ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Η καταδίκη των ολοκληρωτισμών

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Τ​​ο πρόβλημα είναι πως όσοι έζησαν και τους δύο ολοκληρωτισμούς δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά. 

Δεν έχουν τη λεπτή σκέψη ενός Κοντονή, την ενάργεια ενός Παπαδημούλη, τη μαχητικότητα μιας Γιαννακάκη ή, έστω, τη σοφία ενός Καραμανλή Τζούνιορ για να διαπιστώσουν ότι «άλλο ο κομμουνισμός, άλλο ο ναζισμός». Γι’ αυτό και Πολωνοί, Εσθονοί, Ουκρανοί και λοιποί ομοιοπαθείς ζητούν την καταδίκη των ολοκληρωτισμών και όχι μόνο του ενός. Δεν ζουν στην Ελλάδα όπου, όπως προπαγάνδισε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης, «τα θύματα του Στάλιν είναι μηδέν».  

Αυτοί ακόμη πενθούν τους δικούς τους, από την κομμουνιστική θηριωδία. Ο τελευταίος που δολοφονήθηκε από Ανατολικογερμανούς φρουρούς στο τείχος του Βερολίνου ήταν ο 20χρονος Chris Gueffroy. Ηταν 5 Φεβρουαρίου 1989.

Διαφέρει λοιπόν ο ναζισμός από τον κομμουνισμό; 

Σε ό,τι αφορά τις διακηρυγμένες προθέσεις. Είναι άλλο να σκοτώνεις εκατομμύρια λόγω καταγωγής και διαφορετικό για την αταξική κοινωνία. Λένε ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν όπως βλέπει τη «17 Νοέμβρη» ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας: «Είχαν ένα λαθεμένο, αλλά ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου...»;

Το πρόβλημα των ολοκληρωτισμών είναι ότι πηγάζουν από μια κοινή αντίληψη ότι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες μπορούν να αναμορφωθούν σύμφωνα με κάποιο σχέδιο. Οσοι δεν το ασπάζονταν ή το σκέφτονταν δύο φορές έπρεπε να εκκαθαριστούν. Τα ατομικά δικαιώματα ωχριούν μπροστά στο εγχείρημα της οικοδόμησης μιας καλύτερης κοινωνίας. Και από τη στιγμή που τα ατομικά δικαιώματα παύουν να είναι με αξιωματικό τρόπο θεμελιώδη, έπονται εκατόμβες.

Γι’ αυτό είναι σημαντική η καταδίκη των ολοκληρωτισμών, παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Δεν τίθεται ζήτημα ισοπέδωσης ή ξεπλύματος, όπως ισχυρίζονται οι απολογητές του ενός από αυτούς, αλλά πρέπει να ηττηθεί η παρωχημένη όσο και επικίνδυνη αντίληψη της κοινωνικής μηχανικής, αυτή που θέλει τα άτομα και τα δικαιώματά τους να θυσιάζονται για να υλοποιηθούν τα σχέδια κάποιων παραφρόνων με εξουσία. Ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός ότι τα δικαιώματα δεν χαίρουν μεγάλης εκτίμησης, σε αντίθεση με την αποδοχή του Βλαντιμίρ Πούτιν που είναι η μεγαλύτερη πανευρωπαϊκά. Πρέπει να σημειώσουμε το γεγονός ότι απ’ όλες τις χώρες σε κρίση, μόνο στην Ελλάδα ξεπετάχτηκε ένα πούρο ναζιστικό κόμμα. Δεν μας έσωσε το γεγονός ότι ομοθύμως οι Ελληνες ευρωβουλευτές καταψήφισαν το 2009 την «ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων». 

Αν δεν ηττηθεί η ολοκληρωτική αντίληψη...

 ποτέ δεν μπορεί να προβλέψει κάποιος τι χρώμα τελικώς θα πάρει...