Γράφει ο Χαρίδημος Κ. Τσούκας
Καθηγητής στα πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.
(www.htsoukas.com)
Ενα ακόμα δείγμα πολιτικής αγκύλωσης: συζητούμε θέματα που για την
υπόλοιπη Ευρώπη θεωρούνται αυτονόητα! Σήμερα δεν αμφισβητείται ότι τόσο ο
κομμουνισμός (ιδιαίτερα στη σταλινική του μορφή) όσο και ο φασισμός
(ιδιαίτερα στη ναζιστική του εκδοχή) συνιστούν δύο εγκληματικές
εκφάνσεις του ολοκληρωτισμού που συγκλόνισε την Ευρώπη του 20ού αιώνα.
Ηθικοπολιτικά μιλώντας, για τη μεταναζιστική και μετακομμουνιστική
Ευρώπη, οι διαφορετικές εκδοχές του ολοκληρωτισμού ουδόλως διαφέρουν. Η
καταπίεση, οι διώξεις και οι δολοφονίες δεν έχουν χρώμα!
Τον Απρίλιο 2009, με πρωτοβουλία κυρίως χωρών-μελών της Ανατολικής
Ευρώπης που είχαν την ατυχία να βιώσουν τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό,
το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) καθιέρωσε την 23η Αυγούστου ως την
Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού. Η
σχετική απόφαση υπερψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία (533-44, 33 αποχές),
αν και από τους 24 έλληνες ευρωβουλευτές μόνο 2 την υπερψήφισαν! Ο
πολιτικός πρωτογονισμός δεν έχει χρώμα!
Στο κείμενο της απόφασης του ΕΚ αναφέρεται ρητά ότι δεν υπάρχουν πλήρως
αντικειμενικές ιστορικές αφηγήσεις και ότι η ερμηνεία της ιστορίας δεν
μονοπωλείται από καμία πολιτική παράταξη. Οι στοχαστικές επισημάνσεις
όμως δεν οδηγούν σε μαλθακό σχετικισμό, ούτε αποτρέπουν τη διαυγή
ηθικοπολιτική πράξη (απόφαση). Το ΕΚ εκφράζει «τον σεβασμό για όλα τα θύματα ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη», καταδικάζει «τη μαζική παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα» και διακηρύσσει τον «σεβασμό για την ελευθερία, αξιοπρέπεια, ισότητα, και κράτος δικαίου».
Τον Ιούνιο του 2011 το Συμβούλιο των υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης
της ΕΕ υιοθέτησε την απόφαση του ΕΚ και κάλεσε τα κράτη-μέλη να
αποφασίσουν πώς θέλουν να τιμούν την Ημέρα Μνήμης.
Η Εσθονία, ως τωρινή
προεδρεύουσα χώρα της ΕΕ, δεν πρωτοτύπησε με τη διοργάνωση συνεδρίου για
τα «εγκλήματα που διαπράχθηκαν από κομμουνιστικά καθεστώτα», στο
πλαίσιο της Ημέρας Μνήμης. Οχι τόσο γιατί το ίδιο έκαναν και άλλα
κράτη-μέλη όταν είχαν την προεδρία όσο, κυρίως, γιατί η σχετική εκδήλωση
(απόδοση τιμής, συνέδριο, και έκθεση μουσείου) εξέφρασε το πνεύμα του
Συμβουλίου Υπουργών και του ΕΚ.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής είχε διαφορετική γνώμη. Αρνήθηκε τη
συμμετοχή της Ελλάδας στο εσθονικό συνέδριο με ένα σαθρό σκεπτικό, το
οποίο αποκαλύπτει την ηθικοπολιτική αμβλύνοια του ιδίου και της
κυβέρνησής του.
Κατ' αρχάς, ενώ επικρίνει τον δολοφονικό χαρακτήρα του ναζιστικού
καθεστώτος, αναφέρεται στον κομμουνισμό μόνο ως ιδεολογία, λες και δεν
μετουσιώθηκε ποτέ σε πράξη! Πόσο βολικό! Ξεχνά ότι το εσθονικό συνέδριο
δεν αποσκοπεί στη συζήτηση των «ιδεολογικών ρευμάτων» που γεννήθηκαν στο εσωτερικό της κομμουνιστικής θεωρίας, αλλά θέλει να συζητήσει τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων - θέλει να μιλήσει για πράξεις.
Μπορεί κάποιος να παραμένει αριστερός και, συγχρόνως, να καταδικάζει τα
εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων;
Ναι, μπορεί (αυτή ήταν, λ.χ., η στάση του αείμνηστου Αγγελου Ελεφάντη), όπως μπορεί κάποιος να είναι χριστιανός και να ντρέπεται με τα εγκλήματα της Ιεράς Εξέτασης ή να είναι δημοκράτης και να επικρίνει τα αποικιοκρατικά εγκλήματα που διέπραξε η (δημοκρατική) χώρα του. Υπό έναν όρο:
Οτι, σε ένα βαθύτερο αξιακό επίπεδο, έχει επιλέξει μια στοχαστική στάση ζωής. Οτι τον ενδιαφέρει ο διάλογος και η αλήθεια.
Η στοχαστική στάση θα τον ωθήσει να δει τα σκοτεινά σημεία της ιδεολογίας του, να εκλεπτύνει (αναθεωρήσει) τις πεποιθήσεις του και να εμβαθύνει την ηθική του συγκρότηση. Η μετάβαση από το πεδίο των πεποιθήσεων στο πεδίο της πράξης ουδέποτε είναι ευθύγραμμη στην πολιτική, αλλά διαμεσολαβείται από εξουσιαστικές επιδιώξεις, ανθρώπινα πάθη, ιστορικούς εθισμούς και τις ανάγκες της πολιτικής συγκυρίας. Ο στοχαστικός άνθρωπος έχει επίγνωση αυτής της πολυπλοκότητας και, άρα, νιώθει την ανάγκη να βρίσκεται σε ηθική εγρήγορση, διατηρώντας την ικανότητα να εκπλήσσεται.
Ο ευρωκομουνισμός που εμμέσως εκθείασε ο κ. Κοντονής στην επιστολή του
στην εσθονική προεδρία προέκυψε ακριβώς επειδή οι στοχαστικοί αριστεροί,
στη δεκαετία του 1970, ένιωθαν άβολα με τα εγκλήματα καθεστώτων με τα
οποία είχαν ιδεολογική συγγένεια. Η αναγνώριση αυτών των εγκλημάτων ήταν
το έναυσμα για την εκλέπτυνση της αριστερής σκέψης.
Ο Τζορτζ Οργουελ κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να παραμείνει σοσιαλδημοκράτης παρά μόνο αν κατήγγελλε την ολοκληρωτική φύση του σοβιετικού κομμουνισμού, αφού μόνο τότε οι αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης θα αποκτούσαν ηθική καθαρότητα και πολιτική πειθώ.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης συνειδητοποίησε ότι η «επαναστατική» σκέψη, ακριβώς για να παραμείνει «επαναστατική» έπρεπε να διαρρήξει κάθε ιδεολογικό δεσμό με εγκληματίες τύπου Στάλιν, Μάο και Πολ Ποτ.
Είναι θεμιτή η εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό, στην οποία
αντιτάχθηκε ο κ. Κοντονής (και οι πλείστοι έλληνες ευρωβουλευτές το
2009);
Σε ηθικοπολιτικό επίπεδο, είναι επιβεβλημένη! Οπως τονίζει η
απόφαση του ΕΚ, από τη σκοπιά των θυμάτων, είναι «ασήμαντο ποιο καθεστώς τούς στέρησε την ελευθερία ή τους βασάνισε ή τους δολοφόνησε».
Το γεγονός είναι ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια βάναυσα και συστηματικά
καταπατήθηκε. Η ηθική απόφανση συνιστά πράξη ευθύνης απέναντι στον Αλλο:
το ηθικώς σκεπτόμενο ον δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στις
βαρβαρότητες της «δικής του» πλευράς. Η στοχαστική στάση ζωής διατηρεί
το άτομο σε ηθική εγρήγορση, εφόσον «το στραβόξυλο της ανθρώπινης φύσης» είναι τέτοιο που διαστρέφει ακόμα και τις ευγενέστερες των προθέσεων και ιδεολογιών. Τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι ανεπίληπτο.
Ιστορικά μιλώντας, ο ναζισμός και ο κομμουνισμός ήταν δύο διακριτά
φαινόμενα, με διαφορετικές αφετηρίες και ιδεολογικές αναφορές. Οι
ιστορικοί ερευνούν τις διαδρομές τους και τα ιστορικά συμφραζόμενά τους.
Από ηθικής απόψεως όμως, δεν υπάρχει χώρος για ασάφεια: η μαζική
παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι
καταδικαστέα. Οπως τονίζει η απόφαση του ΕΚ, η «ηθική ανανέωση» είναι εφικτή μόνο μέσα από την «παραδοχή της ευθύνης».
Ενώ η δημοκρατική Ευρώπη έμαθε από την εμπειρία του ολοκληρωτισμού,
αστόχαστοι πολιτικοί όπως ο κ. Κοντονής και οι ομοϊδεάτες του
αποκαλύπτουν τη διανοητική τους ένδεια και την ηθικοπολιτική τους
αμβλύνοια. Η ηθική πυξίδα απενεργοποιείται όταν η πολιτική εκλαμβάνεται,
όπως έλεγε ο αείμνηστος Βάτσλαβ Χάβελ, ως μια «τεχνολογία ισχύος και χειραγώγησης».
Η περίπτωση Κοντονή (και των ελλήνων ευρωβουλευτών το 2009) μας θυμίζει πόσο δύσκολο είναι να αποσυνδέεις την ηθική σου κρίση από πολιτικές σκοπιμότητες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου