Του Χάρη Παυλίδη
Τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή υπενθυμίζουν στους Ελληνες μια παρ’ ολίγον τραγωδία –τηρουμένων των αναλογιών– που σε ρυθμούς τάνγκο και Χαβιέ Μιλέι οι μνήμες παραπέμπουν στα νταούλια Τσίπρα που θα «βάραγε» και «θα χόρευαν οι αγορές».
Αποτελούν την επιβεβαίωση ότι ο λαϊκισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά τρόπος άσκησης πολιτικής, με καταστροφικά αποτελέσματα, αλλά επιδεκτικό να χρησιμοποιηθεί τόσο από τη Δεξιά όσο και από την Αριστερά.
Ο λαϊκισμός τάνγκο ή νταούλι, είτε στην Αργεντινή είτε στην Ελλάδα, συνταγογραφείται κατά της κοινωνικής αδικίας, της παγκοσμιοποίησης, των ελίτ και σε όποιον άλλο φανταστικό ή πραγματικό εχθρό.
Αυτό εξηγεί γιατί οι Αργεντίνοι ψήφισαν, απελπισμένοι από την περονιστική διαφθορά, έναν κατά δήλωσή του «αναρχοκαπιταλιστή». Αλλά και επιπλέον γιατί αυτή η μεγάλη χώρα, μετά από 22 προγράμματα διάσωσης, οφείλει 43 δισεκατομμύρια δολάρια στο ΔΝΤ.
Ωστόσο, πριν από έναν αιώνα, η Αργεντινή είχε υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από τη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία!
Σε αυτό οφείλεται και το γεγονός ότι εκατομμύρια Ευρωπαίοι μετανάστες αναζήτησαν εκεί μια καλύτερη ζωή.
Είναι προφανές ότι το «αλυσοπρίονο» Μιλέι δεν είναι λύση, όπως δεν ήταν το «νταούλι» Τσίπρα.
Αλλά ...
Τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή υπενθυμίζουν στους Ελληνες μια παρ’ ολίγον τραγωδία –τηρουμένων των αναλογιών– που σε ρυθμούς τάνγκο και Χαβιέ Μιλέι οι μνήμες παραπέμπουν στα νταούλια Τσίπρα που θα «βάραγε» και «θα χόρευαν οι αγορές».
Αποτελούν την επιβεβαίωση ότι ο λαϊκισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά τρόπος άσκησης πολιτικής, με καταστροφικά αποτελέσματα, αλλά επιδεκτικό να χρησιμοποιηθεί τόσο από τη Δεξιά όσο και από την Αριστερά.
Ο λαϊκισμός τάνγκο ή νταούλι, είτε στην Αργεντινή είτε στην Ελλάδα, συνταγογραφείται κατά της κοινωνικής αδικίας, της παγκοσμιοποίησης, των ελίτ και σε όποιον άλλο φανταστικό ή πραγματικό εχθρό.
Αυτό εξηγεί γιατί οι Αργεντίνοι ψήφισαν, απελπισμένοι από την περονιστική διαφθορά, έναν κατά δήλωσή του «αναρχοκαπιταλιστή». Αλλά και επιπλέον γιατί αυτή η μεγάλη χώρα, μετά από 22 προγράμματα διάσωσης, οφείλει 43 δισεκατομμύρια δολάρια στο ΔΝΤ.
Ωστόσο, πριν από έναν αιώνα, η Αργεντινή είχε υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από τη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία!
Σε αυτό οφείλεται και το γεγονός ότι εκατομμύρια Ευρωπαίοι μετανάστες αναζήτησαν εκεί μια καλύτερη ζωή.
Είναι προφανές ότι το «αλυσοπρίονο» Μιλέι δεν είναι λύση, όπως δεν ήταν το «νταούλι» Τσίπρα.
Αλλά ...
ο λαϊκισμός… λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου