Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ονομάζουμε «φαινόμενο» ό,τι δεν μπορούμε να ορίσουμε.
Ο Κασσελάκης αξιώθηκε αυτή την ταμπέλα επειδή η αιφνίδια είσοδός του στη δημόσια ζωή δεν άφησε κανένα περιθώριο ταξινόμησής του. Οσο γρήγορα μπήκε, όμως, τόσο γρήγορα φωτίστηκε. Πήρε τόσο φως, που κατέληξε να «ερμηνεύει» μόνος τον εαυτό του, σε λάιβ περιπατητικές συνεντεύξεις, με τον καφέ στο χέρι.
Η πιο ενδεικτική χειρονομία της σύντομης σταδιοδρομίας του στη σκηνή του παραπολιτικού υπερθεάματος είναι η απόφασή του να αποκτήσει ο ίδιος ραδιοφωνική εκπομπή. Το «φαινόμενο» δεν έχει πια χρεία της «κάλυψης» των media. Θα καλύπτει το ίδιο τον εαυτό του «αδιαμεσολάβητα» – δηλαδή, με δικό του μέσο.
Οι σύντροφοί του τον έκραζαν προχθές στην Κεντρική Επιτροπή κι έβγαζαν εναντίον του καταγγελτικά ανακοινωθέντα επειδή τάχα δεν είναι «αριστερός». Θα αλλοιώσει, λένε το κόμμα. Αυτό που ο ίδιος έχει δείξει είναι ότι, πέρα από το δεξιό και το αριστερό, δεν ενδιαφέρεται να αλλοιώσει ιδεολογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί, μάλλον, δεν ξέρει καν πώς να το κάνει.
Αλλού τον οδηγεί η φορά του «φαινομένου» του: παρέλαβε κόμμα. Και θα παραδώσει ζωντανή εκπομπή.
Η «ώρα του προέδρου» καταγγέλλεται ως τραμπισμός από τους αποσχισθέντες. Δεν είναι, όμως, άγνωστη πρακτική στην Αριστερά. Ο Τσάβες, που τόσο λατρεύτηκε από τους πρωτοσυριζαίους, ήταν πρώτο και δραστικότατο υπόδειγμα, καθώς ανάλωνε κάθε Κυριακή πολλές ώρες τηλεοπτικού αέρα με το αλησμόνητο σόου «Alo Presidente», στο οποίο βέβαια πρωταγωνιστούσε, απύλωτος και ξαναμμένος, ο ίδιος. Στο βενεζουελάνικο πρότυπο, μάλιστα, η εκπομπή γυριζόταν και σε εργοστάσια, σχολεία και παραλίες, με το κοινό να συμμετέχει «ζωντανά». Και, βεβαίως, «αδιαμεσολάβητα».
Η άλλη αδιαμεσολάβητη διαδικασία που κάποτε υμνήθηκε από την Αριστερά, αλλά τώρα ήρθε να την ταράξει, είναι η «αμεσοδημοκρατία». Η κατάργηση κάθε ενδιάμεσου φίλτρου ως περιττής, γραφειοκρατικής αγκύλωσης· η δυνατότητα ενός άσημου outsider, χωρίς καμία σχέση με ιεραρχίες και κομματικές επετηρίδες, να διεκδικήσει την ανάδειξή του απευθείας «από τα κάτω».
Δεν είναι άραγε ο Κασσελάκης προϊόν αυτής της δημοκρατίας, που υπερασπιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο στην αντιμνημονιακή του εφηβεία, αλλά και όταν είχε φτάσει ως κυβέρνηση να εισηγείται την αναθεώρηση του Συντάγματος;
Δεν είχε τότε παρουσιαστεί ως υγιής μεταρρύθμιση η συγχώνευση της Βουλής με την πλατεία;
Κι έπειτα, η πιο ακανθώδης εξουσιαστική μεσολάβηση, η τόσο συκοφαντημένη από τους σημαιοφόρους της «κουλτούρας της Αριστεράς»: οι διαγραφές.
Ποια θα ήταν άραγε η μοίρα του κόμματος, αν είχε στέρξει να διαγράψει εκείνο το στέλεχος που μουντζούρωνε διαρκώς την ατζέντα, με το ανοικονόμητο μιντιακό εγώ του – και τον εθισμό του στην «αδιαμεσολάβητη» σχέση με το διαδικτυακό κοινό του; Θα είχε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ καταληφθεί απ’ τον πολακισμό, αν ο Τσίπρας δεν είχε ανακαλέσει τη διαγραφή του Πολάκη;
Υπήρχε...
καλύτερη υπηρεσία στην «κουλτούρα της Αριστεράς» από εκείνη τη διαγραφή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου