Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Η διατύπωση ήταν πρόχειρη, αλλά η ουσία της δήλωσης (μέσω Twitter)
της κ. Μαριέττας Γιαννάκου ήταν απολύτως σωστή: θύμιζε, απλώς, την
αριστερή προέλευση του εθνικοσοσιαλισμού.
Προφανώς, δεν είναι κάτι
ευρέως γνωστό ότι το περιβόητο κόμμα (NSDAP) που έγινε το εργαλείο του
Χίτλερ για την ανέλιξή του ήταν αριστερής προέλευσης – το δείχνουν,
άλλωστε, οι σαχλές αντιδράσεις στη χρήσιμη υπόμνηση της κ. Γιαννάκου.
Ο Χίτλερ πήρε ένα κόμμα που προϋπήρχε του ιδίου· ένα κόμμα του
εργατικού κινήματος, με έντονα σοσιαλιστικές τάσεις, αλλά και χαρακτήρα
εθνικιστικό. Το μετασχημάτισε, αλλά οι τάσεις στο εσωτερικό του
κόμματος, οι φιλεργατικές, σοσιαλιστικές και αντικαπιταλιστικές, ήσαν
πάντα ισχυρές μέχρι το 1934. Σε αυτές, άλλωστε, βασίστηκε η δημιουργία
και η γιγάντωση των Ταγμάτων Εφόδου – δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί πρώην
κομμουνιστές κατετάγησαν αυτοβούλως στα S.A.
Με τη σφαγή της περιβόητης
«Νύχτας των μεγάλων μαχαιριών», το 1934, ο Χίτλερ ουσιαστικά έλυσε το
πρόβλημα της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του. Αλλά η βολική αμάθεια
επιβάλλει να μένουν εκτός εικόνας όλες εκείνες οι διαστάσεις και τα
επίπεδα που κάνουν την εικόνα να χάνει την απλότητά της.
Το
δεύτερο περιστατικό που επιλέγω, επειδή οριοθετεί τον υποτιθέμενο
διάλογο, όπως γίνεται, είναι ένα Tweet του Γ. Κυρίτση, ότι ο Χίτλερ
ευθύνεται για 400.000 νεκρούς στην Ελλάδα, ενώ ο Στάλιν για κανέναν και,
άρα, η εξίσωση δεν ισχύει ούτε στο επίπεδο των νεκρών σε αριθμούς.
Λες
και ήταν αυτό το θέμα! Αφού δεν σκότωσε δικούς μας, δεν μπορούμε να
έχουμε παράπονο...
Παιδαριώδες μέχρι ιδιωτείας – ιδίως αν το εννοούσε ως
αστείο. Αν το πρώτο περιστατικό είναι ενδεικτικό της βολικής αμάθειας,
το δεύτερο είναι ενδεικτικό του επαρχιωτισμού. Τα δύο μαζί φτιάχνουν το
πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η κουβέντα περί εγκλημάτων του ναζισμού
και του κομμουνισμού.
Δεν είναι, όμως, αυτό το ζήτημα που επείγει τώρα.
Θα ακούσετε πολλούς
να το λένε αυτό και έχουν δίκιο. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι και θέμα που
μπορεί να αγνοηθεί – το αντίθετο μάλιστα, καθώς δείχνουν η υψηλή
συμμετοχή και το αγωνιστικό πνεύμα όλων των πλευρών στην κλωτσοπατινάδα.
Οι αντιλήψεις που επικρατούν στα κεφάλια των ανθρώπων, για αυτό ειδικά
το ζήτημα, επηρεάζουν σοβαρά τα αποτελέσματα των εκλογών. Στην Ελλάδα,
εξάλλου, το ζήτημα της ρεαλιστικής αποτίμησης του ιστορικού ρόλου της
Αριστεράς βρίσκεται στον πυρήνα της παραδοξότητάς μας: να είμαστε,
δηλαδή, ένα έθνος που γνώρισε την ακμή και τη μεγαλύτερη ευμάρεια στη
μέχρι τώρα σύγχρονη ιστορία του χάρη στον καπιταλισμό και, την ίδια ώρα,
να έχουμε ένα τεράστιο (για τα μέτρα του ερωτήματος) ποσοστό
«δημοκρατών» που θα ήθελαν να έχουν κερδίσει οι κομμουνιστές τον
Εμφύλιο. Αυτοί που λένε «εμείς» και εννοούν την πλευρά των ηττημένων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τη σχετική συζήτηση και φρόντισε μάλιστα να τη
φουντώσει από πολιτικάντικη ιδιοτέλεια. Ασφαλώς διχάζει με τη ρομαντική
έως και ηλίθια υπεράσπιση του κομμουνισμού, συγχρόνως όμως συσπειρώνει
τους δικούς του και διώχνει τη σκέψη μακριά από τις επιπτώσεις της
οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, που τώρα γίνονται αισθητές.
Αδίστακτο και χυδαίο, πλην δοκιμασμένο και αποτελεσματικό.
Εχει μάλιστα
και το επιπλέον πλεονέκτημα ότι...
Στα μεν κεντροαριστερά κόμματα, η αμηχανία τους μετριέται με
τον βαθμό της γλωσσικής ασάφειας στις επίσημες ανακοινώσεις τους· και,
πάντα, συναρτάται με τις βλέψεις τους προς απογοητευμένους αριστερούς
ψηφοφόρους· στη δε Ν.Δ. καθαρή θέση δεν υπάρχει, διότι αφενός επικρατούν
ποικίλες τάσεις και αφετέρου επειδή ποτέ δεν είχε την οργάνωση κόμματος
που επεξεργάζεται θέσεις.
Ετσι η κυβέρνηση διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και ορίζει την
ατζέντα. Ασφαλώς οι πυρκαγιές και ιδίως αυτή στην Αττική την έπληξαν.
Αλλά η διοικητική ανεπάρκεια και η αβελτηρία ποιον ξενίζουν πια, έπειτα
από οκτώ χρόνια παρακμής; Και αυτές οι εντυπώσεις θα ξεθωριάσουν.
Στο
μεταξύ, η κυβέρνηση κυβερνά, ακολουθώντας τη λάθος οικονομική πολιτική,
με την οποία οι εταίροι δεν έχουν πρόβλημα (γιατί να έχουν;) εφόσον
περιλαμβάνει τα συγκεκριμένα μέτρα που εκείνοι ζητούν.
Πορεύεται
διχάζοντας και αναβιώνει τον μπαμπούλα της Δεξιάς – που τον είχαμε
κλείσει στο λεγόμενο χρονοντούλαπο, αλλά τώρα ακούμε θορύβους να
έρχονται από εκεί μέσα. Και το κάνει, προκειμένου να συσπειρώνει τους
βαρέως νοσούντες (σ.σ.: λυπάμαι, αλλά κατ’ εμέ η Αριστερά είναι
νόσος...)
Δεν έχουν πια νόημα οι απόπειρες προσδιορισμού της ιδεολογικής
ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς η ιεραρχία του απαρτίζεται από
αριστερούς (όλοι τους βαρύτατες περιπτώσεις)· ως κόμμα, όμως, είναι του
είδους που κάνει οτιδήποτε για να έχει την εξουσία. Αυτό το θλιβερό
θέαμα που παρακολουθούμε, με άλλα λόγια, είναι η διαδικασία
μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε κανονικό ΠΑΣΟΚ*.
*Προσοχή, δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με τη σοσιαλδημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου