ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Εδώ Πανεπιστήμιο!...

Του Δημήτρη Τσαρδάκη  

Ομότιμου καθηγητή του πανεπιστημίου Πατρών

Την εποχή των μεγάλων συνθημάτων και στοιχημάτων ("εδώ Πολυτεχνείο", "το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό", "λαϊκή συμμετοχή", "ο λαός στην εξουσία" …και άλλα ιδεολογικά χαρμόσυνα), τότε που για "πρώτη φορά" φύσηξε ο "σοσιαλιστικός" άνεμος στη χώρα μας, οι προσδοκίες του ελληνικού λαού "χτύπησαν ταβάνι". 


Το πανεπιστημιακό Establishment έπρεπε τώρα να σοσιαλιστικοποιηθεί, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος της δημοκρατίας, που "νομοτελειακά" οδηγεί το "λαό στην εξουσία". Μόλις αργότερα στέρεψε η βρύση του μυλωνά και ο μύλος έπαψε να αλέθει, το ΠΑΣΟΚ αυτοπροσώπως μετακόμισε προς τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι πραγματοποιήθηκε (για δεύτερη φορά) ο "σοσιαλιστικός" μετασχηματισμός της κοινωνίας. 


Πάντα πρέπει να υπάρχει ανοιχτή μία λεωφόρος, η οποία οδηγεί στην εξουσία. 


Έκτοτε, κύλισε πολύς χρόνος, περίπου τέσσερις δεκαετίες μεταπολιτευτικής ζωής, και όλοι, τελικά, συμφώνησαν ότι το καλό είναι στον άνθρωπο, ενώ το κακό είναι στο σύστημα και, έτσι, αποφάσισαν να αλλάξουν το σύστημα. Το πανεπιστήμιο, ωστόσο, ήταν και παραμένει το ορμητήριο των ιδεών, των συνθημάτων, αλλά και των καταλήψεων. Στα πλαίσια του "σοσιαλιστικού" μετασχηματισμού της κοινωνίας, θεσπίστηκε η "λαϊκή συμμετοχή"  (η φοιτητική αντιπροσώπευση) στις αποφάσεις των πανεπιστημιακών οργάνων, βγήκαν στο προαύλιο τα κομματικά τραπεζάκια, οι σημαιούλες και τα συνθήματα και στέρεψαν τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια. Το ζήτημα ήταν πάντοτε να σωθεί η "κομματική αλήθεια", κρυμμένη επιμελώς πίσω από το κομματικό παραβάν και όχι το πανεπιστήμιο.

Έκτοτε, πέρασαν από το Υπουργείο Παιδείας καμιά τριάντα υπουργοί, εξήντα υφυπουργοί και μερικές δεκάδες σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι, με ιδέες και οράματα για την παιδεία. Οι μεταρρυθμίσεις και οι αντιμεταρρυθμίσεις ήταν το παραβάν των μεγάλων ιδεολογικών συγκρούσεων και εθνικών ενατενίσεων και το πανεπιστήμιο έκτοτε παραμένει εδώ, έρμαιο της ιδεολογικής προπαγάνδας, για την υποτιθέμενη ανάπτυξη της οικονομίας και του τόπου. Ο πανεπιστημιακός οδικός χάρτης αγκάλιασε με ενθουσιασμό όλες τις πόλεις, τα νησιά και τις ραχούλες (πάνω από σαράντα κατ΄ όνομα πανεπιστήμια, σχολές και τμηματάκια) και οι φοιτητιώσα νεολαία, λόγω των συχνών φοιτητικών καταλήψεων, εγκαταστάθηκε στις καφετέριες και στα μπαράκια. Το ζήτημα, λοιπόν, ήταν πάντοτε να σωθεί η "κομματική αλήθεια" και όχι το πανεπιστήμιο. ‘Αλλωστε, οι κομματικές φράξιες είχαν και τον τρόπο να επιβάλλουν στους πρυτάνεις τα φοιτητικά (διάβαζε κομματικο-συνδικαλιστικά) αιτήματα, αδειάζοντας τις μαύρες σακούλες των σκουπιδιών στο γραφείο του πρύτανη. Ο κύριος πρύτανης έψαχνε τα χαρτιά του, αλλά δεν τα έβρισκε πουθενά γιατί τα κομματικά γκρουπούσκουλα κλείδωσαν και έχτισαν την είσοδο του γραφείου του. 

Τίποτε, τελικά, δεν πάει χαμένο σ΄ αυτό τον τόπο των ιδεολογικών και ψυχογενετικών επενδύσεων, όπου "η αριστεία γίνεται ρετσινιά" και τα ελληνόπουλα που μεταναστεύουν σε άλλες χώρες (επειδή εδώ τους στέρησαν το δικαίωμα στη δουλειά) γίνονται "προδότες". 


Τώρα μόλις τους έπιασε ο υποκριτικός πόνος για τα τετρακόσιες χιλιάδες περίπου ελληνόπουλα που έφυγαν στο εξωτερικό, προκειμένου να βρουν δουλειά, δικαίωμα που τους το αρνήθηκε η χώρα μας. Αν θα έμεναν εδώ στη χώρα τους, για να "κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά" τις καταλήψεις, μπορεί στο μέλλον να γινόντουσαν και πρωθυπουργοί. 


Κακό του κεφαλιού τους!. 


Αυτοί που κατέχουν το "καθεστώς αλήθειας", έτσι κι αλλιώς...

 έχουν το πάνω χέρι, φτάνει να μην ζημιώνονται τα δικά τους τα παιδιά. 


Άλλωστε, είναι γνωστό ότι αυτός που διευθύνει την ορχήστρα καθορίζει και τις νότες.