Γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου
Με μια ψηφοφορία και μια απόφαση - κατά το «μ´ένα νόμο και ένα άρθρο» που έλεγαν παλιά για τα μνημόνια - οι σύνεδροι του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ έγραψαν τους τίτλους τέλους της «εποχής Τσίπρα». Είπαν ένα εκκωφαντικό και ουσιαστικά ομόφωνο ΟΧΙ στην προτροπή του να προσφύγει ο Κασσελάκης στη βάση για να επανεπιβεβαιώσει την εμπιστοσύνη των μελών.
Τόσο ο Κασσελάκης που σήκωσε το προκλητικό γάντι του «πνευματικού» του πατέρα, όσο και η πρόταση για τη ματαίωση μιας νέας εσωκομματικής διαδικασίας αλλά και η ουσιαστική παραίτηση της Όλγας Γεροβασίλη - «αν δεν βάζεις θέμα εκλογής, αποσύρω την υποψηφιότητά μου» - έδωσαν την ηχηρή απάντηση σε ένα καπετάνιο που είχε εγκαταλείψει το καράβι μετά το ναυάγιο χωρίς να πει μια αυτοκριτική κουβέντα για τα λάθη του, επιμένοντας να συνεχίσει να κινεί τα νήματα πίσω από το παραβάν.
Η αλήθεια είναι ότι τα όσα ευτράπελα συνέβησαν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το συντριπτικό γι αυτόν αποτέλεσμα της εθνικής κάλπης και κυρίως μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην προεδρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να προσέφεραν άφθονο υλικό στους σχολιαστές - πολιτικούς και μη - των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών, δεν ήταν ωστόσο αρκετά για να κατανοήσει κανείς τις εξελίξεις στο χώρο της Συριζαϊκής Αριστεράς.
Πρόκειται στην ουσία για το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης διαλυτικής πορείας που ξεκίνησε από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε στο Ζάππειο την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και από τις προσωπικές του φιλοδοξίες και βλέψεις για το μέλλον.
Η παραίτησή του, τη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή μετά την επαναληπτική εθνική κάλπη δεν ήταν τυχαία. Όπως και τίποτα δεν ήταν τυχαίο σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς και της χώρας.
Πρόκειται για μια αλληλουχία διαδοχικών προσωπικών αποφάσεων διάρκειας μιας δεκαπενταετίας περίπου, με κοινό παρονομαστή τον τυχοδιωκτισμό που οδήγησαν τη «Ριζοσπαστική Αριστερά» από τις πλατείες των αγανακτισμένων και τη διακυβέρνηση της χώρας ως τη σημερινή εκφυλιστική για το κόμμα πορεία. Μοιάζει με τραγική ειρωνία η αναφορά της προεδρικής φρουράς του Τσίπρα περί λευκών επιταγών που δήθεν δεν δίνει ποτέ η Αριστερά.
Η κυβερνητική σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου ήταν μια συνειδητή επιλογή που εξασφάλιζε στον Τσίπρα τη σίγουρη «δεδηλωμένη» χωρίς περιττές υποχρεώσεις προγραμματικών συμβιβασμών με το φιλελεύθερο Ποτάμι ή το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ.
Συνειδητή ήταν και η εξώθηση προς την έξοδο και τον κοινοβουλευτικό αποκλεισμό - μέσω νέων εκλογών - της ομάδας Λαφαζάνη που αποτελούσε τη στιγμή εκείνη το μοναδικό εσωκομματικό εμπόδιο για την προσχεδιασμένη μνημονιακή του κωλοτούμπα. Το δημοψήφισμα του ‘15 και η βολική «ερμηνεία» του αποτελέσματός του όπως και οι εκλογές στις οποίες οδήγησε τη χώρα αμέσως μετά, ήταν το αποκορύφωμα της τυχοδιωκτικής του συμπεριφοράς.
Τυχαία δεν ήταν βέβαια και η σκηνοθετημένη αποχώρηση του Πάνου Καμμένου - με τους βουλευτές και τους πολιτευτές του να κατέχουν ακόμα αξιώματα στον ΣΥΡΙΖΑ - με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών που ενόχλησε δήθεν τις ακροδεξιές ευαισθησίες του σταθερού κυβερνητικού εταίρου της Αριστεράς.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα πρόβλημα να μεταμφιέζεται, κατά τις περιστάσεις, σε «Αριστερό», «κεντροαριστερό», «σοσιαλδημοκράτη» ή «κεντρώο» προκειμένου να εξυπηρετεί τις εφήμερες σκοπιμότητες και φιλοδοξίες του σε Ελλάδα και Ευρώπη. Μέλος της ομάδας των Αριστερών στην ευρωβουλή αλλά και παρατηρητής στην ομάδα των σοσιαλδημοκρατών, δεν δίστασε, όταν του χρειάστηκε να πλέξει το εγκώμιο ακόμα και του Τραμπ.
Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις επαναληπτικές εθνικές εκλογές του ‘23 κάθε άλλο παρά αυθόρμητη ή αποτέλεσμα πολιτικής ευαισθησίας ήταν. Χρειάστηκαν 4 ολόκληρες μέρες για να συνειδητοποιήσει ότι το παραμύθι «δεύτερη φορά Αριστερά» είχε τελειώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Ωστόσο, ήταν μια παραίτηση από τον προεδρικό του θώκο αλλά όχι και από τα σχέδιά του για τη συνέχιση της πολιτικής του διαδρομής. Και τα σχέδιά του αυτά περνάγανε πλέον από την κατάρρευση και την ουσιαστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ήταν και ο λόγος που εμπνεύστηκε και στήριξε την υποψηφιότητα Κασσελάκη η οποία οδήγησε στην αποχώρηση και τους τελευταίους «μοϊκανούς» του πάλαι ποτέ «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» οι οποίοι επέστρεψαν στις προ 40ετίας πολιτικές και ιδεολογικές τους θέσεις.
Ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ, οι αντιπρόσωποι του οποίου γέμισαν τις κερκίδες του TAE KWO NTO αυτές τις μέρες, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ των Πασόκων μεταναστών, των αριστεροποιημένων ΑΝΕΛιτών, των μεταμελημένων ΔΗΜΑΡιτών, των ανερμάτιστων Αντώναρων κλπ.
Μόνο που…
επειδή ο Κασσελάκης είχε αρχίσει τον τελευταίο καιρό να βγάζει γλώσσα δείχνοντας σημάδια αυτονόμισης, ο Αλέξης αποφάσισε να του κόψει τα φτερά λίγο πριν την έναρξη του συνεδρίου.
Το πολιτικό τοπίο στο χώρο αυτό έπρεπε να μείνει απόλυτα ελεγχόμενο ώστε να είναι έτοιμο να υποδεχθεί τις μελλοντικές πρωτοβουλίες του. Η επιμελημένα προετοιμασμένη δήλωσή του περί ανάγκης εκ νέου προσφυγής στη βάση, σε συνδυασμό με την υποψηφιότητα της Όλγας Γεροβασίλη ταίριαζαν γάντι στο σχέδιό του.
Η απόφαση του 4ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξασφαλίζει σε καμιά περίπτωση μια νέα, πιο αισιόδοξη πορεία του κόμματος στο ερχόμενο χρονικό διάστημα. Ούτε και το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη» που δόνησε το γήπεδο είναι ικανό να αποθαρρύνει τους διακομματικούς πολιτικούς που επιδιώκουν να συνεχίσουν με κάθε τρόπο την επαγγελματική τους καριέρα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε ούτε ο ίδιος ο Κασσελάκης - που αποδείχτηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει - έχει δείξει ότι διαθέτει την παραμικρή πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση για να ηγηθεί ενός κεντροαριστερού κόμματος που φιλοδοξεί να ηγεμονεύσει σε έναν κατακερματισμένο και απαξιωμένο χώρο.
Αν για κάτι θα παραμείνει στην ιστορία το 4ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης καταδίκασε τον Αλέξη Τσίπρα να έχει την τύχη που εκείνος είχε επιφυλάξει στον Αλέκο Αλαβάνο μόλις ανέλαβε τα ηνία του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου