Του Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Κατ' αρχήν να είμαστε ειλικρινείς. Η ιδέα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - Παπανδρέου δεν είναι καινούργια.
Διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 2014, οδήγησε στη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ από τον πρώην πρωθυπουργό και τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ. Γνωστοί παράγοντες προωθούσαν μια τέτοια σύμπραξη.
Το ΚΙΔΗΣΟ όμως δεν περπάτησε.
Κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε στον Καμμένο που ήταν το παράλληλο και μάλλον προτιμώμενο σενάριο από την ηγεσία του.
Το σκηνικό είχε διαμορφωθεί από το φθινόπωρο 2014 με την άρνηση του Κουβέλη να θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, τη διαφαινόμενη αδυναμία εκλογής προέδρου και τη συμφωνία Τσίπρα - Καμμένου για μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία.
Ηδη από τον Οκτώβριο 2014, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προεξοφλούσαν την εξέλιξη. Ετσι ο Παπανδρέου έμεινε και εκτός Βουλής και με τον μουντζούρη.
Η ιδέα επανήλθε το 2021 ντυμένη «προοδευτική διακυβέρνηση» και ήταν το πολιτικό υπόβαθρο της υποψηφιότητας Παπανδρέου για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Νέα αποτυχία. Αλλά και νέα προσπάθεια.
Διότι τον Τσίπρα και τον Παπανδρέου συνδέει κάτι κοινό: η δικαίωση.
Και οι δύο θεωρούν ότι αδικήθηκαν στις πρωθυπουργίες τους, και οι δύο επιζητούν να δικαιωθούν μέσα από την επανάκαμψή τους.
Ανθρώπινα πράγματα. Κανονικά δεν θα χρειαζόταν καν να τα κουβεντιάζουμε, αν στο επίκεντρο κατανοητών προσωπικών συναισθημάτων δεν βρισκόταν η ίδια η χώρα.
Δεν νομίζω να διαφωνούν πολλοί πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΔΗΣΟ (του οποίου ο Παπανδρέου παραμένει πρόεδρος…) θα θύμιζε λίγο «πατρινό καρναβάλι για πάντα».
Δεν ξέρουμε καν αν το ΠΑΣΟΚ (που έχει άλλη ηγεσία, άλλες προτεραιότητες και υποθέτω άλλες επιδιώξεις) θα συμμετείχε, ούτε ποιοι άλλοι θα αποτελούσαν την επιθυμητή κυβερνητική πλειοψηφία.
Ο Παπανδρέου λοιπόν δεν διέψευσε τις παρέες με τον Τσίπρα. Δικαίωμά του άλλωστε να κουβεντιάζει με όποιον νομίζει και ουδείς μπορεί να του το στερήσει.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπαν τίποτα.
Κατ' αρχήν να είμαστε ειλικρινείς. Η ιδέα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - Παπανδρέου δεν είναι καινούργια.
Διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 2014, οδήγησε στη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ από τον πρώην πρωθυπουργό και τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ. Γνωστοί παράγοντες προωθούσαν μια τέτοια σύμπραξη.
Το ΚΙΔΗΣΟ όμως δεν περπάτησε.
Κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε στον Καμμένο που ήταν το παράλληλο και μάλλον προτιμώμενο σενάριο από την ηγεσία του.
Το σκηνικό είχε διαμορφωθεί από το φθινόπωρο 2014 με την άρνηση του Κουβέλη να θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, τη διαφαινόμενη αδυναμία εκλογής προέδρου και τη συμφωνία Τσίπρα - Καμμένου για μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία.
Ηδη από τον Οκτώβριο 2014, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προεξοφλούσαν την εξέλιξη. Ετσι ο Παπανδρέου έμεινε και εκτός Βουλής και με τον μουντζούρη.
Η ιδέα επανήλθε το 2021 ντυμένη «προοδευτική διακυβέρνηση» και ήταν το πολιτικό υπόβαθρο της υποψηφιότητας Παπανδρέου για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Νέα αποτυχία. Αλλά και νέα προσπάθεια.
Διότι τον Τσίπρα και τον Παπανδρέου συνδέει κάτι κοινό: η δικαίωση.
Και οι δύο θεωρούν ότι αδικήθηκαν στις πρωθυπουργίες τους, και οι δύο επιζητούν να δικαιωθούν μέσα από την επανάκαμψή τους.
Ανθρώπινα πράγματα. Κανονικά δεν θα χρειαζόταν καν να τα κουβεντιάζουμε, αν στο επίκεντρο κατανοητών προσωπικών συναισθημάτων δεν βρισκόταν η ίδια η χώρα.
Δεν νομίζω να διαφωνούν πολλοί πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΔΗΣΟ (του οποίου ο Παπανδρέου παραμένει πρόεδρος…) θα θύμιζε λίγο «πατρινό καρναβάλι για πάντα».
Δεν ξέρουμε καν αν το ΠΑΣΟΚ (που έχει άλλη ηγεσία, άλλες προτεραιότητες και υποθέτω άλλες επιδιώξεις) θα συμμετείχε, ούτε ποιοι άλλοι θα αποτελούσαν την επιθυμητή κυβερνητική πλειοψηφία.
Ο Παπανδρέου λοιπόν δεν διέψευσε τις παρέες με τον Τσίπρα. Δικαίωμά του άλλωστε να κουβεντιάζει με όποιον νομίζει και ουδείς μπορεί να του το στερήσει.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπαν τίποτα.
Το ΠΑΣΟΚ είπε άλλα και για άλλο θέμα. Ενώ ο Ανδρουλάκης μάλλον ήταν...
ο σύζυγος: το έμαθε τελευταίος.
Φυσικά από εκεί έως μια «κυβέρνηση των δύο» υπάρχει δρόμος. Η δίψα της επιστροφής δεν αρκεί για να επιστρέψεις.
Είναι σαφές άλλωστε πως το σχήμα χρειάζεται και κάποια σοβαρή προσθήκη για να περπατήσει διότι, όπως είναι, η παράσταση δεν κόβει και πολλά εισιτήρια.
Προφανώς δεν είμαι αρμόδιος να κάνω υποδείξεις σε πολιτικούς αρχηγούς. Κι ούτε τολμώ φυσικά να σκεφτώ τον Καραμανλή που θα ήταν ένα εντυπωσιακό αλλά μάλλον ανέφικτο συμπλήρωμα.
Νομίζω όμως ότι ακόμη κι ο Προκόπης θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου