Το καλό σενάριο για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα προβλέπει τον δανεισμό τους από το Βρετανικό Μουσείο. Η σύμβαση δανεισμού θα ανανεώνεται εις το διηνεκές. Σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα θα προσφέρει συλλογές προς έκθεση στον χώρο όπου οι Βρετανοί εξέθεταν τα Γλυπτά. Επίσης η Ελλάδα δεν θα αμφισβητούσε το ιδιοκτησιακό καθεστώς των «κλεμμένων». Εν ανάγκη, θα παραχωρούσε στο Βρετανικό Μουσείο τη δυνατότητα να ιδρύσει παράρτημα εντός του Μουσείου της Ακρόπολης.
Και τώρα;
Ακόμα και αν ο Μητσοτάκης δεν μιλούσε για «κλεμμένα», ακόμα και αν δεν έφερε ως παράδειγμα την ακρωτηριασμένη Μόνα Λίζα, αλλά έλεγε ότι είναι σαν να αφαιρείς τον λεπτοδείκτη από το Big Ben, το πιθανότερο είναι ο Σούνακ να αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο.
Αλλωστε θα μπορούσε να το χειριστεί πιο ήπια και πιο αποτελεσματικά. Οπως θα του έλεγε και ο Τσόρτσιλ, «το τακτ είναι ο καλύτερος τρόπος για να στείλεις κάποιον στο διάολο και μάλιστα να απολαύσει το ταξίδι». Θα ήταν πολύ πιο απλό, πιο πειστικό και πιο θεαματικό, αν στις κοινές δηλώσεις με τον Μητσοτάκη έλεγε ότι ο ίδιος δεν υποστηρίζει την επιστροφή των Γλυπτών. Παρεμπιπτόντως, πάγια θέση της βρετανικής κυβέρνησης είναι ότι το θέμα αφορά αποκλειστικά το Βρετανικό Μουσείο και η ίδια αδυνατεί να παρέμβει. Θα ήταν εύκολο, λοιπόν, για τον Σούνακ να δηλώσει ότι διαφωνεί με τον επαναπατρισμό και να κλείσει το θέμα εκεί, στέλνοντας τον Μητσοτάκη για τσάι στο Βρετανικό Μουσείο.
Γιατί το έκανε αυτό;
Ο προφανής λόγος δείχνει μικροπολιτική σκοπιμότητα πίσω από την απρέπεια. Ο Σούνακ είναι στριμωγμένος δημοσκοπικά και θεώρησε ότι είναι ευκαιρία να απευθυνθεί στον πατριωτισμό των ψηφοφόρων του. Δεν μπορεί να ενοχλήθηκε από τη συνάντηση του Μητσοτάκη με τον αρχηγό των Εργατικών καθώς το πρόγραμμα ήταν γνωστό εκ των προτέρων. Ούτε και από τις δηλώσεις του στο BBC. O Μητσοτάκης απλώς επανέλαβε τη γνωστή επιχειρηματολογία. Ενδεχομένως, ο Σούνακ, να έκανε και ένα ρουσφέτι στο Βρετανικό Μουσείο που τώρα κερδίζει χρόνο. Το θέμα της επιστροφής των «Γλυπτών» παγώνει, τουλάχιστον όσο είναι ο Σούνακ στο Νούμερο 10.
Και τι γίνεται τώρα;
Εξαρτάται ποια κατεύθυνση θα πάρει το θέμα. Σίγουρα θα επενδυθεί με παγκόσμιο επικοινωνιακό ενδιαφέρον, γεγονός που ευνοεί το ελληνικό αίτημα καθώς υπέρ της επιστροφής τάσσεται, πέρα από το Εργατικό Κόμμα, μεγάλο μέρος του Τύπου και διαμορφωτών της βρετανικής κοινής γνώμης. Από την άλλη όμως, αν ο Σούνακ καταφέρει να αναδείξει την υπόθεση ως θέμα που άπτεται του αγγλικού πατριωτισμού, αν αρχίσει, δηλαδή, ένα debate στη Βρετανία, τότε δεν αποκλείεται να πάμε πολύ πίσω.
Αυτή τη στιγμή είναι νωρίς για συμπεράσματα.
Το Εργατικό Κόμμα, που, κατά πάσα πιθανότητα, θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, επέκρινε τη στάση του βρετανού πρωθυπουργού. Και ως γνωστόν, οι Εργατικοί βλέπουν θετικά τον επαναπατρισμό των Γλυπτών.
Και ο Μητσοτάκης; Κέρδισε ή έχασε;
Δεδομένων και των ανακοινώσεων του Κασσελάκη και του ΠΑΣΟΚ, που καταγγέλλουν τον Σούνακ, ο Μητσοτάκης κέρδισε επικοινωνιακά στο εγχώριο ακροατήριο. Εμφανίζεται ως ο άνθρωπος που είπε τα πράγματα με το όνομα τους ενώπιον βρετανών τηλεθεατών και πολιτικών. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να τον ελέγξει για τους τόνους που χρησιμοποίησε, αλλά η τακτική του ήταν μάλλον σωστή. Στη βρετανική κοινή γνώμη απευθύνθηκε, όφειλε να είναι πιο παραστατικός.
Τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Το θέμα «παγώνει» όσο είναι πρωθυπουργός ο Σούνακ, αυτό είναι βέβαιο. Και χρειάζεται προσοχή στους επικοινωνιακούς χειρισμούς της ελληνικής πλευράς ώστε να μη του δώσουν το δικαίωμα να παρουσιάσει το θέμα ως υπόθεση εθνικής υπερηφάνειας. Δεν πρέπει, δηλαδή, η βρετανική κοινή γνώμη να πιστέψει ότι ο έλληνας πρωθυπουργός τους προσέβαλε μέσα στο σπίτι τους. Οταν με το καλό φύγει ο Σούνακ, το 2025, το ξαναβλέπουμε. Με δεδομένη, πάντως, τη δημοσιότητα που πήρε, διεθνώς, το περιστατικό, δεν αποκλείεται η απρέπεια του Σούνακ να λειτουργήσει υπέρ του ελληνικού αιτήματος.
Και οι ελληνοβρετανικές σχέσεις;
Είναι πολύ βαθιές για να τραυματιστούν. Το θέμα θα μαζευτεί και από τις δύο πλευρές. Ενδεχομένως να δούμε και κάποια κίνηση από τον Σούνακ στο εγγύς μέλλον. Κάπου, κάπως θα συναντηθεί με τον Μητσοτάκη και η κοινή διαρροή θα λέει ότι δεν συζητήθηκε το θέμα των Γλυπτών.
Και ένα χαριτωμένο της παγκοσμιοποίησης:
Ο ινδικής καταγωγής και ινδουιστής πρωθυπουργός της Βρετανίας ασχολείται με την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά και ενοχλείται από το παράδειγμα με έναν πίνακα που φιλοτέχνησε Ιταλός, αλλά βρίσκεται υπό γαλλική κατοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου