ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Επαγρυπνητές και υπονομευτές

 

Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη


Μπήκα από περιέργεια στο προφίλ που διατηρεί στο Facebook ο Νίκος Φίλης, για να διαβάσω την ανάρτηση που έκανε σχετικά με τη διαγραφή του Στέφανου Τζουμάκα.

Ακολούθησε η ανάγνωση εκατοντάδων σχολίων, μελών, φίλων και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ένας οχετός μίσους, ύβρεων και απειλών. Κοινή συνισταμένη της συντριπτικής πλειοψηφίας των σχολίων ήταν οι λέξεις: υπονόμευση, υπονομευτές.

Οι λέξεις αυτές δεν είναι ούτε καινοφανής, ούτε πρωτοφανείς. Αν κανείς ανατρέξει τόσο στο δημόσιο λόγο, όσο και στις εσωκομματικές φήμες, θα διαπιστώσει ότι «τέθηκαν σε κυκλοφορία» ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, όπου καταγράφηκε η πολιτική και ηθική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκπορεύτηκε από συγκεκριμένα κομματικά κέντρα προκειμένου να μετριαστεί, και γιατί όχι, να εξαλειφθεί η κριτική στο πρόσωπο του γενάρχη Α. Τσίπρα για το καταστροφικό εκλογικό αποτέλεσμα.  

Τότε ήταν που διατυπώθηκε η ιδέα: όλοι όσοι ανήκαν στο περιβάλλον του αρχηγού, είχαν χρηματίσει πρωτοκλασσάτοι υπουργοί, έλαβαν από κοινού τις πιο σημαντικές αποφάσεις, ήταν τελικά υπονομευτές και στόχευαν στην αποπομπή του μέσω της συγκλονιστικής ήττας του κόμματος που κάποτε κυβέρνησε και παραλίγο να μετατρέψει τη χώρα σε Ερυθραία των Βαλκανίων.

Προφανώς, ήταν στοιχείο του exit plan του Τσίπρα  και της proxy ηγεσίας που στόχευε να τοποθετήσει, προκειμένου να ελέγχει το κόμμα από μακριά.  

Το σχέδιο πέτυχε, ο «παράκλητος» εξελέγη αρχηγός του κόμματος και ξεκίνησε ο διωγμός των ενοχλητικών αντιφρονούντων.

Μπορεί να μην είχαν έμπνευση, ίσως πάλι να μην μπορούν να κάνουν διαφορετικά λόγω ιδεολογίας και έτσι έφεραν στο προσκήνιο τις λέξεις υπονόμευση και υπονομευτές, ενεργοποιώντας τα αντανακλαστικά των πιστών οπαδών του αρχηγού, οι οποίοι ανέλαβαν ρόλο επαγρυπνητή της αριστερής ορθοδοξίας και του τιμωρού των αιρετικών.

Η ιστορία αυτή έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική αριστερά και υπάρχουν άπειρα επεισόδια και ιστορίες, οι οποίες κατέγραψαν τη σκληρότητα και την απανθρωπιά των «ορθόδοξων» αριστερών - κομμουνιστών, έναντι των εσωκομματικών τους αντιπάλων.

Η πιο φρικτή και φρικιαστική ιστορία, αναφέρεται στο Μπούλγκες, μια μικρή πόλη της Βοϊβοντίνα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην οποία κατοικούσαν μέλη της ουγγρικής μειονότητας και την εγκατέλειψαν με την υποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή την πολιτεία, παραχώρησε ο Τίτο στον Ζαχαριάδη και το Κ.Κ.Ε., για να δημιουργήσουν ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης και πολιτικής αναμόρφωσης των ανταρτών του ΕΛΑΣ μετά τα Δεκεμβριανά, προκειμένου να αποτελέσουν τη μαγιά για τον τρίτο γύρο του Εμφυλίου πολέμου.

Η κομματική ηγεσία αυτού του στρατοπέδου, δημιούργησε εσωτερική υπηρεσία ασφαλείας, τους επαγρυπνητές, οι οποίοι παρακολουθούσαν και ανέφεραν στους ανωτέρους τους κάθε λέξη αμφισβήτησης ή υπόνοια ως προς την πίστη και αφοσίωση των παλιών αγωνιστών. Ακολουθούσαν φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια και εκ κρυπτώ εκτελέσεις των αντιφρονούντων σε χαράδρες και ρουμάνια της γύρω περιοχής.

Η λέξη  Μπούλγκες προκαλούσε τρόμο ακόμη και μέχρι τη δεκαετία του ’80 όταν άρχισε η μαζική επιστροφή των αποκαλούμενων πολιτικών προσφύγων, από τις χώρες δορυφόρους της Ε.Σ.Σ.Δ. στα πλαίσια της πολιτικής εθνικής συμφιλίωσης που είχε υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται τώρα ξανά. Μπορεί να μην υπάρχουν στρατόπεδα αναμόρφωσης, υπηρεσίες εσωτερικής ασφάλειας και πολυτάλαντοι βασανιστές και δήμιοι, υπάρχει όμως ο διαδικτυακός όχλος που καραδοκεί για το σύνθημα και εξαπολύει τις χυδαίες του επιθέσεις ενάντια στους στοχοποιημένους αντιπάλους.

Πρόκειται, όμως,,,

 

 για ανθρώπους, οι οποίοι γαλουχήθηκαν από τα σημερινά θύματα του δημόσιου λιντσαρίσματος κατά τα προηγούμενα χρόνια. Όταν οι ίδιοι δημόσια μιλούσαν για «καλή» και «κακή» βία, όταν δικαιολογούσαν τις κρεμάλες έξω από το κοινοβούλιο της χώρας, όταν οι ορδές των αγανακτισμένων αριστερών προπηλάκιζαν και ξυλοκοπούσαν τους πολιτικούς αντιπάλους στη μέση του δρόμου.

Όταν πάρει μπροστά η κρεατομηχανή της αριστεράς, δεν σταματάει, ζητάει συνεχώς νέο αίμα κι αν δεν το βρίσκει, τότε αρχίζει να τρώει τις ίδιες της τις σάρκες. 

Αυτό συμβαίνει και τώρα. Ο Ν. Φίλης είναι μόνο η αρχή, θα ακολουθήσουν κι άλλοι, κι άλλοι, μέχρι να μείνει μόνο του τελικά το κοινωνικό ίζημα που αποτελεί σήμερα τον κορμό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτούς θα πορευτούν μέχρι την επόμενη αλληλοσφαγή για κάποιο λόγο. Κι αν δεν υπάρξει λόγος, θα τον εφεύρουν. Είναι εξαιρετικά ικανοί στο να ανακαλύπτουν εσωτερικούς εχθρούς και ιδιαίτερα αποτελεσματικοί στο να τους εξοντώνουν.

Ευτυχώς για τον Ν. Φίλη που δεν υπάρχει σήμερα το Μπούλγκες και αρκείται στα αισχρά φιλοδωρήματα των πρώην συντρόφων του. 

Ούτε στον παπά να μην το πει.