Τον Αύγουστο του 1981 κάηκε η Αττική, ώς την Κηφισιά, τη Νέα Ερυθραία
και την Εκάλη. Στις περιοχές της πυρκαγιάς είχε αναπτυχθεί στρατός και ο
ηγέτης της αντιπολίτευσης και βέβαιος νικητής των εκλογών που θα
διεξάγονταν τον Οκτώβριο είχε μιλήσει για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών.
Πράκτορες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού; Τούρκοι; Εν γένει ανθέλληνες;
Δεν έχει σημασία.
Τότε εργαζόμουν στη «Μεσημβρινή» του Λαμπρία και
συμμετείχα σε ένα κομβόι από δημοσιογραφικά αυτοκίνητα που όλη νύχτα
περιφέρονταν στα καμένα.
Επικεφαλής ήταν ένα τζιπ με τον μακαρίτη Κακαουνάκη ο οποίος, με την
πολεμική του εξάρτυση, είχε εντοπίσει μια «άσπρη Μερσεντές» που έβαζε
φωτιές όπου περνούσε. Προσέξτε τη σημειολογική λεπτομέρεια: τα χρόνια
εκείνα η Μερσεντές σε τοποθετούσε όχι μόνον κοινωνικά, αλλά και
πολιτικά. Είδος πολυτελείας μύριζε πρακτοριλίκι από μακριά. Προ
επιδοτήσεων αποκλείεται να ανήκε σε γιδοβοσκό.
Το καθήκον μας το κάναμε, όλη νύχτα κυνηγούσαμε τη Μερσεντές που ήταν
και άσπρη για να τη βλέπει ο Κακαουνάκης στο σκοτάδι, δεν τη βρήκαμε, η
φωτιά έκαψε ό,τι ήταν να κάψει, και δύο μήνες μετά ο λαός ψήφισε
«Αλλαγή». Ηταν φως φανάρι ότι για την πυρκαγιά έφταιγε η Δεξιά,
υποταγμένη στους ξένους πράκτορες. Ο Γεώργιος Ράλλης λοιδορήθηκε για τις
«κουκουνάρες», ευτυχώς όμως η «Αλλαγή» θα έλυνε κι αυτό το πρόβλημα.
Εκτοτε δεν θυμάμαι καλοκαίρι χωρίς κάποια μεγάλη πυρκαγιά.
Δεκαετία
του ενενήντα ήταν, δεν θυμάμαι τη χρονιά, όταν είχε πιάσει φωτιά στον
Αγιο Πέτρο, δίπλα στο Γαύριο, το λιμάνι της Ανδρου. Είχε φτάσει στα
σπίτια, πέτρινα ευτυχώς, αεροπλάνο δεν μπορούσε να παρέμβει. Μου είχε
κάνει εντύπωση η αδιαφορία των κατοίκων του Γαυρίου. Κοιτούσαν το
διπλανό χωριό να καίγεται σαν να έβλεπαν τηλεόραση. Ο φίλος
δημοσιογράφος Αγγελος Μαρόπουλος, η πομπώδης φωνή της Ντόιτσε Βέλε στα
χρόνια της χούντας, έπεισε τον εφοπλιστή Αγούδημο να στείλει το
οχηματαγωγό «Πηνελόπη» στη Σύρο, να παραλάβει μια διμοιρία του Μηχανικού
και να τη φέρει στην Ανδρο. Τα κατάφεραν να σβήσουν τη φωτιά μες στο
χωριό. Το ίδιο βράδυ είδαμε το φορτηγό τους στην παραλία δίπλα στις
ταβέρνες. Είχαν να κοιμηθούν σαράντα οκτώ ώρες, όπως μας είπε ο
αξιωματικός τους, και διψούσαν. Ούτε ένα μπουκάλι νερό δεν δέησαν να
τους δώσουν. Ο Μαρόπουλος παρήγγειλε δύο κάσες μπίρες και νερά.
Το 2007 κάηκε η μισή Πελοπόννησος. Αν θυμάμαι καλά, συνελήφθη μια
γιαγιά που τηγάνιζε κάτι κάπου στην Ηλεία. Αγωνιούσαμε για την Ολυμπία,
και ο τότε γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Ζαχόπουλος
εθεάθη καταβροχθίζοντας κοψίδια. Αγχολυτικά τα κοψίδια ως γνωστόν. Δύο
μήνες μετά, έγιναν εκλογές και η Ν.Δ. επανεξελέγη. Η φυλή των Καγέν
κορνάριζε στη Ρηγίλλης και ο νικητής Κώστας Καραμανλής δεν είπε λέξη για
τους νεκρούς και την ασύλληπτη καταστροφή.
Πυρκαγιές στη Νότιο Γαλλία, στην Πορτογαλία, η Μεσόγειος κάθε
καλοκαίρι φλέγεται. Δεν πρόκειται να σταματήσει η ιστορία. Κι αν ο φόβος
της φωτιάς, όπως και του σεισμού, είναι από τους πιο πρωτόγονους του
ανθρώπινου σύμπαντος, ο βαθμός πολιτισμού σου κρίνεται από τον τρόπο που
τους αντιμετωπίζεις. Και δεν αναφέρομαι μόνον στα τεχνικά μέσα. Πόσα
αεροπλάνα θα είχαμε αποκτήσει από τα χρήματα που ξοδεύτηκαν στις
δραστηριότητες των μπαχαλάκηδων τα τελευταία χρόνια;
Αναφέρομαι...
Ο πρωθυπουργός ευχαρίστησε
τους πυροσβέστες για τις προσπάθειες που έκαναν.
Ως τι τους ευχαρίστησε;
Ως Augustus Imperator Caesar με τον οποίον ταυτίζεται η επικράτεια,
ακόμη και τα πεύκα;
Την πρώτη μέρα είπαν πως πρόκειται για σχέδιο
αποσταθεροποίησης. Σιγά τη σταθερότητα, που χρειάζεται και σχέδιο για να
αποσταθεροποιηθεί. Την τέταρτη μέρα είπαν πως κάηκε το ένα δέκατο των
στρεμμάτων από όσα είχαν καεί το 2009. Αποτέλεσμα της σκληρής
διαπραγμάτευσης με τις φλόγες υποθέτω.
Ο Ανδρ. Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής είχαν συνάψει ένα
συμβόλαιο αναξιοπιστίας με την ελληνική κοινωνία:
Δεν θα ενοχλεί ο ένας
τον άλλον και δεν θα περιμένει πολλά ο ένας απ’ τον άλλον.
Ο Τσίπρας
όμως και ο Κοντονής μπορούν να σου κατάσχουν μισθό και περιουσία επειδή
τους χρωστάς 500 ευρώ.
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά; Ή μήπως
όντως δεν την καταλαβαίνουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου