ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ο Κύπριος Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ συνεχίζουν την ίδια ολέθρια πολιτική για δήθεν λύση

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ 

Πρέσβυς ε.τ.

Ένα από τα έγγραφα της Χίλαρι Κλίντον που διέρρευσαν στα wikileaks αναφέρεται στο Κυπριακό και φέρει την υπογραφή του προσωπάρχη της πρώην υπουργού Εξωτερικών Τζον Ποντέστα. Το έγγραφο αποκαλύπτει πώς έβλεπε τότε η Αμερικανική πολιτική τη «λύση» ­­­­ του Κυπριακού.
 

«Η ‘‘λύση’’ του Κυπριακού», έγραφε ο Τζον Ποντέστα, του οποίου ένας μάλιστα από τους γονείς είναι Έλληνας, «θα μας επιτρέψει να ξαναφέρουμε στο μαντρί τον Ερντογάν». 

Ποια είναι η «λύση» που θα μπορούσε να φέρει ένα τέτοιο αποτέλεσμα;  

Προφανώς, μια «λύση» φιλοτουρκική, που θα ικανοποιούσε τον Ερντογάν και θα αποτελούσε τόσο ικανοποιητικό κίνητρο γι’ αυτόν, ώστε να τον ρυμουλκήσει πάλι στο Αμερικανικό «μαντρί».
 

Η πολιτική αυτή, δυστυχώς, δεν άλλαξε. Η Αμερικανική πολιτική είναι σφόδρα ενοχλημένη από τον Τούρκο Πρόεδρο. Άλλα αυτό δεν σημαίνει ότι έχει παραιτηθεί από τη γνωστή πρακτική του παρελθόντος να προσφέρει ανταλλάγματα για τον κατευνασμό των εντάσεων στις Αμερικανο-Τουρκικές σχέσεις και για την αποκατάστασή τους.  

Το 2004 είχε προσφερθεί στην Άγκυρα το Σχέδιο Ανάν ως αντάλλαγμα για την αναμενόμενη συνεργασία της Τουρκίας στον πόλεμο του Ιράκ. Για το άνοιγμα ειδικότερα του βορείου μετώπου, μέσω του Τουρκικού εδάφους. Η Τουρκία, παρ’ όλα αυτά, παρασπόνδησε τελικά και δεν επέτρεψε τη διέλευση Αμερικανικών στρατευμάτων προς το Ιράκ μέσω Τουρκίας.
 

Η ευθύνη για την Αμερικανική πολιτική στο Κυπριακό έχει ανατεθεί στην υφυπουργό για Ευρωπαϊκά και Ευρασιατικά θέματα Βικτόρια Νούλαντ.  

Η ανάθεση αυτή δείχνει σαφώς τη μεγάλη γεωπολιτική σημασία που αποδίδουν οι ΗΠΑ στο Κυπριακό και στην άμεση διασύνδεσή του με τον γενικότερο γεωπολιτικό ανταγωνισμό με τη Ρωσία στην ευρύτερη περιοχή και ειδικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Βικτόρια Νούλαντ χαρακτηρίζεται ως γεράκι της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και είναι αυτή που έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στην ανατροπή του φιλορώσου προέδρου στην Ουκρανία, με στόχο την απόσπασή της από τη Ρωσική επιρροή και την πρόσδεσή της στο Δυτικό στρατόπεδο.
 

Η πρώην αποφασιστική παρέμβαση που άσκησε στο Κυπριακό η Βικτόρια Νούλαντ ήταν η επιβολή του κοινού ανακοινωθέντος Αναστασιάδη - Έρογλου, στις 11 Φεβρουαρίου 2014, ως κοινής πολιτικής βάσεως του νέου κύκλου των διακοινοτικών συνομιλιών. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, παλαιός υπέρμαχος του Σχεδίου Ανάν, προέβη, ήδη πριν από την έναρξη των συνομιλιών, με το κοινό αυτό ανακοινωθέν σε πολύ σημαντικές υποχωρήσεις προς την Τουρκική πλευρά, με το πρόσχημα ότι δήθεν έγιναν δεκτές οι τρεις βασικές αρχές της Ελληνικής πλευράς: Μία κυριαρχία, ενιαία διεθνής εκπροσώπηση, μία ιθαγένεια.
 

Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Η υποκατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας από δύο ισοκυρίαρχα μέρη προφανώς δεν σημαίνει ενιαία κυριαρχία. Πολύ περισσότερο όταν μάλιστα το Τουρκοκυπριακό κρατίδιο θα έχει τη δυνατότητα να υπογράφει από μόνο του χωριστές εμπορικές, τουριστικές και οικονομικές συμφωνίες. Όταν η Άγκυρα έχει επίσης δημιουργήσει ήδη στρατηγική εξάρτηση των κατεχομένων στους κρίσιμους τομείς του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας. Ένα καθεστώς «διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα», που καταλύει την αρχή της πλειοψηφίας και υποδουλώνει την πλειοψηφία στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία του 18% και μέσω αυτής στην Άγκυρα, δεν έχει στην πραγματικότητα καμιά ουσιαστική κυριαρχία. Είναι ένα προτεκτοράτο υπό Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο.
 

Το ίδιο ισχύει και για τις δύο άλλες βασικές αρχές που, δήθεν, κατοχυρώθηκαν. 

Η δημιουργία ενός δικέφαλου κράτους συγκαλύπτει με συνταγματικό μανδύα την Τουρκική εισβολή και κατοχή και αναγνωρίζει και νομιμοποιεί το σημερινό ψευδοκράτος. 

Όσον αφορά την Τρίτη βασική αρχή...

 τη μία, δήθεν, ιθαγένεια, πρόκειται για χονδροειδή εμπαιγμό. Προτείνεται, στην πραγματικότητα, να υπάρχουν τρεις ιθαγένειες. Μία για το κάθε κρατίδιο και μία ομοσπονδιακή. Η παροχή της ομοσπονδιακής ιθαγένειας θα ήταν, στην περίπτωση αυτή, στην αρμοδιότητα μιας Επιτροπής με ίσο αριθμό Ελληνο-Κυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
 

Η διατυμπανιζόμενη πρόοδος που έχει επιτευχθεί στις διακοινοτικές συνομιλίες αφορά ουσιαστικά Ελληνικές παραχωρήσεις σε όλα τα συζητούμενα κεφάλαια. 

Η Τουρκική πλευρά αρνήθηκε επιτηδείως μέχρι τώρα να συζητήσει το εδαφικό, που αφορά, στην πραγματικότητα, την ουσία του Κυπριακού, που είναι η Τουρκική εισβολή και κατοχή. Παραπέμπει το θέμα στο τέλος της διαπραγματεύσεως και προσπαθεί να το συνδέσει με τη συζήτηση του θέματος της ασφάλειας και των εγγυήσεων, τα οποία, κατά την Τουρκική πλευρά, πρέπει να συζητηθούν σε πενταμερή Διάσκεψη (οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις συν οι δύο κοινότητες).
 

Με έναν νέο ελιγμό, ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ακιντζί δέ­χθηκε να συζητηθεί το εδαφικό εκτός Κύπρου, ενδεχομένως στη Γενεύη, το πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου, αλλά προσπάθησε να μετατρέψει τη συζήτηση αυτή σε συγκεκαλυμμένη τετραμερή (Ελλάδα, Τουρκία, δύο κοινότητες), με στόχο να υποβαθμίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να προκαταλάβει τη θέση της Ελλάδος για το θέμα των εγγυήσεων. Αποδοχή από την Ελλάδα μιας τέτοιας Τετραμερούς Συναντήσεως θα ισοδυναμούσε με αναγνώριση, εκ των προτέρων, εγγυητριών δυνάμεων.
 

Η Ελλάδα όμως, με έγγραφο του υπουργού Εξωτερικών, το οποίο διέρρευσε στην Κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος», τάσσεται, ορθώς, εναντίον οποιουδήποτε συστήματος εγγυήσεων και υποδεικνύει αναλυτικά τι θα σήμαιναν αυτές για μια ανεξάρτητη χώρα και χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.  

Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν περιορίζεται μόνο στις εγγυήσεις. Η ίδια η αρχή της λεγόμενης διζωνικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα, καταλύει κάθε έννοια πραγματικής ανεξαρτησίας, κυριαρχίας, δημοκρατίας και Ευρωπαϊκού κεκτημένου. Αναγνωρίζει και νομιμοποιεί τον Αττίλα της εισβολής και της κατοχής και αποτελεί άμεση απειλή για το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού ειδικότερα αλλά και του Ελληνισμού γενικότερα.  

Η παγίδευση των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, σ’ αυτή την ολέθρια πολιτική διευκολύνει τους σχεδιασμούς και τα σενάρια του ξένου παράγοντα.
 

Έχει από την άποψη αυτή ιδιαίτερο νόημα η απόσταση που πήρε προσφάτως το ΚΚΕ από τις θέσεις του «αδελφού» κόμματος ΑΚΕΛ, αποσύροντας την υποστήριξή του από τη διζωνική ομοσπονδία ως βάση για τη λύση του Κυπριακού.
 

Η εμμονή του Προέδρου Αναστασιάδη σε μια ολέθρια πολιτική και τακτική δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για την Κύπρο, με δεδομένα τα σενάρια του ξένου παράγοντα να επιβληθεί μια «λύση» που θα εξυπηρετούσε τα δικά του γεωπολιτικά συμφέροντα και την πολιτική του προσεταιρισμού της Άγκυρας με ανταλλάγματα σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδος.