ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Κι όμως. Αυτή είναι η αριστερά

Του Πέτρου Τρουπιώτη

 

Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί, που στα νεανικά τους χρόνια είχαν περάσει και αυτοί από κάποιου είδους «αριστερό», «προοδευτικό» ή «δημοκρατικό» κόμμα ή σχηματισμό, ακούω να μου λένε «δεν είναι αυτή η αριστερά» αναφερόμενοι στην πολιτική του Σύριζα και της κυβέρνησης της «πρώτης φοράς αριστεράς».

 

Ορισμένοι μάλιστα εξ' αυτών, με αφορμή την «επανάσταση Κοντονή» κατά της «αντικομουνιστικής Εσθονίας», βρήκαν μια ακόμα ευκαιρία για να επισημάνουν ότι δεν μπορεί να καταδικάζεται η αριστερά για όλα.

 

Αν και κατανοώ πως δεν είναι εύκολο να «φτύσεις» το ίδιο τον εαυτό σου, καταδικάζοντας το παρελθόν και τα όσα πίστεψες και για τα οποία αγνίσθηκες, ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτό το «παρελθόν» το «χρησιμοποίησες» κατάλληλα για πολιτική η επαγγελματική ανέλιξη, δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι όπως θέλουν να τα βλέπουν οι φίλοι μου αυτοί.

Δυστυχώς -και το εννοώ αυτό το δυστυχώς- αυτή είναι η αριστερά.  

Αυτή, μια πολύ μικρή πλευρά της οποίας βλέπουμε εμείς τα τελευταία χρόνια.

 

Αυτή που για δεκαετίες είδαν (και πλήρωσαν ακόμα και με την ζωή τους) χιλιάδες άνθρωποι που είχαν την ατυχία να βρεθούν «στην ανατολική πλευρά» όταν μοιράστηκε η Ευρώπη, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
 

Και για να εξηγούμαστε με λίγα και απλά λόγια. Όλες οι ιδέες και οι απόψεις, όλες οι κοσμοθεωρίες και τα κοινωνικά συστήματα, δοκιμάζονται και κρίνονται στην πράξη.

 

Όλα τα άλλα είναι απλά θεωρίες.

 

Γιατί θεωρητικά, μπορώ εγώ και ο οποιοσδήποτε άλλος να υποσχεθεί «λαγούς με πετραχήλια». Να υποσχεθεί τα πάντα. Παγκόσμια ειρήνη και ισότητα-αδελφότητα. Ίσες ευκαιρίες και ελευθερία δράσης και απόψεων. Ίσες δυνατότητες για όλους και άλλα παρόμοια.

 

Θεωρητικά όλα αυτά είναι πολύ καλά, τέλεια, υπέροχα. Και αυτά υποσχόταν όλες αυτές τις δεκαετίες η αριστερά σε δύση και ανατολή. Με αυτά «σημαία» κατέβαινε και κατεβαίνει σε εκλογές στον δυτικό κόσμο, όπου και υπάρχουν αυτές οι διαδικασίες. Με αυτά «κατέκτησε» την εξουσία σε δεκάδες χώρες του Ανατολικού μπλοκ.

 

Μόνον που οι θεωρίες κρίνονται στην πράξη. Και μετά την εφαρμογή τους μπορεί κάνεις να πει αν ήταν καλές ή κακές, σωστές η λάθος. Και κυρίως αν όλα τα θεωρητικά , ήταν και εφαρμόσιμα…

 

Ε λοιπόν, σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι πολύ απλή και κατανοητή από την τεραστία πλειοψηφία των πολιτών ανά τον κόσμο, αλλά προφανώς όχι και στην χώρα μας.

 

Ο κομμουνισμός, που σε άλλες εποχές (μην το ξεχνάμε) ενεπνεύστησαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, και ξεκίνησε να εφαρμόζει σε «μαζικό επίπεδο» ο Β.Ι. Λένιν, απεδείχθη ότι δεν μπορεί στην πράξη να εφαρμοστεί και να έχει τα θετικά αποτελέσματα που προέβλεπε. 

Το αντίθετο μάλιστα. Η εφαρμογή του έδειξε ότι πρόκειται για μια «αυταπάτη».  

Μια «αυταπάτη» που την πλήρωσαν δυστυχώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με την ζωή τους και εκατομμύρια άλλοι που έζησαν «πέτρινα χρόνια» στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και δυστυχώς ακόμα την πληρώνουν.

 

Και μην μου πει κάνεις ότι η επί Στάλιν εφαρμογή δεν ήταν σωστή. Γιατί δυστυχώς, τα όσα έκανε σε μαζικό επίπεδο ο Στάλιν, γινόταν και πριν από αυτόν, έγιναν και μετά από αυτόν. Και το καθεστώς ήταν ανελεύθερο. Και οι κάτοικοι των ανατολικών χώρων, βρισκόταν σε μια μιζέρια, σε ένα καθεστώς που ισοπέδωνε τους πάντες. Βρισκόταν συνεχώς υπό το άγρυπνο βλέμμα της κατά τόπους μυστικής υπηρεσίας. Δεν είχε δυνατότητα να επιλέξει τι θα κάνει, που θα ζήσει, αν θα ταξιδέψει μέσα και έξω από την χώρα του και όλα αυτά που είναι πια γνωστά στους πάντες.

 

Και όσοι δεν τα έμαθαν ή δεν θέλουν να τα πιστέψουν είναι πολύ απλό. Ας ρωτήσουν κάποιους από τους χιλιάδες κατοίκους Ανατολικών χωρών που έφυγαν τρέχοντας από τις χώρες τους μόλις άνοιξαν τα σύνορα. Ακόμα και αυτούς που είχαν κομματικές θέσεις. Μόνον να έχουν ανοιχτέ τα αυτιά τους.

 

Αλλά και σε μας για δεκαετίες η αριστερά καλλιέργησε τον δικό της μύθο:

Οι αριστεροί είναι οι «τίμιοι», οι «αγωνιστές» «αυτοί που νοιάζονται για τον λαό», οι «φτωχοί» και άλλα παρόμοια. Και όχι μόνον αυτά, άλλα και ότι «η αριστερά έχει όλες τις λύσεις που θα κάνουν την ζωή των ελλήνων παράδεισο εδώ και τώρα».

 

 

Και βεβαία «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις». Ήλε όμως η κρίση και η «αυταπάτη» του ελληνικού λάου που εξαιτίας συνεχών λαθών των αστικών κόμματων, έφερε την «ελληνική αριστερά» στην εξουσία. Με πολλές υποσχέσεις, με πολλές ελπίδες.

 

Και εδώ και δυόμισι χρόνια απεδείχθη περίτρανα ότι όλα αυτά δεν ήταν απλώς «αυταπάτες» άλλα μεγάλα ψέματα. Και μάλιστα συνειδητά ψέματα. Φούσκες και παραμύθια για μικρά παιδιά.
 

Και η πράξη απέδειξε και εδώ, σε μας χειροπιαστά, αυτό που οι άλλοι λαοί σε δυτική (και κυρίως) ανατολική Ευρώπη , έχουν αντιληφθεί εδώ και δεκαετίες. Αυτή είναι η αριστερά. Μα αυταπάτη, ένας μύθος που δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Και αν εφαρμοστεί, οδηγεί σε καταστάσεις που όσοι τις έζησαν, τις σκέφτονται με τρόμο.

 

Και μετά το «ευτυχώς που χάσαμε στον εμφύλιο» που έλεγαν πολλοί κομμουνιστές που έζησαν μετά τον εμφύλιο σε ανατολικές χώρες (με όλα όσα τράβηξαν), τώρα είναι βέβαιο ότι θα λέμε πως «ευτυχώς που το 2015 κέρδισε ο Αλέξης», για να μην έχουμε εμείς και οι επόμενες γενιές «αυταπάτες». Να ξέρουμε ότι «αυτή είναι η αριστερά».