Η Αριστερά της Μεταπολίτευσης, στην αναθεωρητική-ανανεωτική εκδοχή της, όχι απλώς σεβόταν τον διάλογο, αλλά τον επεδίωκε. Απεχθανόταν τις τσιρίδες και τις κραυγές του φανατισμένου πλήθους, γιατί η ηγεσία της είχε διδαχθεί από την πρόσφατη Ιστορία.
Ο Ηλίας Ηλιού, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Ανδρέας Λεντάκης και τόσα άλλα προβεβλημένα στελέχη της αδογμάτιστης Αριστεράς δε διανοήθηκαν ποτέ να μοιράσουν ψόφους και κατάρες στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Θυμάμαι τον Πάνο Δημητρίου, έναν πολύπαθο άνθρωπο στα χρόνια του Εμφυλίου, που πρωτοστάτησε στα γεγονότα της Τασκένδης το 1955, να κάθεται σε μια γωνία και να παρακολουθεί προσεκτικά, χωρίς καμιά διάθεσης παρέμβασης, τις εργασίες της συντακτικής ομάδας του περιοδικού που αυτός καθοδηγούσε.
Για να μην πάω πιο πίσω και αναφερθώ στην περίπτωση μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας της Αριστεράς, στον Γιάννη Πασαλίδη. Έναν Πόντιο γιατρό, μενσεβίκο, που στις δύσκολες μετεμφυλιακές μέρες έδωσε φωνή και πρόσωπο στην Αριστερά.
Τι σχέση μπορεί να έχουν όλοι αυτοί με αυτό το συνονθύλευμα που αποκαλείται ριζοσπαστική Αριστερά! Που πρωτίστως μισεί και διχάζει.
Τι σχέση μπορεί να έχει η γαλήνια φυσιογνωμία του Ηλία Ηλιού ή του Μπάμπη Δρακόπουλου με τους αγριάνθρωπους που απειλούν και ουρλιάζουν.
Προφανώς καμιά σχέση. Αυτό το πράγμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είναι το κάτι άλλο. Προχθές έγραφα πως έχει απορροφήσει πλήρως το εθνικολαϊκιστικό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, ενώ η δεξιά συνιστώσα του εξακολουθεί και παραμένει ενεργή, αν κρίνω από κάποιες πρόσφατες εξελίξεις στον χώρο της Δικαιοσύνης.
Είναι κοινοτοπία πλέον πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το δημιούργημα μιας αγανάκτησης. Και στον βαθμό που η αγανάκτηση υποχωρεί, βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Το μόνο που απομένει στην ηγετική του ομάδα είναι να δημιουργούν με κάθε ευκαιρία μικρές νησίδες διαμαρτυρίας με προοπτική να ξανασυγκροτήσουν το ρεύμα της αγανάκτησης για να επανέλθουν στην εξουσία.
Αλλά για να μετατραπεί η αγανάκτηση σε ένα υπολογίσιμο πολιτικό μέγεθος θα πρέπει να μπολιαστεί με το μίσος και τον φθόνο για το διαφορετικό. Και γι΄αυτό η ριζοσπαστική Αριστερά δε μας αντιμετωπίζει ως αντιπάλους, αλλά ως εχθρούς. Έτσι ερμηνεύονται όχι μόνον τα πολεμοχαρή λόγια, αλλά και οι όλο πάθος χειρονομίες τους.
Ως γνωστό το θυμικό είναι κακός σύμβουλος. Επηρεάζει την κρίση των ανθρώπων και κυρίως επηρεάζει τον λόγο τους, που γίνεται επιθετικός και διχαστικός. Το επιχείρημα έχει αντικατασταθεί από την κραυγή. Ο αγανακτισμένος δε σκέφτεται, φωνάζει, χειρονομεί, προπηλακίζει, στήνει «κρεμάλες.»
Το τραγικό για την πολιτική ζωή του τόπου μας είναι πως...
η αξιωματική αντιπολίτευση, με τη συμπεριφορά της, κινείται στα ακρότατα όρια του πολιτεύματος. Τα στελέχη της, αντί να αρθρώσουν έναν εναλλακτικό πολιτικό λόγο προς τον κυβερνητικό, επιχειρούν να αναβιώσουν το κλίμα της περιόδου 2011-2014.
Φαίνεται πως δεν τα καταφέρνουν.
Δηλητηριάζουν όμως όλη την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου