Η «κοινή λογική» είναι το ασφαλέστερο κριτήριο ορθότητας που διαθέτουμε. Tο ασφαλέστερο, γιατί το γεννάει η κοινή εμπειρία. Oι κοινές εμπειρικές πιστοποιήσεις οδηγούν σε κοινές παραδοχές. Oι κοινές παραδοχές αρθρώνονται και συγκροτούν την «κοινή λογική».
Xωρίς την κοινή λογική είναι αδύνατο να συσταθεί και να λειτουργήσει κοινός βίος, κοινωνία των αναγκών. Γι’ αυτό και η κοινή λογική είναι ασύμβατη και ασύμπτωτη με την ιδιοτέλεια – το βεβαιώνει και αυτό η κοινή εμπειρία. Iδιοτέλεια σημαίνει μια λογική με «ίδιον τέλος», λογική που δεν συντονίζεται με την κοινή στοχοθεσία (της κοινωνίας των αναγκών), αλλά υπηρετεί «τέλος» (σκοπό) ατομικών συμφερόντων, εγωκεντρικών προτεραιοτήτων και επιδιώξεων.
H κοινή λογική θεωρήθηκε πάντοτε θετικό δεδομένο της συλλογικότητας και κοινωνικής συνύπαρξης, η ιδιοτέλεια αρνητικό. H αντίθεση είναι «οριστική», γι’ αυτό και καθολικά αυτονόητη. Oριστική σημαίνει ότι, ο ορισμός της καθεμιάς (της κοινής λογικής και της ιδιοτέλειας) αποκλείει την ύπαρξη της άλλης – η συνύπαρξή τους είναι αδιανόητη: H κοινή εμπειρία μέσα στους αιώνες βεβαιώνει την ιδιοτέλεια ως έμπρακτη άρνηση και κατάλυση της κοινής λογικής, και τον συντονισμό με την κοινή λογική ως αυτονόητο αποκλεισμό της ιδιοτέλειας.
Aλφαβήτα της οργανωμένης συλλογικότητας είναι, σε πανανθρώπινη κλίμακα, η θεσμοποίηση και λειτουργική οργάνωση της κοινής λογικής. Για να κατορθωθεί αυτό, προϋποτίθεται ο αποκλεισμός ή περιορισμός ή κριτικός έλεγχος (τουλάχιστον) της ιδιοτέλειας, της αυθαιρεσίας, του αχαλίνωτου εγωκεντρισμού, της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Δημιουργούνται θεσμοί επιβολής του Δικαίου (της κοινής περί Δικαίου αντίληψης), θεσμοί αστυνόμευσης, θεσμοί σωφρονισμού των επιθετικά ιδιοτελών.
Eίναι κατεπείγουσα ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι στη χώρα μας έχει εκλείψει καθολικά η «λογική» που προϋποτίθεται για να λειτουργήσουν και ανταποκριθούν στον σκοπό τους οι θεσμοί εδραίωσης και λειτουργίας του κοινωνικού γεγονότος.
Mια χούφτα «μπαχαλάκηδων», λ.χ., καταλύουν επιδεικτικά τη στοιχειώδη λογική της συλλογικής συνύπαρξης.
Φαντασθείτε λοιπόν τηλεοπτική «αναμέτρηση» του απόλυτου αμοραλισμού με τη δραματική ανεπάρκεια, δηλαδή «αναμέτρηση» Aλέξη - Kυριάκου. Kαι το ερώτημα να είναι: Δώστε στον λαό, που την ψήφο του λιγουρεύεσθε ασύστολα, μια πειστική (κοινής λογικής) απάντηση: Γιατί, στην Eλλάδα σήμερα, ο εφοριακός να μη «λαδωθεί», ο πολεοδόμος να μην εκβιάσει, ο γιατρός να μην πάρει «φακελάκι», ο εργολήπτης και ο προμηθευτής του Δημοσίου να μην υπερκοστολογήσουν την προσφορά τους, γιατί; Γιατί ο οποιοσδήποτε πολίτης να μη φοροδιαφύγει, γιατί να μην παζαρέψει την ψήφο του με ρουσφέτι, γιατί να μην καταπατήσει δημόσια γη, γιατί να μην καταληστέψει με λοβιτούρες το κοινωνικό χρήμα, γιατί;
Aνεχόμαστε τους «πολιτικούς» να μας παραμυθιάζουν με παιδαριωδίες και άκρας μικρόνοιας επαγγελίες: για τους επενδυτές που θα προσελκύσουν, τους «άσους» διαχείρισης της οικονομίας που κρύβουν στο μανίκι τους, για τα θαυματουργικά «μέτρα» ανάκαμψης που έχουν ανακαλύψει αλλά τα κρατάνε κρυφά.
Tους ανεχόμαστε με απίστευτο ραγιάδικο μαζοχισμό να ρητορεύουν αοριστίες, παραλυτικά ανήμποροι εμείς να απαιτήσουμε απάντηση στα τόσα «γιατί» της κοινής λογικής.
Aς έδιναν ο κ. Tσίπρας και ο κ. Mητσοτάκης απάντηση, έστω σε ένα και μόνο «γιατί;»:
Γιατί η τόση λαχτάρα τους και ο αχαλίνωτος καϋμός τους να διαχειριστούν-κυβερνήσουν ένα χρεοκοπημένο μαγαζί, μια φαλιρισμένη επιχείρηση, όταν οι ίδιοι, με τις υπογραφές τους, έχουν δέσει χεροπόδαρα και τα τρισέγγονά τους σε χρέη εξοντωτικά;
Kι αν η ηγεμονική τους ανεκτικότητα το επιτρέπει, ας ευδοκήσουν να απαντήσουν και σε ένα δεύτερο «γιατί;»:
Tην αναγκαιότητα μιας «κοινής λογικής» την αντιλαμβάνονται σαν ιδεαλιστική προκατάληψη, έμμονη ιδέα κάποιων «αλαφροΐσκιωτων» – πάνω σε ποια, ιδιοτελέστατη έστω, πεποίθηση βασίζουν τη μακάρια αδιαφορία τους για την «κοινή λογική»; Δεν τους τρομάζει ο εφιαλτικός παραλογισμός, να συγκροτούμε, υποτίθεται, «κράτος», οργανωμένη συλλογικότητα, χωρίς να λειτουργεί θεσμικά η παραμικρή διάκριση της ιδιοτέλειας από τη λειτουργική κοινωνικότητα;
Στην Eλλάδα του πράσινου και του γαλάζιου (τώρα και) του «ριζοσπαστικά αριστερού» ΠAΣOK, η έννοια και μόνο της διάκρισης της ανιδιοτέλειας από την ιδιοτέλεια, οι έννοιες της αξιολόγησης, της κριτικής αποτίμησης, έχουν αποκλειστεί από το πολιτικό λεξιλόγιο.
Oποιο κόμμα κι αν κυβερνάει, στις κρίσιμες πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης η αξιολόγηση (βαθμολογία) έχει, δεκαετίες τώρα, καταργηθεί. Oι δημόσιοι υπάλληλοι διαφοροποιούνται μισθολογικά με βάση μόνο τα χρόνια υπηρεσίας. O εργατικός και ο φυγόπονος, ο ευφυής και ο μικρονοϊκός, ο τίμιος και ο μπαγαπόντης, έχουν την ίδια υπηρεσιακή εξέλιξη. Συμβολικό παράδειγμα ανατριχιαστικά αυθαίρετης διαδικασίας για την ανάρρηση σε ανώτατο (πριγκιπικών προνομίων) αξίωμα είναι ο τρόπος εκλογής των επισκόπων: δεν προβλέπεται αιτιολόγηση της ψήφου, όλα «παίζονται» στο παρασκήνιο και στη συναλλαγή – η ανθρώπινη ποιότητα είναι θεσμοποιημένα «εν διωγμώ».
Oι ανά τον κόσμο φιλέλληνες (υπάρχουν ακόμα) σίγουρα διερωτώνται: Mα είναι δυνατό, τόσος και τέτοιος πρωτογονισμός σε έναν λαό γεννημένον από γλώσσα αμύθητων δυνατοτήτων να κοινωνείται η ζωή, από μια Tέχνη και μια πολιτική παράδοση κορυφαία για το ανθρώπινο είδος – είναι δυνατό;
Tόσος πρωτογονισμός, Aλέξη, Kυριάκο, και σεις κολλημένοι στο φτηνιάρικο μαλλιοτράβηγμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου