Η στήλη έχει αναφέρει ξανά τη ρήση του Γουόρεν Μπάφετ πως η θεσμική οργάνωση μιας επιχείρησης πρέπει να είναι τόσο καλή που ακόμη και ένα ηλίθιος να μπορεί να τη διοικήσει. Τούτο, γιατί όντως κάποια μέρα ένας ηλίθιος μπορεί να βρεθεί στο τιμόνι της...
Στη ρήση αυτή είχαμε αναφερθεί πολλάκις στις αρχές της περασμένης δεκαετίας όταν η πολιτική ηγεσία λίγους μήνες πριν την έξοδο της χώρας από τις αγορές δεν αντιλαμβανόταν πως η χώρα οδηγείται προς χρεοκοπία...
Την ίδια περίοδο ούτε η κοινωνία αντιλαμβανόταν πως η Ελλάδα οδηγείται σε χρεοκοπία και πως αν συναινέσει να υποστεί κάποιες περικοπές και μεταρρυθμίσεις θα αποφύγει μεγαλύτερες απώλειες στο μέλλον...
Για να μην "βλογάμε" τα γένια μας, όμως, στην ελληνική δημοσιογραφία στις αρχές της περασμένης δεκαετίας καταφέραμε να χάσουμε την είδηση του αιώνα, την ελληνική χρεοκοπία...
Ο μετέπειτα πρωθυπουργός και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ του 3% τότε, χαρακτήριζε "Παραμύθι με δράκο" τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Δηλαδή υποστήριζε πως το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας ήταν ανύπαρκτο και χρησιμοποιούνταν ως "φόβητρο" προκειμένου να πληγούν το λαϊκό εισόδημα και τα κεκτημένα...
Βλέπε: Α. Τσίπρας: "Παραμύθι με δράκο ο κίνδυνος χρεοκοπίας"
Ο Κ. Καραμανλής κατά τη θητεία του οποίου ξέφυγαν τα ελλείμματα και το χρέος, αντί να πάρει τα απαιτούμενα μέτρα, και ας έχανε στο τέλος της τετραετίας τις επόμενες εκλογές, προτίμησε να τις χάσει πριν τα πάρει...
Ο Γ. Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα "λεφτά υπάρχουν" και όταν διαπίστωσε πως δεν υπάρχουν και πως το έλλειμμα είχε φτάσει στο 15% του ΑΕΠ, αντί να λάβει αμέσως μέτρα, μιλούσε για πιστόλια πάνω στο τραπέζι σε μια προσπάθεια να εκβιάσει τους εταίρους και δανειστές...
Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως στην ηγεσία μιας χώρας που δεν διαθέτει την απαραίτητη οργανωτική επάρκεια και θεσμική θωράκιση που θα της επιτρέψουν να λειτουργεί ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος αδαής βρεθεί στο τιμόνι, τελικά βρέθηκαν στο τιμόνι μόνο αδαείς προς την πραγματικότητα...
Γιατί συνέβη αυτό;
Είναι απλό. Οι περισσότερες από τις άλλες δουλειές στην ελεύθερη αγορά απαιτούν ικανότητες, ενώ η πολιτική στην Ελλάδα θυμίζει αρκετά κλειστό επάγγελμα...
Η μετεωρική εκτόξευση του κ. Κασσελάκη, ενός τύπου που προέκυψε από το πουθενά, ενέχει και στοιχεία αντίδρασης στο πολιτικό σύστημα όλων των αποχρώσεων.
Κυρίως όμως είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που έχει εθιστεί να αντιμετωπίζει τη ζωή με κριτήρια τηλεοπτικού σώου τύπου "Survivor".
Η εξέλιξη αυτή αποτυπώνει τα αντανακλαστικά μιας μερίδας της ελληνικής κοινωνίας με χαμηλή ικανότητα κριτική σκέψης και αντίληψης της πραγματικότητας και κυρίως με συνήθειες κακομαθημένου παιδιού εθισμένου σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις ντοπαμίνης*...
Στις δυτικές κοινωνίες γενικότερα η ευημερία χωρίς προσπάθεια, που κληρονομήσαμε από την εκρηκτική λειτουργία των ελεύθερων αγορών τις τελευταίες δεκαετίες, λειτουργεί αποχαυνωτικά...
Το φαινόμενο "Κασσελάκη" δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά έναν κανόνα που...
θα βρίσκουμε όλο και πιο συχνά μπροστά μας, μέχρι την έλευση της "αταξίας" που θα μας προσγειώσει απότομα στη σκληρή πραγματικότητα...
