ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Αποσύνθεση

 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Πώς το λέει εκείνη η ωραία λαϊκή έκφραση; «Ανεμαζώματα, διαβολοσκορπίσματα».

Αυτό ακριβώς. Που εξηγεί γιατί η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη.

Ξεκίνησε σαν «μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική» για να θυμηθούμε τον Διονύση Σαββόπουλο.

Ανδρώθηκε μέσα στις περιστάσεις.

Απέκτησε πολιτικά χαρακτηριστικά λόγω των περιστάσεων.

Κυβέρνησε χάρη στις περιστάσεις.

Και επιστρέφει στον πρότερο φλύαρο βίο του μόλις εξέλιπαν οι περιστάσεις.

Να ζούμε, να τους θυμόμαστε.

Το θέαμα φυσικά δεν είναι κολακευτικό. Από την άλλη όμως κρύβει μια δικαιοσύνη.

Που λέει ότι η πολιτική τελικά σε ανταμείβει στην πραγματική σου αξία.

Ο,τι έβαλες, παίρνεις.

Κορόιδεψες; Θα σε κοροϊδέψουν.

Υποτίμησες; Θα σε υποτιμήσουν.

Πλάκωσες; Θα σε πλακώσουν.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως ό,τι μάζεψε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αναμπουμπούλα του 2012 αποσυντίθεται δώδεκα χρόνια αργότερα.

Φυσικά τίποτα δεν ήταν προκαθορισμένο. Είχε πολλές ευκαιρίες ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κάτι άλλο στη διαδρομή.

Δεν αξιοποίησε καμία. Δεν ενδιαφέρθηκε καν.

Εγκλωβίστηκε σε ένα τοξικό περιβάλλον, δεν προσαρμόστηκε στο νέο σκηνικό που αναδυόταν μετά την κρίση, μάζεψε κάθε καρυδιάς ανυπόληπτη δημοσιογραφία να τον σιγοντάρει στην ξαναμμένη μπουρδολογία, ζούσε σε ένα διαρκές κλίμα ξεπερασμένου ακτιβισμού κι ακατάπαυστης καταγγελίας.

Την εποχή της πανδημίας αντιτάχθηκε ακόμη και στα εμβόλια ή τα περιοριστικά μέτρα.

Στις εκλογές το πλήρωσε (πολλές φορές…) αλλά απτόητοι συνεχίζουν υπό νέα διεύθυνση.

Ο Κασσελάκης ήταν η εύλογη κατάληξη ώστε «ο εξευτελισμός να γίνει τέλειος» για να θυμηθούμε και τον Μίκη Θεοδωράκη.

 

Φυσικά, δεν θα κλάψουμε. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον πληρώσαμε όλοι μας, ας πληρώσει τώρα κι εκείνος. Η δικαιοσύνη, που λέγαμε.

Αλλά θα ήταν λάθος να μείνουμε σε αυτό.

Διότι …

 

η χώρα χρειάζεται όχι τόσο κάποια αντιπολίτευση, όσο μια σοβαρή κι αξιόπιστη αντιπολίτευση. Η οποία θα πολιτεύεται όχι εναντίον του Μητσοτάκη αλλά υπέρ του μέσου πολίτη.

Αυτό ποτέ δεν το κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως επειδή ποτέ δεν το επιδίωξε πραγματικά. Η οπτική του είναι ξένη και η φιλοδοξία του ήταν άλλη.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν η αιφνίδια μετάβασή του από μια παρέα άεργων νεοκομμουνιστών σε μια συντροφιά από χαρούμενους hipsters δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπάζει από παντού.

Κι έτσι φτάσαμε στα διαβολοσκορπίσματα.

Μεταξύ μας δεν ξέρω πολλούς που θα τα βάψουν μαύρα. Ακόμη κι όσοι είχαν πιστέψει ή ελπίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχτεί η νέα εκδοχή του ελληνικού δικομματισμού θα αναζητήσουν αλλού ένα άλλο παραμύθι.

Ούτως  Ή άλλως, κάποιος φέρελπις θα βρεθεί να ταΐσει τις ανησυχίες τους.