Η Ελλάς δεν διαθέτει πετρέλαια ούτε Ινδιάνους. Πλην, όμως, η Ελλάς, όπως και η Βενεζουέλα, διαθέτει πολίτευμα δημοκρατικόν, το οποίον, ως εκ της φύσεώς του δεν στηρίζεται εις τας φιλανθρώπους διαθέσεις του Ηγεμόνος ή στα βουλεύματα της Κεντρικής Επιτροπής. Εχει τη δημοκρατική ατυχία να στηρίζεται στους λεγομένους θεσμούς. Ατιμε Μοντεσκιέ. Και στο σημείο αυτό η μικρά Ελλάς συναντά την πετρελαιοφόρο Βενεζουέλα. Διότι και η μεν και η δε κυβερνώνται από κυβερνήσεις των οποίων το έργο παρεμποδίζεται από τους θεσμούς, τους δημοκρατικούς.
Εις την μεν Ελλάδα η δικαστική εξουσία προβάλλει διάφορα προσκόμματα στη νομοθετική, εις τη δε Βενεζουέλα η νομοθετική εξουσία απειλείται με κατάργηση από τη δικαστική, διότι στο Κοινοβούλιο την πλειοψηφία την κατέχουν διάφοροι «σκοτεινοί» που παρεμποδίζουν τους «καθαρούς» της Αριστεράς στο έργο τους.
Η σχέση Ελλάδος και Βενεζουέλας ήταν πάντα κατοπτρική. «Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Ελληνας», είχε γράψει ο Εγγονόπουλος στο αριστούργημά του. Μάλλον για να δει το είδωλό του, δε, φαίνεται πως συνάντησε ο κ. Τσίπρας εκείνον τον ανώνυμο υπουργό της Βενεζουέλας στη Μόσχα το 2013, αν αληθεύουν οι πληροφορίες. Παρατηρώντας δε έμπλεος θαυμασμού εαυτόν στον καθρέφτη είδε υδρογονάνθρακες. Και εν πλήρει σεμνότητι απέναντι στο εκθαμβωτικό του είδωλο, τους ζήτησε φθηνότερους και παρακάλεσε μήπως το είδωλό του ήταν δυνατόν να παρακαλέσει τους Ρώσους να μη ζητούν βάσεις στη Σούδα για να τον βοηθήσουν να φύγει από την Ευρώπη. Από τον Μοντεσκιέ στον Μετερνίχο. Υψηλή διπλωματία.
Η Βενεζουέλα ως γνωστόν έχει μεγάλη επιρροή και στη Ρωσία και στην Κίνα. Τελικά οι υδρογονάνθρακες αποδείχθηκαν υδατάνθρακες. «I love pasta» είπαν και χώρισαν, αφού υποσχέθηκαν ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ ο ένας τον άλλον.
Προ ημερών στο Γιαννιτσοχώρι του νομού Ηλείας διοργανώθηκε το κάμπινγκ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζεύτηκαν για να αντισταθούν στα «εμπορευματοποιημένα πρότυπα του τουρισμού» - sic. Ομως ο Βούτσης, ο Δρίτσας και οι λοιποί νεολαίοι δεν λησμόνησαν και τη Βενεζουέλα και το δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Μη μου πείτε ότι κάτι σας θυμίζει, γιατί θα βάλω τις φωνές. Αλλο Μαδούρο κι άλλο Τσίπρας. Ο μεν ομιλεί τη γλώσσα του Εγγονόπουλου, έστω και παρεφθαρμένη, ο δε τη γλώσσα του Μπολιβάρ.
Κι ενώ στη χώρα του Μαδούρο μέσα σε τρεις μήνες οι νεκροί συμποσούνται σε 110, στη χώρα του Τσίπρα...
περπατάς στον δρόμο και δεν αντέχεις πια από το χαμόγελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου