Ελλάδα - Πακιστάν, ένας Καμίνης δρόμος. Και μια ιδεολογία σαν
του Καμίνη. Και μπόλικοι ψηφοφόροι τρέντουλες, μούλτι κουτοί και
αφελληνισμένοι.
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Τι ελληνικό απέμεινε στο ιερόν πτολίεθρον, την πόλη των πόλεων, εκεί
όπου μονομάχησαν δύο θεοί για να δώσουν το όνομά τους και νίκησε τελικά η
Αθηνά με την ελιά της;
Πού βρίσκονται οι ίσκιοι οι αρχαίοι, τα φώτα τα
εκθαμβωτικά ενός πολιτισμού που έκανε τη ζήση της ανθρωπότητας
αξιοβίωτη;
Σαν να έχασε τον πόλεμο η Ελλάδα και οι επικρατήσαντες
μας υποχρεώνουν να περνάμε καθημερινά κάτω από τα Καυδιανά Δίκρανα της
ταπείνωσης. «Ουαί τοις ηττημένοις», το μότο ενός κράτους και μιας
διοικητικής μηχανής που δεν θέλει να βλέπει ούτε ίχνος ούτε υποψία
ελληνικότητας στο τοπίο. Μόνο η ασχήμια είναι αρεστή, το εμπόριο
ναρκωτικών στους δρόμους, οι λακκούβες, οι πλιατσικολόγοι, οι
μαχαιροβγάλτες, οι απαίσιοι σαράφηδες που στρώνουν τις πραμάτειες
καταμεσής του δρόμου.
Αυτή η φωτογραφία είναι προχθεσινή. Πέμπτη
απόγευμα στην οδό Ακαδημίας, στο ύψος της πλατείας Κάνιγγος. Χαλιά,
κιλίμια, μοκέτες και άλλα τινά καταλαμβάνουν σημαντικό τμήμα του
ξεχαρβαλιασμένου πεζοδρομίου. Και πιο πάνω, κοντά στη στοά της Οπερας,
πάλι στη μέση του πεζοδρομίου, σκουριασμένα διαφημιστικά ταμπλό
καταστημάτων (και μιας καφετζούς).
Κανείς δεν νοιάζεται. Ολοι
προσπερνούν.
Δεν είναι δική τους η Αθήνα, δεν είναι σπίτι τους, κομμάτι
της ζωής τους.
Να αρπάξουν θέλουν, να δηώσουν, να τρυγήσουν καρπούς που
δεν έσπειραν.
Οι αρχαίοι ήταν τυχεροί:
Είχαν κι έναν Θησέα να
περιμένουν, κι εκείνος δεν τους ξέχασε.
Εμείς δεν έχουμε να περιμένουμε
ούτε τους βαρβάρους.
Εδώ είναι όλοι τους. Κυβερνούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου