οποία έχει ως ένα βασικό, δομικό χαρακτηριστικό τον μεσσιανισμό. Έτσι, μετά τις αλλεπάλληλες ήττες του κόμματος και την έναρξη μιας θανάσιμης περιδίνησης, η οποία αποτυπώνεται - προς το παρόν - δημοσκοπικά, αλλά όλα προμηνύουν πως θα αποτυπωθούν και εκλογικά, αντί η ηγετική του ομάδα να κάτσει και να συζητήσει τις αιτίες αυτής της καθίζησης, έκανε εκείνο που ξέρει να κάνει καλύτερα: αναζήτησε - και βρήκε - στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη τον «νέο Τσίπρα», η φωτογένεια του οποίου θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως εργαλείο προσέκλυσης των ψηφοφόρων, ώστε το κόμμα να αποκτήσει και πάλι προοπτικές ανάληψης της διακυβέρνησης. Φευ!
Στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, είχαμε πολλές αλλαγές ηγεσίας σε όλα τα κόμματα. Είναι λογικό, κάθε νέος αρχηγός να θέλει να αφήσει τη δική του σφραγίδα στην ιστορία του κόμματος και του τόπου. Εξ όσων μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου, υπήρξαν κι άλλες περιπτώσεις δυσαρμονίας μεταξύ του ηγέτη και του κομματικού μηχανισμού, υπήρξαν τριβές, ίντριγκες και δολοπλοκίες. Όλα αυτά, ωστόσο, γίνονταν σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο, το οποίο εγγυόταν την αλλαγή μα και τη συνέχεια του κόμματος. Αυτό που επιχειρεί ο Κασσελάκης αυτές τις μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι, ουσιαστικά, η μετατροπή αυτού του κόμματος σε Μονοπρόσωπη ΕΠΕ. Για την ιστορία αναφέρω πως μόνο μία τέτοια περίπτωση θησαυρίζεται στην νεότερη πολιτική ιστορία και είναι η αλήστου μνήμης ΔΗΜΑΡ του Φώτιου - Φανούριου Κουβέλη με τη γνωστή κατάληξη.
Η αντίληψη Κασσελάκη μα και συνολικά η πολιτική του παρουσία μέχρι σήμερα, δείχνει πως δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την πολιτική ιστορία του τόπου, ούτε - πολύ περισσότερο - με την ιστορία του κόμματος του οποίου ηγείται.
Λογικό είναι να εξεγείρονται οι δημογέροντες του κόμματος και να απειλούν - έστω και υπαινικτικά - με καθαίρεση και αναζήτηση άλλου προσώπου στη στενή ατραπό που πρέπει να διανύσει πλέον αυτός ο πολιτικός οργανισμός.
Οι ανταλλαγές απειλών, τα εκβιαστικά διλήμματα, οι υπαινιγμοί, είναι απλά το σκηνικό μέσα στο οποίο πρωταγωνιστές και κομπάρσοι δίνουν ο καθένας τον δικό του αγώνα για επικράτηση. Νομίζω πως σύντομα θα αποδειχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «στράτευμα», το οποίο έχει πολλούς «στρατηγούς», αλλά κανέναν στρατιώτη.
Ακόμη και ο πλέον κακόπιστος παρατηρητής βλέπει δια γυμνού οφθαλμού πως η κοινωνία έχει γυρίσει την πλάτη σε αυτό το μόρφωμα που με την ανηθικότητα ενός λαϊκισμού κατέφερε να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική ζωή της χώρας και να την οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού το μοιραίο καλοκαίρι του 2015.
Όσο κι αν σήμερα, παλιοί και νέοι Ηρακλειδείς του κομματικού στέμματος, προσπαθούν να περισώσουν κάτι από αυτό που ήταν παλιά ένα μαζικό κόμμα, συνειδητοποιούν και οι ίδιοι πως το τέλος είναι κοντά, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Και αυτό γιατί…
η ψυχολογική απόσταση μεταξύ τους έχει πάρει αβυσσαλέες διαστάσεις, ενώ η προοπτική ανάκαμψης και ανάληψης της εξουσίας έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου