Η εργασία του πολιτικού γελοιογράφου από καταβολής είναι να
σατιρίζει την εκάστοτε εξουσία, την εκάστοτε κυβέρνηση, εκτός αν
κυβέρνηση είναι ο κ. Πολάκης κι ο κ. Καμμένος, οπότε τότε και κατ'
εξαίρεση και σε παγκόσμια και ιστορική πρωτοτυπία, οι γελοιογράφοι
οφείλουν, έχουν ως καθήκον να σατιρίζουν μόνο την αντιπολίτευση.
Το ίδιο πρέπει να κάνουν οι συνθέτες μουσικής, οι αρθρογράφοι και οι συγγραφείς αλλά και κάθε σκεπτόμενος πολίτης εφόσον κατά έναν μοιραίο, μεταφυσικό και νομοτελειακό τρόπο, οι νυν κυβερνώντες πρέπει μόνο να επαινούνται και μάλιστα νυχθημερόν, να γίνονται συναυλίες υπέρ της πολιτικής τους και εμείς να γράφουμε ανηλεώς στις εφημερίδες ύμνους, ωδές και κοντάκια υπέρ της μακροημέρευσης και της ευστάθειας της εξουσίας τους.
Κι αυτό πρέπει να συμβαίνει ανεξαρτήτως του τι πράττει η κυβέρνηση. Εμείς, ερήμην της όποιας πραγματικότητας, έχουμε ως εθνικό και πατριωτικό καθήκον να συνθέτουμε δοξαστικά, να τα βρίσκουμε όλα τέλεια και να υπερβάλλουμε σε επαίνους λαμπρύνοντας τα κατορθώματα του κ. Μιχελογιαννάκη, του κ. Βαρουφάκη, το βαθύ αίσθημα δικαιοσύνης της κ. Θάνου, την κομψότητα των διατυπώσεων του υπουργού Υγείας, τη συνέπεια των λόγων του Πρωθυπουργού μετά την καύση τόσων Μνημονίων και τον χορό των αγορών σε ρυθμό ζεϊμπέκικου (εννιά όγδοα) των νταουλιών που βαράει ο κ. Τσακαλώτος.
Ολα τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν την ιερή υποχρέωση να συνθέτουν εγκώμια πρωί - μεσημέρι - βράδυ για το μεγαλείο των κυβερνώντων, για το αλάθητο του κόμματος και του σ. Ζαχαριάδη (συγγνώμη του κ. Αλέξη), την υπέρτατη σοφία της ομάδας που είναι η πρωτοπορία του λαού, με επικεφαλής τους γνωστούς μεγάλους ηγέτες της εργατικής τάξης. Οποιο κανάλι παρεκκλίνει διαπράττει έγκλημα καθοσιώσεως εις βάρος του λαού και της εργατιάς, ταξικό έγκλημα εις βάρος των κατώτερων τάξεων τους οποίους εκπροσωπούν πρωτοπόροι αρχηγοί όπως ο κ. Σταθάκης που έχουν τα εκατομμύριά τους στο εξωτερικό για να διασφαλιστεί η αδιατάρακτη εργασία τους υπέρ των λαϊκών συμφερόντων εντός της χώρας.
Και υπ' αυτή την έννοια και υπό το φως αυτού του επαναστατικού καθήκοντος όποιος δεν συντάσσεται και δεν επαινεί μεγαλόφωνα και με πάθος την κυβέρνηση, πρέπει να στιγματίζεται και να ελέγχεται σκληρά απ' την πνευματική πρωτοπορία του κόμματος, που σχεδιάζει εξάλλου και τη στρατηγική του. Ητοι, απ' τον πολυδαή κ. Καρανίκα - όπως συνέβη προ ημερών που με αυστηρό τρόπο καταδέχθηκε να ελέγξει τον κ. Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος έδωσε συναυλία υπέρ των απόρων, κάτι απαράδεκτο για την κυβέρνηση, εφόσον άποροι και άνεργοι δεν υπάρχουν μέσα στον σοσιαλιστικό της παράδεισο, ή αν υπάρχουν θα φροντίσει ώστε να εξαρτώνται μόνο απ' αυτήν όπως έκανε ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Πέραν του ότι ο Νιόνιος το έκανε «συνεργαζόμενος με την αντίδραση», δηλαδή τον Σκάι, ο οποίος είναι όργανο του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, κανάλι φιλοευρωπαϊκό και σίγουρα δάκτυλος του δαίμονα Σόιμπλε.
Οπότε δικαίως ο ασήμαντος κ. Νιόνιος περιέπεσε στη δυσμένεια του μεγάλου δημιουργού και πάνσοφου κ. Καρανίκα, ο οποίος προσφέρει τόσα πολλά στη στρατηγική διακυβέρνηση αυτού του τόπου - βέβαια ο κ. Σαββόπουλος δεν είναι ο πρώτος: προηγήθηκε ο στιγματισμός, η δικαστική δίωξη, η καταγγελία και όλα τα γνωστά σταλινικά συστήματα εναντίον του κ. Αρκά, της κ. Σώτης Τριανταφύλλου, του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη και άλλων που έχουν στραφεί κατά του λαού και της ηγετικής του πρωτοπορίας.
Ο,τι τράβηξε ο Σοστακόβιτς απ' τον Στάλιν θα το τραβούσαν και αυτοί, αλλά δυστυχώς είμαστε εγκλωβισμένοι στους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η κυβέρνηση δεν μπορεί να δείξει το μέγεθος της πραγματικής της χάρης - κάνει υπομονή μήπως κατά τύχη καταρρεύσει η ΕΕ και τότε θα δούμε το επαναστατικό μεγαλείο του κ. Πολάκη να ξεδιπλώνεται σε όλο του το μέγεθος εναντίον των προδοτών της λαϊκής εξουσίας.
Το θέμα είναι ταξικό.
Ολα είναι ταξικά, ακόμα και το να σου αρέσει ή όχι η κ. Μενεγάκη. Εξάλλου η κ. Μενεγάκη αποτελεί τρόπαιο-σύμβολο για τα φτωχά παιδιά που θέλουν διά του σεξ να πάρουν ταξική εκδίκηση. Η Ελένη είναι τα Χειμερινά Ανάκτορα του έρωτος και πρέπει να αλωθεί από την επανάσταση ώστε να επιβληθούν επιτέλους τα σοβιέτ των επαρχιακών σπουδαρχίδηδων που διάβασαν μισό βιβλίο του Μαρξ και από τότε δικαίως πιστεύουν πως κατέχουν την παγκόσμια σοφία και δικαιούνται βέβαια να κρίνουν ως ίσος προς ίσον και τον εκάστοτε κ. Διονύση Σαββόπουλο. Αμα το πάρεις ταξικά, βγαίνει. Διότι το ρατσιστικό μίσος είναι λογικώς απαράδεκτο, αλλά το να μισείς τον άλλον, τον συμπολίτη σου ταξικά, επειδή παίρνει 500 ευρώ παραπάνω από σένα είναι, είναι ένα μίσος ιδεολογικά λογικό. Και αξιέπαινο.
Ταξικό μίσος - για 500 ευρώ, για περισσότερα, ή και λιγότερα. Ουμανιστικό μίσος. Ετσι θεωρείται. Κι όντας υπέρ του ουμανιστικού μίσους πιστεύεις πως...
κατέχεις την απόλυτη αλήθεια - οπότε αν αγωνίζεσαι υπέρ αυτού (με το αζημίωτο, βέβαια, και αμειβόμενος παρ' αξίαν) θεωρείς πως όποιος έχει αντίθετη άποψη, όποιος σε σατιρίζει, σε κριτικάρει, σε γελοιογραφεί, δεν σε αποδέχεται, έχει άλλη άποψη, πρέπει να στιγματιστεί, να εξοντωθεί ηθικά, ή και με άλλους τρόπους αν το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Ολοι επομένως οφείλουν να γράφουν για τη συγκεκριμένη εξουσία Ολυμπιόνικους σε στυλ Πινδάρου. Πανηγυρικούς επαίνους. Αυτός είναι ο ρόλος της δημοσιογραφίας, των καλλιτεχνών, των συγγραφέων, των γελοιογράφων, των καναλιών, των σκηνοθετών, να γίνουν, κατά Γκράμσι, οργανικοί διανοούμενοι που θα νομιμοποιούν την εξουσία του κ. Καμμένου. Αυτός είναι ο προορισμός τους και πρέπει να είναι περήφανοι γι' αυτό.
Ο κ. Αρκάς παρεξέκλινε του υπέρτατου αυτού εθνικού-επαναστατικού καθήκοντος και δικαίως κριτικάρεται. Οφείλει να επανέλθει, να κάνει την ειλικρινή αυτοκριτική του και να προσαρμοστεί. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι, η κ. Σώτη Τριανταφύλλου, ο κ. Νιόνιος, ο κ. Ανδρέας Πετρουλάκης και οι λοιποί. Κι εμείς επίσης, οφείλουμε να το γυρίσουμε στην αμόλυβδη. Δηλαδή στον έπαινο. Οπως κάνει τώρα και ο υπογράφων, με αυτό το κείμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου