Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δεν το άκουγε κανείς. Δεν είχε δώσει κανείς αξιακό βάρος στη λέξη, μέχρι που η Πρωτοψάλτη αποφάσισε να την αποσιωπήσει. Η παράλειψη λειτούργησε σαν έμφαση.
Μέχρι να σβηστεί, «η χοντρή νευρική» (που πήγαινε τις Κυριακές στον «Αδωνι» για καφέ) περνούσε απαρατήρητη.
Δεν της είχε απονεμηθεί περιωπή στίγματος, για να έχει νόημα η αποκαθήλωσή της.
Ποιος λοιπόν φορτίζει τον λόγο με «τραυματιστική» ισχύ;
Αυτός που τον χρησιμοποιεί αβασάνιστα, όπως αναπνέει; Ή εκείνος που τον οδηγεί σε τιμωρητική σίγαση, αφού τον έχει δικάσει για τις προθέσεις του;
Ποιος έκανε την αθώα χοντρή αλγεινή;
Η ενοχοποίηση της γλώσσας είναι ταυτόχρονα και η ακραία φετιχοποίησή της. Τα έπεα δεν επιτρέπεται να είναι πια πτερόεντα. Ο,τι λέγεται είναι «γλωσσική πράξη» που έχει πάντα και τη δύναμη να «προσβάλλει». Ο,τι λέγεται είναι κάτι σαν κακό ξόρκι. Αν πάψεις να το λες, αφοπλίζεις και τη βλαπτική του ενέργεια. Σιωπάς και παύει το κακό.
Αυτή η αγαθοεργός λογοκρισία επιχειρείται, υποτίθεται, στο όνομα της ηθικής ανακαίνισης της γλώσσας.
Μοιάζει όμως περισσότερο με...
παλινόρθωση της μαγείας.
Λευκή μαγεία που εξορκίζει τα στίγματα. Χοντρή ηθικολογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου