ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πώς αλλάζει ένας πρόεδρος

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Τι σόι εμπιστοσύνη είναι αυτή που ανανεώνεται από δημοσκοπική αναγκαιότητα; 

Η θητεία ενός προέδρου κρίνεται από τα πεπραγμένα του ή από το κλίμα που καλλιεργούν τα προγνωστικά του; 

Εντέλει, πόσο σοβαρό είναι ένα κόμμα που προσθαφαιρεί κεφαλές, όχι σύμφωνα με τις εκλογικές του ήττες, αλλά βάσει ενδοπαραταξιακών συσχετισμών; 

Ας κατέβει σε νέες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, ας αναδείξει πρόεδρο για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες εφόσον εκεί οδηγούνται τα πράγματα· κι ας τον αλλάξει κι αυτόν, αν σε λίγο καιρό τον βαρεθεί. 

Η υποψηφιότητα του Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές του Σεπτέμβρη ήταν ομολογουμένως μια αλλόκοτη εξέλιξη για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ, όμως ως τέτοια αγκαλιάστηκε από τη βάση του. Κατά κάποιον τρόπο ο Κασσελάκης εξελέγη ακριβώς επειδή ήταν η αλλόκοτη επιλογή. Οι θέσεις, η ιδεολογία, οι πολιτικές και οι επαγγελματικές ρίζες ήταν από την αρχή ύποπτες και νεφελώδεις, αλλά δεν έκρυψαν ότι ήταν ύποπτες και νεφελώδεις· όσοι ψήφισαν τον Κασσελάκη γνώριζαν ότι ψήφιζαν έναν άνθρωπο με κρυφές αποσκευές.  

Η εκλογή του προέδρου ήταν σε μεγάλο βαθμό μια επιπολαιότητα, αλλά είναι και αυτό δικαίωμα των εκλογέων: να είναι επιπόλαιοι, να αναλαμβάνουν ρίσκο. Αυτό δεν αναιρεί τη δημοκρατική νομιμοποίηση της εκλογής, ούτε συντομεύει αυθαίρετα την ημερομηνία λήξης της.

Είχε πολύ ενδιαφέρον η παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν από την έναρξη του συνεδρίου· όχι τόσο για τον όψιμο χαρακτήρα της, όσο για τη θεατρική επιθετικότητά της (ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να έχασε την προεδρία, αλλά διατηρεί ανέπαφη την αγάπη του για τους ανειλικρινείς τακτικισμούς). 

Ο τέως πρόεδρος τάχθηκε υπέρ της προσφυγής στις εσωκομματικές κάλπες γιατί διέκρινε ξαφνικά κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ! Διέκρινε «ιδιοτέλεια, ναρκισσισμό, παραβίαση των αρχών της συλλογικότητας και της συντροφικότητας»· μια «εσωτερική διαπάλη»!  

Παρά την καθυστερημένη διαύγειά του, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάφερε ούτε τώρα να διακρίνει τη δική του ευθύνη για την κατάσταση που τόσο τον λυπεί. Η αξιακή ένδεια, ο πολιτικός καιροσκοπισμός, οι ανίερες συμμαχίες, η επιλογή στελεχών-τρολ και η εμπρηστική ρητορική ετών που ασμένως στήριξε, πέρασαν και δεν ακούμπησαν την κατά τα άλλα εναργέστατη κριτική του τέως προέδρου. Για ακόμη μία φορά ο Αλέξης Τσίπρας απέδωσε το πρόβλημα εκεί που του αρέσει πάντα να το αποδίδει: στους άλλους. Τι έκπληξη!

Η αμφισβήτηση του Στέφανου Κασσελάκη από την πλευρά του τέως προέδρου θα είχε κάποιο νόημα αν ο νυν πρόεδρος είχε βρεθεί στη θέση που βρίσκεται ακολουθώντας τη συμβατική οδό πολιτικής καριέρας. Αν είχε αυτόνομη πορεία, άσχετη από του Αλέξη Τσίπρα, ο τελευταίος θα μπορούσε να τον κρίνει ως συνάδελφο, ως πολιτικό, ως διάδοχο. Θα ήταν άκομψο και ίσως παραταξιακά ασύμφορο, αλλά θα ευσταθούσε. Ομως ο Στέφανος Κασσελάκης, ένας άνθρωπος άγνωστος μέχρι πρόσφατα, δεν είναι πολιτικός βλαστός που φύτρωσε μόνος του. Κάποιος διάλεξε τον Κασσελάκη και τον τράβηξε από την αφάνεια, κάποιος τον προώθησε, κάποιος τον υπέδειξε ως κατάλληλο για τη θέση του προέδρου, κάποιος του βρήκε συμμάχους (που, ως διά μαγείας, συνέπεσαν με εκείνους του τέως προέδρου) και κάποιος προσδιόρισε τους αντιπάλους του (που, ως διά μαγείας και πάλι, συνέπεσαν με του τέως προέδρου). 

Εντάξει, ο Αλέξης Τσίπρας δεν φέρει καμία ευθύνη για τη «διαπάλη» του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε για την προεδρία του Κασσελάκη, την οποία τώρα μέμφεται ευθέως, φέρει ευθύνη;

Επίτηδες ή κατά λάθος, η αντεπίθεση του Στέφανου Κασσελάκη υπονοεί τη συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα στην ανάδειξή του: «Κάποιοι νόμιζαν ότι θα έχουν τον “ξένο”, τον “μικρό” του χεριού τους. Οτι θα έχουν έναν πρόεδρο-αχυράνθρωπο. Οτι θα εξουσιάζουν δι’ αντιπροσώπου», καταγγέλλει. 

 Ποιον μπορεί να εννοεί;  

Ποιος άραγε θα μπορούσε να εγείρει μια τέτοια αξίωση από έναν νεοεκλεγέντα πρόεδρο, αν όχι αυτός που συνέβαλε καθοριστικά στην ανάρρησή του στην εξουσία;  

Η παρέμβαση Τσίπρα και η απάντηση Κασσελάκη είναι στην πραγματικότητα μια αμοιβαία, υπόρρητη προδοσία. 

Ο ένας αποσύρει τη στήριξή του από το πρόσωπο το οποίο χρεώθηκε, αλλά «δεν του βγήκε», ενώ παράλληλα προσβάλλει εμμέσως όσους το ψήφισαν (θυμίζοντας πολύ το «όχι» που έγινε «ναι»). 

Ο άλλος απαντάει θιγμένος, σαν να λέει «δεν κόβεις εσύ τον ομφάλιο λώρο του ανεπιθύμητου παιδιού σου, τον κόβω εγώ για να απαλλαγώ από τον χειριστικό γονιό μου!». 

«Καρφώνοντας» ο ένας τον άλλον, στο τέλος Τσίπρας και Κασσελάκης «κάρφωσαν» τον εαυτό τους.

Πέρα όμως από τις έριδες των προέδρων και το μικροπρεπές καρναβάλι ματαιοδοξίας των στελεχών, το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στην απουσία περιεχομένου του ίδιου του κόμματος. 

Η ομιλία Κασσελάκη ήταν διαφωτιστική σε σχέση με αυτό: παιδαριώδεις γενικότητες, ξεπερασμένα τσιτάτα, γραφικότητες, κινδυνολογία και υποσχέσεις.  

Ο λόγος που ο Αλέξης Τσίπρας και ο Στέφανος Κασσελάκης μοιάζουν πλέον με φαντάσματα είναι ότι ...

 

εκπροσωπούν κάτι που έχει νεκρώσει οριστικά.  

Δεν είναι πια θέμα προσώπων. 

Το brand πάλιωσε, η κοινοτοπία κούρασε, το πλοίο αυτό έχει σαλπάρει.