Ιδού μια προσέγγιση του κλίματος αποχαύνωσης που αναφέρω στο βιβλίο μου:
"Την ώρα που ο Σι Τζιπινγκ ανατρέπει την παγκοσμιοποίηση με την "One Belt, One Road" και ο Πούτιν αναβιώνει τη ρωσική αυτοκρατορία προσαρτώντας τη Γεωργία, την Κριμαία και εισβάλλει στην Ουκρανία, στη Δύση μαλώνουμε αν οι δημόσιες τουαλέτες θα διακρίνονται σε ανδρών και γυναικών ή θα περιλαμβάνουν και κατηγορία για το ουδέτερο φύλο;"
Αυτή ήταν μια από τις βασικές παρατηρήσεις του Μάθιου Σάιντ 1* στο άρθρο του "Ο πόλεμος αφύπνισε τη Δύση από την παρακμή. Ας προσευχηθούμε να μην είναι αργά" στους Τάιμς του Λονδίνου, λίγες μέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Χειμώνα του 2022. "Ίσως αυτό που θα μπερδέψει περισσότερο τους μελλοντικούς ιστορικούς είναι το πόσο δραματικά χτυπούν οι καμπάνες του κινδύνου αυτές τις τρεις τελευταίες δεκαετίες", συνεχίζει ο ίδιος δημοσιογράφος.
Στο άρθρο διατείνεται πως στη Δύση, μετά από πέντε αιώνες αυξανόμενης αυτοπεποίθησης και ευημερίας, με αξίες γαλβανισμένες από το νόμο και την ελευθερία, έχουμε χαθεί στον δικό μας ονειρικό κόσμο. Αυτό έχει ξαναγίνει βέβαια, καταλήγει το άρθρο, στη Ρώμη, στην Αίγυπτο και στις άλλες μεγάλες αυτοκρατορίες του παρελθόντος, η επιτυχία οδήγησε σε εφησυχασμό, μετά σε παρακμή και μετά σε αδυναμία να παρατηρήσεις τον κίνδυνο μέχρι να είναι πολύ αργά.
"Ήταν σχεδόν αδύνατο για τα μάτια των σύγχρονων να προσέξουν εντός της τρέχουσας ευημερίας τις λανθάνουσες αιτίες της διαφθοράς και της φθοράς" έγραφε ο Ε. Γκίμπον στο μνημιώδες έργο του "Ιστορία της παρακμής και πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας".2*
Κάποιοι υποστηρίζουν πως θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ανεπιφύλακτα τις απόψεις περί προϊούσης παρακμής της Δύσης. Οι ίδιες απόψεις επαναλαμβάνονται κατά τακτά διαστήματα 30-50 ετών τους τελευταίους αιώνες...."
"Η επερχόμενη αταξία" σελ. Εκδόσεις Επίκεντρο
* "Dopamine Nation"
H Anna Lembke, ψυχίατρος και συγγραφέας, στο βιβλίο της "Dopamine Nation", εξερευνά τις συναρπαστικές νέες επιστημονικές ανακαλύψεις που εξηγούν γιατί η αδιάκοπη αναζήτηση της ευχαρίστησης οδηγεί σε πόνο...
Αυτό που υποστηρίζει η Lembke είναι πως "...ζούμε σε μια εποχή άνευ προηγουμένου πρόσβασης σε ερεθίσματα υψηλής ανταμοιβής και υψηλής ντοπαμίνης: Ναρκωτικά, τρόφιμα, ειδήσεις, τζόγος, ψώνια, παιχνίδια, γραπτά μηνύματα, sexting, Facebook, Instagramming, YouTubing, tweeting . . . Το smartphone είναι η σύγχρονη υποδερμική βελόνα, που παρέχει ψηφιακή ντοπαμίνη όλο των 24ωρο". Ως εκ τούτου, όλοι έχουμε γίνει ευάλωτοι στα θετικά ερεθίσματα γεγονός που πιέζει τους πολιτικούς να ενδίδουν στην ευημερία με δανεικά και τις ανέφικτες υποσχέσεις...
Η κατάσταση αυτή μοιραία οδηγεί στη διάψευση και το πόνο από την σύγκρουση με την πραγματικότητα ενός σύμπαντος όπου δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα...
Ο εθισμός της κοινωνίας σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις ντοπαμίνης εξηγεί την ευκολία με την οποία κάθε ...τίποτα που υπόσχεται τα πάντα κερδίζει ευκολότερα τις αναμετρήσεις. Η περασμένη δεκαετία πολλούς δεν τους δίδαξε τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου