Γράφει ο Πάνος Μουρδουκούτας.
Καθηγητής του πανεπιστημίου Columbia
(πρώτη δημοσίευση Forbes 17 Ιουνίου 2017)
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το υπέρογκο χρέος της
Καθηγητής του πανεπιστημίου Columbia
(πρώτη δημοσίευση Forbes 17 Ιουνίου 2017)
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το υπέρογκο χρέος της
Είναι
η αγάπη των πολιτών της στο σοβιετικό-μαοϊκό κομμουνισμό, ένα σύστημα
που σπαταλά τις πηγές και τα ταλέντα της χώρας, "σκοτώνει" τις λογικές
πρωτοβουλίες οικονομικής ανάπτυξης.
Η Ελλάδα δεν έγινε ποτέ κομμουνιστική χώρα.
Αυτό είναι επίσημο.
Αλλά μερικές από τις αποτυχημένες ιδέες του σοβιετικού-μαοϊκού κομμουνισμού κυριαρχούσαν στην μεταπολεμική οικονομία της χώρας μέχρι σήμερα.
Όπως η ιδέα ότι η κυβέρνηση μπορεί να είναι καλύτερος ιδιοκτήτης και διαχειριστής επιχειρήσεων από τους επιχειρηματίες.
Και όπως η ιδέα ότι η κυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει σε όλους μια καλή και σταθερή δουλειά, μια γενναιόδωρη σύνταξη και δωρεάν εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη.
Ο σοβιετικός-μαοϊσμός προωθήθηκε στους δρόμους μεγάλων πόλεων από αριστερούς διαδηλωτές και υιοθετήθηκε από τις κυβερνήσεις των δεξιών για να κατευνάσουν τη δική τους πολιτική πελατεία.
Το υπόλοιπο είναι ιστορία.
Κυβερνήσεις διαφορετικών χρωμάτων ανέβηκαν στην εξουσία, και οι Έλληνες μπόρεσαν να ζήσουν το κομμουνιστικό τους όνειρο όσο οι κυβερνήσεις αυτές μπορούσαν να δανειστούν χρήματα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό για να το χρηματοδοτήσουν.
Μερικές φορές, ο δανεισμός δεν προέρχεται από ιδιωτικούς φορείς αλλά από τους διάφορους κλάδους του ευρύτερου κυβερνητικού τομέα, όπως τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τις τράπεζες.
Αυτό
σημαίνει ότι ο ευρύς κυβερνητικός τομέας έγινε συγχρόνως δανειστής και
δανειολήπτης την ίδια στιγμή - μια πρακτική που αύξησε τους πιστωτικούς
κινδύνους.
Παρόλα αυτά, το υπέρογκο χρέος δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας.
Το χρέος της Ιαπωνίας είναι πολύ μεγαλύτερο από το χρέος της Ελλάδας, αλλά η Ιαπωνία μπορεί ακόμα να δανειστεί με σχεδόν μηδενικά επιτόκια για να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας
είναι η συνεχιζόμενη "ερωτική σχέση" με τις κομμουνιστικές ιδέες, την
ώρα που άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής τις εγκατέλειψαν.
Αυτό σημαίνει ότι...
η χώρα εξακολουθεί να σπαταλά πολύτιμους οικονομικούς πόρους και ταλέντα σε μια εποχή που δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια.
Η Ελλάδα, για παράδειγμα, εξακολουθεί να παρέχει δωρεάν εκπαίδευση σε κρατικά πανεπιστήμια για όλους (και το ωραίο πακέτο κοινωνικών αγαθών που συνοδεύει) - ακόμη και σε φοιτητές που δεν παρακολουθούν μαθήματα και δεν αποφοιτούν ποτέ.
Ακόμα χειρότερα, αρνείται να καταλήξει στο να χρεώσει τους ξένους φοιτητές και να μετατρέψει τη χώρα σε εξαγωγέα εκπαιδευτικών υπηρεσιών - τα κινεζικά και αμερικανικά πανεπιστήμια επιθυμούν να αναπτύξουν κοινά προγράμματα με ελληνικά πανεπιστήμια για να αξιοποιήσουν το ταλέντο της διδακτορικής διατριβής των αποφοίτων.
Υπάρχει κάποια κοινή λογική στην χώρα που λεχει διδάξει τοιν κόσμο με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους κατά τους αρχαίους χρόνους;
Η Ελλάδα δεν έγινε ποτέ κομμουνιστική χώρα.
Αυτό είναι επίσημο.
Αλλά μερικές από τις αποτυχημένες ιδέες του σοβιετικού-μαοϊκού κομμουνισμού κυριαρχούσαν στην μεταπολεμική οικονομία της χώρας μέχρι σήμερα.
Όπως η ιδέα ότι η κυβέρνηση μπορεί να είναι καλύτερος ιδιοκτήτης και διαχειριστής επιχειρήσεων από τους επιχειρηματίες.
Και όπως η ιδέα ότι η κυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει σε όλους μια καλή και σταθερή δουλειά, μια γενναιόδωρη σύνταξη και δωρεάν εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη.
Ο σοβιετικός-μαοϊσμός προωθήθηκε στους δρόμους μεγάλων πόλεων από αριστερούς διαδηλωτές και υιοθετήθηκε από τις κυβερνήσεις των δεξιών για να κατευνάσουν τη δική τους πολιτική πελατεία.
Το υπόλοιπο είναι ιστορία.
Κυβερνήσεις διαφορετικών χρωμάτων ανέβηκαν στην εξουσία, και οι Έλληνες μπόρεσαν να ζήσουν το κομμουνιστικό τους όνειρο όσο οι κυβερνήσεις αυτές μπορούσαν να δανειστούν χρήματα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό για να το χρηματοδοτήσουν.
Μερικές φορές, ο δανεισμός δεν προέρχεται από ιδιωτικούς φορείς αλλά από τους διάφορους κλάδους του ευρύτερου κυβερνητικού τομέα, όπως τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τις τράπεζες.
Παρόλα αυτά, το υπέρογκο χρέος δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας.
Το χρέος της Ιαπωνίας είναι πολύ μεγαλύτερο από το χρέος της Ελλάδας, αλλά η Ιαπωνία μπορεί ακόμα να δανειστεί με σχεδόν μηδενικά επιτόκια για να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της.
Αυτό σημαίνει ότι...
η χώρα εξακολουθεί να σπαταλά πολύτιμους οικονομικούς πόρους και ταλέντα σε μια εποχή που δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια.
Η Ελλάδα, για παράδειγμα, εξακολουθεί να παρέχει δωρεάν εκπαίδευση σε κρατικά πανεπιστήμια για όλους (και το ωραίο πακέτο κοινωνικών αγαθών που συνοδεύει) - ακόμη και σε φοιτητές που δεν παρακολουθούν μαθήματα και δεν αποφοιτούν ποτέ.
Ακόμα χειρότερα, αρνείται να καταλήξει στο να χρεώσει τους ξένους φοιτητές και να μετατρέψει τη χώρα σε εξαγωγέα εκπαιδευτικών υπηρεσιών - τα κινεζικά και αμερικανικά πανεπιστήμια επιθυμούν να αναπτύξουν κοινά προγράμματα με ελληνικά πανεπιστήμια για να αξιοποιήσουν το ταλέντο της διδακτορικής διατριβής των αποφοίτων.
Υπάρχει κάποια κοινή λογική στην χώρα που λεχει διδάξει τοιν κόσμο με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους κατά τους αρχαίους χρόνους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου