ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ:Το «πλεονέκτημα» της Αριστεράς

Μερικοί, καθώς φαίνεται,ξεχνούν. Αυτοί όμως που δεν μπορούν να ξεχάσουν ποτέ είναι οι συγγενείς των σφαγμένων

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

«Εις το στρατόπεδον προσελήφθη και εγώ. Διά να συλληφθή ένας οποιοσδήποτε έπρεπε να αποφασίση το κομμουνιστικόν γραφείον εκάστου χωρίου διά τα άτομα της κοινότητός του οι αποτελούντες το κομματικόν γραφείον είτε ΚΚΕ είτε ΕΑΜ συνεκέντρωναν τα στοιχεία και τα έδιδον εις τον γραμματέα της Αχτίδος. Εν περιπτώσει διαφωνίας ο γραμματεύς έδιδε την ψήφον, τας γενικάς κατευθύνσεις των συλλήψεων και εκτελέσεων είχε δώσει αφ' ενός η ΠΕΕΑ ήτις έλεγε ότι πρέπει κάθε αντιδραστικός να εξοντώνεται και μάλιστα όλος ο συγγενικός κύκλος και μέχρι εβδόμης γενεάς. [...] Από το στρατόπεδον τους παίρναμε λίγους λίγους και τους εκτελούσαμε εις διαφόρους περιοχάς και της δασώδους περιοχής πέριξ της Μονής και σε μίαν τρύπαν πλάτους επί 4 μέτρα και βάθους όταν ρίψεις μια πέτρα θα μετρήσης μέχρι το 16 για να ακούσης τον κτύπον στο υπέδαφος που θα φθάση. Την τρύπαν αυτήν την βρήκα εγώ κατ' εντολήν του Κρητικού ή Πισογαινάκη, όστις δεν ξεύρω από πού έμαθε ότι υπάρχει τέτοια τρύπα. [...] Αφού ξεκουραστήκαμε είπαμε στους κρατούμενους ότι τους πάμε για την Ταξιαρχία στα Μαζέικα. Ο Καραπάνος με τον Κρητικό και τον Μωριά πήγαν στην τρύπα. Εκεί οδηγούντο δύο - δύο δήθεν για ανάκριση και, χωρίς να αντιλαμβάνονται οι άλλοι, τους εκτελούσαν οι Μωρίας Κρητικός Καραπάνος κατά τον εξής τρόπο: Τους γδύναμε τελείως και με το μαχαίρι τους έκοβαν το λάρυγγα και τους έριχναν μέσα στην τρύπα. Τα ρούχα που παίρνανε τα πήγαιναν στην περιφερειακή Επιτροπή που ήταν στο Μπούζι και έπειτα στη Λαύκα και τα φορούσαν τα διάφορα μέλη της οργανώσεως».

Κωνσταντίνος Δ. Καπέλλος «Κοκοβούνι Φενεού - Ο Γολγοθάς των Αθώων», προσωπική έκδοση, Φενεός 2016, σελ. 171-173.

Το κείμενο που παρατέθηκε προηγουμένως είναι απόσπασμα από τη μαρτυρία που έδωσε ο Νικήτας Σαμαρτζής, ένας εκ των σφαγέων του Φενεού Κορινθίας. Η απολογία του κρατήθηκε σε αντίγραφο από τον μοίραρχο ανακριτή Αθανάσιο Δρούγκα και έγινε στις 9 Μαρτίου 1945.  

Το έγκλημα των θυμάτων του Σαμαρτζή και των συνεργών του ήταν πως «ανήκαν στην αντίδραση». 

Η λέξη «αντίδραση» για τους κομμουνιστές σημαίνει όλη την κοινωνία που βρίσκεται εκτός κομματικής γραμμής. Και, όπως αποδεικνύει ο συγγραφέας με το έργο του, για να θεωρηθείς κομμάτι της «αντίδρασης» δεν χρειαζόταν να κάνεις κάτι - αρκούσε μια μακρινή συγγένεια με κάποιον πιστοποιημένο «αντιδραστικό» για να οδηγηθεί το θύμα σαν σφαχτάρι στον τόπο του μαρτυρίου και στη συνέχεια να ριφθεί το άψυχο κορμί του στο βάραθρο του Φενεού και μετά τη ρίψη να περιμένουν 16 δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί ο γδούπος της πρόσκρουσης στο έδαφος.

Στις πυκνογραμμένες σελίδες του βιβλίου παρατίθενται αναλυτικά κακουργίες, μαζικά εγκλήματα και σκεπτικά αποφάσεων των κομματικών «δικαστηρίων», που δεν θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί ότι έχουν συμβεί στην Ελλάδα του 20ού αιώνα - έστω έπειτα από τη λαίλαπα ενός Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο φθόνος, η κακότητα, η εξοικείωση με το κακό, η στρεψοδικία, η αρπακτική διάθεση και τα ανομολόγητα απωθημένα των εκτελεστών του ΚΚΕ αλλά και εκείνων που συνεργούσαν καθ' οιονδήποτε τρόπο με το «ξεπάστρεμα της αντίδρασης» δεν θυμίζουν τόσο τον χώρο του κοινού εγκλήματος όσο τους οπαδούς μιας καταστρεπτικής λατρείας που απέκτησαν δικαιώματα ζωής και θανάτου σε κάποια περιοχή. Στο μένος και στην «ευρηματικότητα» στις μεθόδους μαζικής εξόντωσης διακρίνονται ίχνη θρησκευτικής μανίας - όπως εκείνα που επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία οι σφαγείς του Ισλαμικού Κράτους.

Ο Κωνσταντίνος Δ. Καπέλλος, που συνέγραψε αυτό το πικρό αλλά ακριβές και αληθές έργο, δεν είναι ένας ουδέτερος ιστορικός παρατηρητής. Η οικογένειά του αποδεκατίστηκε από τους σφαγείς του ΚΚΕ και εκείνος προσπαθεί -συγκεντρώνοντας μαρτυρίες και αμάχητα ιστορικά ντοκουμέντα- να συνθέσει το παζλ της φρίκης, το οποίο σήμερα, δεκαετίες μετά την αιματοχυσία, είτε συγκαλύπτεται από την Αριστερά είτε παρουσιάζεται σαν... ανδραγάθημα. Μπορεί κάθε αναγνώστης να αντιληφθεί τον συναισθηματικό αντίκτυπο που προκαλεί και στον συγγραφέα αλλά και σε όλους όσοι επλήγησαν από το δολοφονικό αμόκ των εκτελεστών του ΚΚΕ η φράση περί «σεβασμού των αγώνων της Αριστεράς».

Μερικοί, καθώς φαίνεται, ξεχνούν. Αλλά...

  όπως επισημαίνεται από τον συγγραφέα στον πρόλογο, «αυτοί που δεν μπορούν να ξεχάσουν είναι οι συγγενείς των σφαγμένων, που οι απαίσιοι κακούργοι του ΚΚΕ τους στέρησαν προσφιλή τους πρόσωπα. Είναι τα παιδιά όλων εκείνων που δεν είδαν ποτέ τη μάνα τους να βγάζει τα μαύρα ρούχα. Είναι εκείνοι που δεν είπαν ποτέ τη λέξη πατέρα».

Αυτά τα «ηθικά πλεονεκτήματα» πρέπει να αποδοθούν στην Αριστερά. Ενα προς ένα. Με στοιχεία και μαρτυρίες.