Αλλάζει ο άνθρωπος;
Αιώνιο ερώτημα, που παραμένει ανοικτό. Προφανώς επειδή δεν αλλάζει.
Αλλάζει συνεπώς το κόμμα;
Μα πώς, όταν τα ίδια μυαλά κάνουν κουμάντο από την εποχή του 3% με τα ταγάρια, μέχρι τα χρόνια της εξουσίας, της πτώσης και της επαναδιεκδίκησης;
Οπότε, τι κι αν η παγκόσμια ιστορία φέρνει τα πάνω κάτω, αν γίνονται πόλεμοι, αν καταρρέουν οικονομίες (της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης), αν εκατομμύρια άνθρωποι μετακινούνται είτε ως πρόσφυγες, είτε πολύ περισσότεροι, ως μετανάστες ανάμεσα στους πρόσφυγες; Τι κι αν δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος τους οι ισχυρότερες χώρες του κόσμου; Οχι! Η Ελλάδα πρέπει να έχει τα σύνορα ανοικτά. Τι κάνουν όλοι οι άλλοι; Εμείς το αντίθετο.
Είναι όπως και με την Τουρκία: μας απειλεί με πόλεμο;
Εμείς πρέπει μόλις μας πει μια καλή κουβέντα να τρέχουμε με τη γλώσσα έξω. Γιατί για όποιον του διαφεύγει, ακόμα μας απειλεί: ούτε το casus belli άρθηκε, ούτε τίποτα άλλο. Και αυτό δεν αφορά μόνον τους «προοδευτικούς»... Αυτοί όμως έχουν την παλιά χίπικη απάντηση στην άκρη της γλώσσας έτοιμη: «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα.
Πώς το είχε πει ο Τσίπρας;
Υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα και δεν το ξέραμε;
Και αφού δεν υπάρχουν στη θάλασσα, γιατί να υπάρχουν και στη στεριά; Ολοι μια παρέα δεν είμαστε;
Τι τον θέλουμε αυτόν τον φασιστικό παλιοφράχτη στον Εβρο, που χαλάει και το τοπίο και διώχνει και τις πάπιες; Είναι δυνατόν να χωρίζουμε τις πάπιες σε τούρκικες και ελληνικές;
Οσο γερός κι αν γίνει ο φράχτης του Εβρου, ο οποίος πριν από λίγα χρόνια σε μεγάλο βαθμό διέσωσε την Ελλάδα από μία πρωτοφανή παραστρατιωτική τουρκική επιχείρηση που οργανώθηκε από την Αγκυρα με μετανάστες και πρόσφυγες σε ρόλο ανθρώπινου όπλου εισβολής, όσο μπετόν και μέταλλο να περιέχει η κατασκευή του, δεν είναι τίποτα δίπλα στην απίστευτη αντοχή που έχει ο αρχαίος σκουριασμενός φράχτης που στοιχειώνει τα μυαλά των συριζαίων.
Που δεν ακούν, ούτε βλέπουν, ούτε καταλαβαίνουν. Που ζουν στον δικό τους κόσμο. Που δεν κάνουν επαφή με το περιβάλλον. Που έχουν κολλήσει στις ρητορικές του ΄70 και δεν λεν να ξεκολλήσουν. Δεν τους κουνάνε ούτε δέκα Ρίχτερ.
Είναι τόσο εξόφθαλμα εκτός πάσης πραγματικότητος οι άνθρωποι, που πολλοί πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι ένα πολιτικό παιχνίδι. Ενα ψέμα. Οτι μας δουλεύουν όλους.
Aποδείχθηκε τελεσίδικα ότι δεν είναι. Εν προκειμένω, συμβαίνει το σπάνιο ότι αυτά που λένε, τα πιστεύουν. Γιατί αν δεν τα πίστευαν, δεν θα έβαζαν τα χέρια τους να βγάλουνε τα μάτια τους την ώρα που η κλεψύδρα του προεκλογικού χρόνου έχει γυρίσει ανάποδα και άρχισε ήδη να αδειάζει. Οι ανοησίες περί μη επέκτασης του φράχτη του Εβρου εξαφάνισαν οτιδήποτε άλλο από την επικαιρότητα της περασμένης εβδομάδας, ιδίως από την ώρα που η κυβέρνηση είχε τα άμεσα αντανακλαστικά να πιάσει το θέμα στον αέρα.
Ο Τσίπρας έκανε μεγάλο δώρο στον Μητσοτάκη που όχι απλώς του άλλαξε δωρεάν την ατζέντα μέσα σε ένα βράδυ, αλλά και του την πήγε στο πιο προνομιακό γήπεδο για τη ΝΔ.
Δηλαδή, πραγματικά, είναι να απορεί κανείς: μήπως στο υποσυνείδητό του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ...
ξέρει τι μας περιμένει άμα πάρει πάλι την εξουσία και υπονομεύει τον εαυτό του;
Θέλει να μας σώσει από τον ίδιο;
Γιατί με τον φράχτη έκανε ένα μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Κι αν ο Μητσοτάκης δεν του έστειλε ήδη ένα μεγάλο καλάθι με ποτά, θα είναι αχάριστος.
Α, και στον Παπαδημούλη, ε. Ομως, αυτό, όχι ό,τι κι ό,τι, ε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου