ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Είναι ο κομμουνισμός, ηλίθιε!

Από τον Ραφαήλ Καλυβιώτη

Η μεγαλύτερη πλάνη που κατάφερε να επιφέρει στην ανθρωπότητα η Νέα Αριστερά, κυριαρχώντας στα πανεπιστήμια, είναι ότι ο κομμουνισμός αποτελεί ένα σύστημα που δεν εφαρμόσθηκε σωστά. Με λίγα λόγια, δηλαδή, ο κομμουνισμός ως θεωρία ήταν άριστη, αλλά ο τρόπος που εφαρμόσθηκε ήταν λανθασμένος.  

Το αντεπιχείρημα φιλελευθέρων και συντηρητικών απέναντι σε αυτή την αξιωματική πρόταση ήταν πάντοτε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβαν, ωστόσο, είναι ότι, δεχόμενοι πως η μαρξιστική θεωρία είναι μια «αγνή» θεωρία, κατάφεραν το ακατόρθωτο: Να αναζωπυρώσουν τον κομμουνισμό, ο οποίος στη σημερινή μορφή του εκφέρεται από το παγκοσμιοποιητικό - διεθνιστικό ρεύμα.

 

Συνοπτικά, ο Μαρξ έγραφε ότι «σε κάθε εποχή και με βάση τις οικονομικές συνθήκες, οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής καθιερώνουν, χάρη σε αυτά, την κυριαρχία τους στην κοινωνία και εκμεταλλεύονται τις άλλες τάξεις, αποσπώντας την υπεραξία της εργασίας τους προς ίδιον όφελος. Στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, χωρίς τάξεις, κάτι που θα σηματοδοτήσει το τέλος της Ιστορίας». Ο Μαρξ δεν πίστευε στην ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων, δεν πίστευε ότι κάποιοι είναι πιο ικανοί και κάποιοι άλλοι λιγότερο. Η θεωρία του βασίζεται σε μια μαζική κοινωνία, όπου δεν υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι. Θεωρούσε ότι το κίνητρο προς την εξέλιξη της ανθρωπότητας δεν έπρεπε να είναι ο ανταγωνισμός, αλλά, απαλλαγμένος από αυτόν, «ο άνθρωπος, μεταμορφωμένος, θα δουλεύει αυθόρμητα». Σε όποιου το μπόι υψώνεται, δηλαδή, ψηλότερα από το πλήθος θα πρέπει να εφαρμόζεται μια προκρούστεια λογική, κόβοντάς του τα πόδια για να είναι ισοϋψής με όλους τους άλλους. Περιέγραφε, δηλαδή, μια κοινωνία στην οποία θα καταπατηθεί πλήρως η φύση του ανθρώπου. 

Η θεωρία του Μαρξ είναι ασφαλώς μια επικίνδυνη θεωρία, βάσει της οποίας όλοι θα είμαστε ίσοι με το ζόρι, όλοι θα σκεφτόμαστε το ίδιο και, κυρίως, η ατομικότητά μας, η προσωπικότητά μας θα είναι το αποτέλεσμα μιας κονσέρβας που κατασκευάζεται από το εργοστάσιο.

 

Και μπορεί οι απολογητές του να διατείνονται ότι οι αναφορές του στο πέρασμα από μια αστική κοινωνία σε μια αταξική ήταν αόριστες, αλλά παραλείπουν ότι επίσης «αόριστα» ανέφερε πως «θα υπάρξει προσωρινά μια δικτατορία του προλεταριάτου».  

Αυτό έδωσε και το πάτημα στον Λένιν να επιδιώξει μια περίοδο αυταρχισμού, που θα εγκαθιδρυθεί «προσωρινά», χωρίς βέβαια η διάρκειά της να είναι προκαθορισμένη. Tην αυταρχικότητα του Λένιν με ακόμα στυγνότερο τρόπο εφήρμοσε και ο Στάλιν, που, ακόμα και εάν έμενε εκεί η πρακτική «προσφορά» του κομμουνισμού ως συστήματος, θα ήταν αρκετό για να μην επιθυμεί κανείς να ξαναδεί τα αποτελέσματά του. Ομως, δεν περιορίστηκε εκεί. Η Κίνα του «μεγάλου τιμονιέρη», η Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, η Κούβα του Φιντέλ, το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ, η Αιθιοπία του Μενγκίστου, η Ανγκόλα του Νέτο και φυσικά η Καμπότζη του Πολ Ποτ ήταν καθεστώτα που επέφεραν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. 

 Ο απολογισμός της κομμουνιστικής δράσης επίσημων κομμουνιστικών καθεστώτων, κομμάτων και κινημάτων είναι περί τα 100.000.000 νεκροί.

 

Και τα εγκλήματα δεν περιορίζονται στις στυγερές μαζικές ανθρωποκτονίες. 

Ο Στάλιν κατεδάφισε πάμπολλες εκκλησίες στη Μόσχα. 

Ο Πολ Ποτ κατεδάφισε τον καθεδρικό ναό της Πνομ Πενχ. 

Οι ερυθροφρουροί του Μάο κατέστρεψαν ανεκτίμητης αξίας θησαυρούς. 

Η μεγαλομανία του Τσαουσέσκου τον οδήγησε σχεδόν να εξαφανίσει το ιστορικό κέντρο του Βουκουρεστίου για να επιβάλει τη δική του αισθητική.

 

Οι Ελληνες, καίτοι θα έπρεπε να είχαμε λάβει γνώση περί του τι εστί κομμουνισμός, δηλώνουμε αναλφάβητοι και δεχόμαστε τον κάθε κ. Κοντονή.  

Πρόκειται περί μιας ασυγχώρητης άγνοιας απέναντι στους Ελληνες νεκρούς της ΕΣΣΔ, που εκτοπίστηκαν, αιχμαλωτίστηκαν και εκτελέστηκαν. 

Πρόκειται για...

 αγνωμοσύνη απέναντι στον συλλογικό μας εαυτό, αφού η εναλλακτική πρόταση του ΚΚΕ ήταν να γίνουμε Μπούλκες της γιουγκοσλαβικής Βοϊβοντίνα.  

Οι κομμουνιστές τότε και οι νεοκομμουνιστές σήμερα, είτε ιδεολογικά είτε πρακτικά, θέλουν να καταλάβουν το κράτος -εθνικό τότε, παγκόσμιο σήμερα-, με σκοπό να επιβάλουν τη θεωρία τους για το «καλό μας». Θα τους αφήσουμε;