Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στις «αποκαλύψεις» του Σκουρλέτη για τους διαδικτυακούς συκοφάντες που δρουν στο όνομα του συντρόφου Αλέκση είναι ότι δεν αντιμετωπίστηκαν με ένα «σώωωωωωωωωωπα». Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κανείς να παίρνει στα σοβαρά έναν άνθρωπο ο οποίος παριστάνει ότι δεν ήξερε τι συμβαίνει (εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια) στο κόμμα στο οποίο υπήρξε γραμματέας.
Την ίδια εντύπωση μου προκαλεί ο τρόπος που αντιμετωπίζονται ο σύντροφος Ξανθός και ο σύντροφος Σταθάκης οι οποίοι μαζί με δεκάδες άλλους συντρόφους υπογράφουν ένα κείμενο στο οποίο καταγγέλλουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει κόμμα «αρχηγοκεντρικό». Μιλάμε για το κόμμα στο οποίο τη μοναδική φορά που ο Αλέκσης δεν έμεινε ευχαριστημένος από μια ψηφοφορία, τους έβαλε και ξαναψήφισαν, οπότε οι σύντροφοι, αντί να υπογράφουν διακηρύξεις, θα πρέπει ίσως να ασχοληθούν με τη μνήμη τους.
Μου κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ότι αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα οι κλάψες του συντρόφου Φίλη, του συντρόφου Βίτσα και όλων των άλλων συντρόφων οι οποίοι έχουν χειροκροτήσει τα χειρότερα και τώρα δεν σηκώνουν μύγα στο αριστερό τους σπαθί μόνο και μόνο επειδή καταλαβαίνουν ότι μένουν στην απ’ έξω και επειδή δεν καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι, πολιτικά, είναι πιο ασήμαντοι κι από τη βέρα του γοητευτικού Στέφανου.
Ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του γοητευτικού Στέφανου, ο Πολάκης, μπορεί να είναι ό,τι είναι αλλά (δυστυχώς) ένα έρεισμα στην κοινωνία το έχει. Προφανώς σε ένα από τα χειρότερα κομμάτια της κοινωνίας, αλλά αυτό είναι αδιάφορο όταν η εσωκομματική αντιπολίτευση έχει επιρροή ανάλογη με του Σταθάκη και του Λαφαζάνη.
Η αριστερά την οποία επικαλούνται π.χ. τα στελέχη της Ομπρέλας δεν αφορά κανέναν και η αποχώρησή τους δεν θα στοιχίσει σε τίποτα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτη και σίγουρα δεν θα οφείλεται στο ότι θα προχωρήσει χωρίς τον Τσακαλώτο, τον Φίλη και τον Τζουμάκα. Το παλιομοδίτικο αριστερό παραμύθι που διηγούνται δεν γοητεύει πια σχεδόν κανέναν και η αποχώρηση του Αλέκση (που χάρη στη συνήθη για την αριστερά προσωπολατρία κρατούσε κάποιο κόσμο στο κόμμα) στέλνει τον ΣΥΡΙΖΑ στον βυθό. Και αυτό θα συμβεί με ή χωρίς Κασσελάκη.
Με ή χωρίς Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμία ελπίδα. Το κόμμα που μεγάλωσε με τα παραμύθια έχει εδώ και καιρό συντριβεί από την ίδια την πραγματικότητα και, αν κανείς υπολογίσει και την πτώση των πωλήσεων του παραμυθιού της αριστεράς συνολικά, θα καταλάβει πως η ελπίδα ότι θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να εμποδιστεί η συριζαϊκή βουτιά προς τον πάτο ήταν φρούδα εξ αρχής. Απλώς αντί για το θλιβερό τέλος που βαριεστημένα θα παρακολουθούσαμε με αρχηγό την συντρόφισσα Αχτσιόγλου, παρακολουθούμε...
ένα τέλος απολύτως διασκεδαστικό που γίνεται ακόμα διασκεδαστικότερο χάρη στις κλάψες των υπό διαγραφή ή σε δυσμένεια στελεχών και των στομάτων που ανοίγουν και ομολογούν παριστάνοντας τα ανήξερα. Και μπράβο τους.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου